donderdag in de 3e paasweek

De evangelies die we deze dagen horen noemt men wel eens de brood-evangelies, omdat Jezus telkens opnieuw zegt, steeds in andere verwoordingen, dat Hij het brood is, geschonken door de Vader, gegeven voor de wereld; het brood dat leven geeft.

Ook Vandaag. We horen Jezus nogmaals zeggen: ‘Ik ben het brood dat leven geeft.’ En wat verder: ‘Het brood dat Ik zal geven voor het leven van de wereld, is mijn lichaam.’

Ik wil met u vandaag wat dieper ingaan op feit dat Jezus zegt dat Hij het brood is ‘voor het leven van de wereld’.

Zoals eerder hier deze week al is gezegd: Wanneer Jezus spreekt over het feit dat Hij het levend brood is, heeft Hij het heel zeker (ook) over het eucharistisch brood waar wij ons met Hem mogen verenigen. Maar ook het Woord uit de Schrift lezen of bemediteren is Hem ontvangen, zoals Hij ook tot ons komt doorheen de ander, gebeurtenissen, natuur, lijden,… Wie leeft in de Geest zal zowat in alles de Heer zien die tot ons komt als levend voedsel; Hij die zich schenkt opdat wij ons aan Hem zouden voeden.

Maar laten we er over waken dat we, wanneer we de Heer ontvangen, ook een zending ontvangen. We ontvangen nooit de Heer voor ons eigen persoonlijk heiltje. Hij geeft zichzelf voor het leven in de wereld, zoals Hij zegt.

De wereld, zoals die nu aan u gegeven is, is de werkplek bij uitstek om uw ontmoeting met de Heer handen en voeten te geven. Daar zal het moeten gebeuren, daar zal Gods liefde gestalte moeten krijgen; in een gegeven liefde, zoals Christus gegeven liefde is voor u en voor allen.

Christus’ liefde voor de Kerk mag niet stoppen wanneer Hij zich aan haar gegeven heeft. Als een vat dat overstroomt moet het een vervolg kennen, of z’n vruchten hebben.

Daartoe roept Hij de Kerk op, daartoe zendt Hij ieder van ons. We weten dat wel in ons hoofd, maar de realiteit leert ons dat de realisatie daarvan niet altijd vanzelfsprekend is. Het vat kent niet altijd de doorstroming dat het zou moeten hebben.

Een christen heeft zijn missie in de wereld, te beginnen op de plaats waar hij leeft, woont en werkt. Maar het gaat verder. De Kerk is geroepen om de straat op te gaan, tot – bij wijze van spreken – in de meest donkere steegjes van deze wereld. Om het licht (weer) aan te doen, om Gods vriendschap aan te bieden, om Gods barmhartigheid te zijn. Bereid zijnde de handen (en soutane) vuil te maken.

Als wij als Kerk niet bereid zijn onze comfortzone te verlaten moeten we durven in de spiegel te kijken. En vooral: moeten we weer het evangelie gaan lezen, daar waar Jezus zegt, en ons heeft voorgeleefd, dat we gezonden zijn de wereld in te trekken. En moesten we al de lieftalligheid van schapen hebben: ‘als schapen onder de wolven’, en met de ‘onschuld van duiven’. Nooit oordelend, maar altijd met een geopend hart, Gods liefde gevend, én ontvangend.

Geliefde mensen, laten we als Kerkgemeenschap onze naam ‘christen’ fier, blij, moedig en nederig dragen, door werkelijk volgelingen te zijn van de Heer, ons diep hechtend aan zijn aanwezigheid, geëngageerd in de wereld. Uiteraard ieder naar zijn mogelijkheden, met zijn talenten, binnen zijn roeping. Maar bewust zijnde van onze opdracht en zending.

kris