3e zondag paastijd - B

We kennen allemaal de oneliner van Dascartes: “Ik denk, dus ik ben”. In het evangelie van vandaag krijgen we een variant voorgeschoteld: “Ik eet, dus ik ben”. Om de verbaasde leerlingen, en de lezers van het evangelie, echt te overtuigen dat Jezus opgestaan is uit de doden, eet Hij wat. Of dat een lezer die twijfelt kan overhalen, is nog maar de vraag natuurlijk. Want zelfs voor de eerste christenen was het geen evidentie te geloven dat Jezus uit de doden was opgestaan. We lezen altijd weer dat ze Hem niet herkenden, vaak zelfs dat ze bang waren. Dat doet ons niet alleen vermoeden dat de verrezen Jezus er toch wat anders uitzag, het betekent ook dat geloven in de verrezen Christus nooit evident geweest is.

Maar ik wil vandaag uw aandacht vooral richten naar dat ene kleine zinnetje uit het evangelie van vandaag: “Omdat ze het van vreugde nog niet konden geloven…”. Vanuit deze woorden wil ik met u nadenken over hoe het zit met ons Kerkgemeenschap, waar u en ik deel van uitmaken, wat betreft de ‘blijdschap’ van de verrezen Heer in ons leven.

Vraag is: zijn wij in onze Kerk, in onze gemeenschappen, in onze parochies, in onze gezinnen, met onze kennissen, onze collega's, onze buren, nog werkelijk 'blij' omdat Jezus nog steeds in ons midden is? Zijn we het zelf, ook wanneer we met mensen samenzijn die niet zo met geloof bezig zijn?

Is het deelnemen van de eucharistie bijvoorbeeld meer dan luisteren naar een – om het met Raymond van het Groenewoud te zeggen – mummelende pastoor? Geloven we dat Jezus daar in ons midden is en zijn we daar ten diepste blij om? Zijn de lezingen teksten uit een ver vervlogen tijd, of spreken God en Jezus tot ons via die verhalen? Als dat laatste het geval is, wat antwoorden we daar op? Zijn we nog blij dat God tot ons wil spreken vandaag? Gaan we op in de mentaliteit dat ieder mens uiteindelijk voor zichzelf moet beslissen hoe hij of zij zijn leven leidt of staan we open voor een Stem die vanuit een andere dimensie en vaak ook vanuit een andere invalshoek tot ons spreekt?
Herkennen we de verrezen Jezus in de dakloze die hongert naar eten en een thuis, of vinden we die juist storend binnen onze levensstijl?
Herkennen we Jezus in de jongen of het meisje dat misbruikt werd door een religieus of vinden we het ergerlijk dat men de Kerk daarmee in een slecht daglicht stelt? En zo kunnen we doorgaan…
De kernvraag is eigenlijk: Herkennen we de Heer die tot ons komt, die in ons midden aanwezig is, zowel in de lijdende mens alsook in de zogenaamd vreugdevolle mens? En, zijn we ten diepste blij, als Jezus aan de deur van ons eigen hart klopt, of willen we liever met rust gelaten worden?

Het zijn geen bijkomstige vragen. Wie echt gelooft dat Jezus ook vandaag nog in  ons midden is, zegt meteen ook dat die Jezus een plaats vraagt in ons leven.  Geloven in de verrijzenis is meteen ook geloven in een realiteit die doordrongen is van het goddelijke waarin we zelf mogen delen. En het is dus ook geloven dat Gods liefde altijd en overal het laatste woord krijgt en dat wij uitgenodigd zijn om daaraan mee te werken. Dat is goed en blij nieuws. Maar het vraagt dus engagement.

Willen we aan de buitenwereld tonen dat wij als geloofsgemeenschap leven van de hoop die de verrijzenis ons brengt, dan moeten we komaf maken met al het doemdenken. De Kerkgemeenschap (ook dus jij en ik) is geroepen de hoop van de verrijzenis te verspreiden in deze wereld die dikwijls zo smeekt naar een hoopvol woord en/of gebaar.

Laat God binnen in je leven, laat Jezus in je hart wonen en leef als een bezield mens. Draag Gods liefde uit vanuit Christus’ inwoning diep in je zelf en zijn aanwezigheid onder ons. En dit met de blijheid die Pasen zo eigen is. 

Een mooie en diep gezegende zondag voor ieder van u.

Geïnspireerd aan een homilie op Preken.be