dinsdag in de 3e paasweek

‘Ik ben het brood dat leven geeft’, zei en zegt Jezus. ‘Wie bij mij komt zal geen honger meer hebben, en wie in mij gelooft zal nooit meer dorst hebben.’

Ongetwijfeld verwijst de Heer hier naar de eucharistie, naar zijn aanwezigheid in het eucharistisch brood dat Hij zal instellen daags voor zijn lijden en sterven. Wie de eucharistie tot zich neemt ontvangt heel de liturgie van Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Paasdag tezamen, als één groot liefdesmysterie. Het is binnengetrokken worden in de zelfgave van Jezus aan zijn Vader, en de mensheid. Het is binnengeleid worden in het grote ‘ja’ van de Heer.

Tevens is de eucharistie het teken bij uitstek van eenheid; eenheid met Christus, en vanuit Hem eenheid met elkaar. De eucharistie ontvangen is je laten omvormen tot een gemeenschapsmens, in de meest religieuze betekenis van het woord: de Heer, jij en de ander. Hiertoe is de Kerk, waarvan de eucharistie het levend Hart is, geroepen. De Kerk; dus ook gij.

In zijn overgrote creativiteit heeft God gewild aanwezig te zijn in zijn Zoon in dat kleine stukje heilig brood. Tast- en zichtbaar mogen we Hem aanschouwen; meer: mogen we Hem ontvangen. Wat een geschenk, wat een genade!!

En waarom? Omdat God van ons houdt, en ons deelgenoot wilt maken aan zijn liefde voor ieder. Laten we het geschenk van de eucharistie liefhebben en diep koesteren, laten we het in diep geloof en waarachtige overgave ontvangen, opdat we in ons dagelijks leven zouden leren liefhebben zoals de Vader in Christus de mensheid liefheeft.

Onlangs was ik in gesprek met een man die, nu hij wat ouder geworden was, meer dan ooit inzag dat hij in zijn leven niet altijd de goede keuze had gemaakt. Daardoor heeft hij, naar eigen zeggen, vele mensen gekwetst. Hij had daar oprecht veel spijt van maar voelde zich inwendig niet waardig de eucharistie te ontvangen. Hij voelt zo’n grote kloof tussen de schoonheid van de eucharistie en zijn eigen zeer bewogen leven.

Lieve mensen, het zou een grote vergissing zijn te denken dat enkel zij de eucharistie mogen benaderen die zogenaamd het juiste pad in hun leven bewandeld hebben. In het evangelie lezen we heel duidelijk dat Jezus gekomen is om het verlorene op te zoeken, om te genezen wat ziek is, om te redden wat verloren dreigt te gaan. Hoe kun je dan beweren dat enkel zij de eucharistie mogen benaderen die zogenaamd ‘niet ziek’ zijn, niet ‘verloren’ zijn. Misschien moet hier de vraag gesteld worden wie hier ‘ziek’ is, wie hier gered moet worden.

Is je huwelijk op de klippen gelopen? Heb je foute keuzen gemaakt in je leven? Heeft de haat wel eens de bovenhand gehad? Ben je ontrouw geweest? Heb je dingen gedaan die niet meer goed te maken zijn?
Wanneer je je aangesproken voelt, neem dan de tijd, doe de moeite, en ga dan juist wel naar de eucharistie. Ok, momenteel even lastig in deze coronatijden, maar wanneer we binnenkort wel weer fysiek naar de eucharistieviering kunnen gaan, aarzel dan niet en ga. En kijk naar Jezus’ liefde voor de vrouw aan de waterput, zijn liefde voor de verloren zoon, zijn liefde voor de goede moordenaar op Goede Vrijdag, zijn liefde voor u. Kijk naar Hem en… ja hoor, ga naar Hem toe zoals Hij naar u komt. Neem Hem tot u, werp je in zijn armen als een kind in de armen van zijn moeder. En ween oprecht, drink van Gods liefde, plaats je onder zijn genade, en ontvang zijn Vrede die Hij je van harte toewenst.
Jezus verwerpt niemand, dat doen enkel mensen. Jezus zoekt je, als een liefde zonder ophouden. Hij trekt je naar de Kerk, en geeft zich aan u. Ontvang Hem.

Moge God de Kerk vergeven wanneer zij Gods liefde kwetste door mensen het pad tot haar te weigeren. Moge God de Kerk vergeven wanneer zij faalde in het belichamen van zijn barmhartigheid. Moge de Kerk genezen daar waar dit nodig is. Moge de Kerk zuiver beeld zijn, of worden, van Christus die Gods liefde nooit zal verloochenen. Moge de Kerk zijn wat de eucharistie ten diepste is: gegeven liefde, getekend door diepe barmhartigheid. Moge de Kerk geënt zijn op haar hart: Christus zelf.

kris