Paasdinsdag

We lezen dat Maria in eerste instantie de Heer niet herkende toen Hij haar aansprak. Pas nadat Jezus haar bij haar naam noemde herkende zij Hem en meteen draaide ze zich naar Hem toe met de woorden 'Rabboeni', wat meester betekent.

Jezus is heel dikwijls en op velerlei wijzen in ons leven aanwezig zonder dat we Hem onmiddellijk herkennen. Terwijl we, net zoals bij de Maria uit het evangelie, eigenlijk naar Hem op zoek zijn, of verlangen Hem te ontmoeten doorheen de dingen die we doen. En dit terwijl Jezus misschien achter ons staat, en zacht onze naam uitspreekt. Hij staat daar misschien al lang, en heeft Hij al meermaals onze naam uitgesproken, maar we hebben het, om welke reden ook, niet gehoord.

Jezus herkennen, Hem ontmoeten, met Hem omgaan, vraagt een innerlijke waakzaamheid die van wezenlijk belang is. Niet dat we ons moeten losmaken van de zaken waarmee we bezig zijn (op voorwaarde dat de zaken waarmee we bezig zijn opbouwend zijn en ten goede komen aan het groter geheel) maar juist in het bezig zijn zouden we de Heer aanwezig moeten weten; Hij die in en rondom ons is, ons bij onze naam noemt, en de ziel wil zijn van die bezigheden. Maar dat vraagt dus een zekere alertheid die we voortdurend voor ogen moeten houden.

Het gaat over een waakzaamheid die in wezen gebed is, in die zin dat het goed is deze waakzaamheid te beleven in de het zachte waaien van de Geest diep in onszelf. Het is gaan staan in zijn stuwing; de Geest die in ons het vuur van herkenning zal brandend houden.

Moeten we dit dan voortdurend bewust beleven? Nee hoor, dat kan niet. Leven in dergelijke waakzaamheid is veeleer een innerlijke houding dan een verstandelijk gebeuren. In wezen is het zelfs, zoals gezegd, gebed.

En laat ons, terwijl de Heer ons aanspreekt bij onze naam, ons maar innig en hartelijk wenden, zoals Maria uit het evangelie van vandaag, naar Hem, met de woorden 'mijn meester'. Laten we dit vol liefde en overgave doen; Hij die op ons wacht, Hij die dorst naar ons, Hij die verlangt naar onze overgave aan Hem.

Terwijl we ons wenden naar Hem, hoeven we onze bezigheden dus niet te verlaten, integendeel. Dit gaat samen. Het is niet het ene of het andere. Het is contemplerend in de actie staan, het gebed niet verlatend, je liefde belevend 'in' de Heer.

Onlangs vroeg een collega: ‘Kris, in je woordje tijdens de viering had je het over de aanwezigheid van Jezus. Waar is Hij aanwezig hier in ons woonzorgcentrum?’ Ik antwoordde: ‘Kijk naar elkaar, kijk naar de bewoners, kijk naar ons werk,… daar is Jezus aanwezig, daar kijkt Hij je aan, daar roept Hij je op. In dit alles is Hij aanwezig en appelleert Hij ons God lief te hebben.’
Zo eenvoudig is het eigenlijk.

Maar dat vraagt dus een zekere innerlijk alertheid, een waakzaamheid van het hart.
Kom heilige Geest, geef ons dat biddend en wakker hart.

kris