zaterdag na aswoensdag

Vandaag lezen we bij de profeet Jesaja als woorden van de Heer: 'Wanneer je het juk van de onderdrukking uitbant, de beschuldigende vinger en de kwaadsprekerij, wanneer je de hongerige schenkt wat je zelf nodig hebt en de verdrukte gul onthaalt, dan zal je licht in het donker schijnen, je duisternis wordt als het licht van het middaguur.'

Vele mensen (ik vraag me zelfs af ‘wie niet?’) dragen duisternis in zich, een donkerte waar men ten diepste onder lijdt. Dit kan gaan over steeds terugkomende neigingen tot zonde, onvolkomenheden in jezelf, of kwetsuren die je zijn aangedaan of die je hebt opgelopen. We zijn allemaal complexe wezens die zijn wat ze zijn. Ik denk dat niemand echt wit is, zoals ook niemand echt zwart zal zijn. We leven in een soort grijze zone, met méér dan vijftig tinten. Complexe wezens dus.

Jesaja nodigt uit niet bij de pakken te blijven zitten, maar ons radicaal toe te vertrouwen aan het werk van God. En het gaat over een niet mis te verstane opdracht: het juk van de onderdrukking uitbannen, de verdrukte gul onthalen, het oordeel en het kwaadspreken stoppen, de hongerige voeden,… Als gevolg daarvan – en dat is toch wel sterk - komt die innerlijke duisternis in onszelf in beweging. En wel door God zelf. ‘Het licht zal door je duisternis doorbreken’, zo lezen we. Je ‘duisternis zal worden als het licht van het middaguur’.

Dus, laten we stoppen ons te wikkelen in doeken van duisternis; doeken die ons verlammen en die leiden tot niets doen. Laten we ons geven aan het werk van de Heer; van harte en blij. Deze wijze van doen werkt genezend. Deze wijze van zijn doet het licht doorbreken in onszelf én de ander.

Natuurlijk is het heilzaam af en toe eens diep in de spiegel te kijken en op de borst te kloppen. Ook dat is vasten. Maar het mag hier absoluut niet bij blijven. Het op de borst kloppen zou ons moeten stuwen ons te geven aan het werk van God. Dat is bekering. Dat is groei. Dat is het werkelijke vasten zoals we gisteren hoorden: “Is dit niet het vasten dat Ik verkies: het brood delen met de hongerige, onderdak bieden aan armen zonder huis, iemand kleden die naakt rondloopt, je bekommeren om je medemensen?"

Dus, geliefde mensen, laten we onze duisternis positief aanpakken. Laten we opstaan, handen en hart geopend, om van God te ontvangen, om vanuit Hem te geven. De grote wereld, maar ook onze directe omgeving waarin we ons dagdagelijks bewegen, wacht op onze liefde.

Als we in het evangelie van vandaag lezen dat Jezus niet gekomen is om rechtvaardigen te roepen maar om zondaars aan te sporen een nieuw leven te beginnen, dan gaat dat dus over een oproep tot bekering, tot een (nieuw) leven leiden dat God aangenaam is. Concreet betekent dat afstand nemen van je duisternis en je geven aan de liefde, door deze te dragen en te zijn.

En ja, dan zal de zon schijnen; in jezelf, in de ander, in de Kerk, in de wereld.

Voor wie het lichamelijk aankan: bid en werk. Wie bedlegerig is, of niet meer de straat op kan: bid veel. Laat beide diensten complementair zijn aan elkaar. Het ene heeft het andere broodnodig.

kris