Witte Donderdag

Vandaag zegt Jezus tot Petrus, en tot ieder van ons: 'Als Ik je voeten niet mag wassen kun je niet bij mij horen.'

Dit gaat tegen alle wereldse logica in. God zelf knielt voor de mens om de voeten te wassen, om hem te reinigen. Dat kan Christus omdat Hij een en al Liefde is. De Liefde gaat nooit boven de ander staan, maar treedt de naaste tegemoet als een mindere. Dat is Liefde. Zo is God.
Wie deze daad van de Heer niet toelaat, zo zegt Hij, kan niet bij Hem horen. Hij zal nooit Jezus' deelgenoot kunnen zijn.

In de biecht gebeurt net hetzelfde. Daar knielt de Heer voor de biechteling. Doorheen de priester geeft de Heer de absolutie en neemt de biechteling in zich op.

Het is dus in de reiniging dat Christus ons in zich opneemt. De reiniging bestaat er juist in nederig te worden, niet enkel naar het voorbeeld van de Heer, maar ‘in’ de Heer. Nederig ten opzichte van God, en van Hem uit nederig tegenover de mens.

Nederigheid jegens God is nodig. Wie zichzelf boven God plaatst maakt zichzelf tot schepper, zal zelf bepalen wat goed en kwaad is, zal zich het leven toe-eigenen, en zal zich altijd boven de ander stellen, en daarmee de ware liefde geen kans geven. Wie zich nederig opstelt naar God toe, laat God God zijn. Hij zal de schepper van je leven mogen zijn, de spirit en de zin van je bestaan. Graag zul je je aan Hem schenken in Christus, zodat je in Jezus' naam Gods goedheid zal belichamen. Daarom niet volmaakt, maar wel op weg zijnde. Je zult je leven op aarde nu reeds diep verbonden beleven met het eeuwig leven. Kortom, je zult leven als christen.

Maar dus ook nederig tegenover de medemens, en wel vanuit je nederigheid tegenover God. Nooit of te nimmer zul je je boven de ander plaatsen. Je zult als een werkelijke broeder of zuster naast je naaste staan, met hem meegaan, hem dragen. Je zult bereid zijn, telkens opnieuw, de ander de voeten te wassen, knielend bij wijze van spreken, in diep respect voor ieder ander, de liefde dienend en beminnend.

De bron om nederig door het leven te gaan vinden we terug in de eucharistie: de Heer zelf. Oh wat een geschenk aan de Kerk gegeven: de Heer zicht- en tastbaar onder ons. Heerlijk toch. Wat een creativiteit van God om zo in zijn Zoon onder ons aanwezig te komen en te zijn. Geniaal! Geen mens die zoiets zou kunnen bedenken.

En juist dat geschenk moeten de meesten van ons dit jaar missen door het coronaverhaal. Jammer. Ja, diep jammer. Maar laten we niet treuren. Moge dit gebeuren ons juist meer doen verlangen naar de eucharistie. Zie het als twee verliefden die door omstandigheden elkaar een tijd niet kunnen zien. Hun verlangen elkaar te ontmoeten zal alleen maar sterker worden. En het feest zal des te groter zijn wanneer ze uiteindelijk elkaar opnieuw zullen treffen.

Ja lieve mensen, laten we van de eucharistie houden, met een verliefdheid die ons doet smelten van hemels plezier naar de Heer te verlangen.

‘Ik zou u kunnen opeten’, zeggen we soms van mensen van wie we zielsveel houden. Het zou ongepast zijn dit letterlijk te nemen. Wel, bij de Heer mag je dat nu wel. Niet nu, wel terug binnenkort; laat ons hopen. Natuurlijk gaat het veel dieper dan het 'opeten'. Het gaat om een zich laten opnemen door God door zijn Zoon welkom te heten in ons diepste binnenste.

Laten we van elke eucharistieviering een feest maken; een feest van gemeenschap met de hemel.

Maar laten we ook eucharistische mensen zijn in het dagelijks leven; ons gevend in de liefde van Christus aan allen die God op ons levenspad plaatst, en de mensen waarvoor we bidden. Eucharistie en voetwassing zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden.

Ik wens u een mooie Witte Donderdag toe. Anders dan anders. Voor de meesten van ons zal een geestelijke communie worden, maar in wezen hoeft dat niet minder te zijn. Laat het juist een 'meer' zijn, uitkijkend naar die zalige moment van samensmelting met de Heer binnen enkele weken.

En, bijna vergeten: Aan onze priesters onder ons: een mooie witte feestdag. En een diepe dank-je-wel om jullie ja-woord.
Laten we samen voor hen bidden!

kris