dinsdag in de 2e paasweek

'Wees niet verbaasd dat Ik zei dat jullie allemaal opnieuw geboren moeten worden’, zegt Jezus vandaag tot Nikodemus.

Herboren worden in de Geest betekent dagelijks baden in de Liefde van Christus. Het is je ziel tot leven laten komen door Jezus’ zelfgave aan en in u. Het is leven in de eenvoud van het evangelie: blij en gul, fris en dankbaar, je gevend aan de grote oproep van God lief te hebben in Christus.

Het is de deur van je hart wijd open zetten, bereid de wereld in te trekken, bereid ook haar te ontvangen. Het is één worden met Gods minne voor de mensheid, in de vreugde van zijn heilig Pasen.

Herboren worden is de Geest is een gebeuren dat gebeurt; gave dus. Maar het vraagt ook een keuze van de mens het te laten gebeuren. Laat ons kiezen om de gave van hergeboorte te ontvangen. Innerlijke vrede (wat iets is anders is dan oppervlakkig geluk) staat ons te wachten.

Maar laten we dit vooral niet enkel beleven binnen eigen heilige sfeertjes; thuis bij kaars en Bijbel, genietend van al dat schone, en daarmee gedaan. Nee, moge de wedergeboorte handen en voeten krijgen in het dagelijks leven, onder de mensen in onze straten, op onze werkvloer; daar waar we wonen, leven en werken.

Een mooi voorbeeld is het getuigenis en de oproep uit de eerste lezing vandaag uit de Handelingen van de Apostelen: ‘Niemand onder hen leed enig gebrek: wie een stuk grond of een huis bezat, verkocht het, bracht de opbrengst naar de apostelen en legde die aan hun voeten neer, waarna het geld naar behoefte onder de gelovigen werd verdeeld.’

Mag onze wedergeboorte, onze opstanding in Christus, aub ook inhouden dat we als christengemeenschap gaan delen met de armen, hen ziende als onze broeders en zusters. Niet enkel op papier mooi uitgewerkt in een of andere visietekst, niet enkel als een mooi evangelisch principe ergens in ons hoofd, maar werkelijk belevend; heel concreet.

Laten we als Kerk de straat opgaan, lieve mensen. Ok, is het is coronatijd, maar heel binnenkort mogen we weer letterlijk de straat op. Laten we vanuit de vreugde van Pasen de armen omarmen. Het is de Heer zelf die zijn hand uitstrekt naar ons, de Kerkgemeenschap, bedelend om een boterham en liefde.

We moeten ons in alle eerlijkheid de vraag durven stellen hoe we het kunnen rijmen de Heer te loven met gouden kelken en cibories terwijl we heel dikwijls de armen niet zien staan... Natuurlijk mogen we uit eerbied voor de Heer Hem lof brengen door Hem te ontvangen in een gouden ciborie, maar laten we de armen dezelfde eer toezingen, want de Heer komt door hen niet minder onder ons aanwezig dan in de eucharistie.

Moge, naar de woorden van Franciscus van Assisi, wat in eerste instantie bitter overkomt, zoet worden, door het ten diepste in Christus te omhelzen.

kris