Bekering Paulus

Nadat Paulus een slag van de hamer – bij wijze van spreken – had gekregen en de stem van Christus had gehoord en herkend, stopte hij met vervolging en werd volgeling. Afstand nemen van het kwaad, de Heer herkennen en Hem volgen… dat noemt men bekering.

We zijn niet Paulus, en de meesten van ons zullen niet tegen de grond gesmakt worden door God zelf om tot bekering te komen.
En toch… Velen van ons hebben al momenten gekend in hun leven dat ze tegen een muur liepen, en niet zachtjes. Omstandigheden in het leven kunnen daartoe bijdragen. Gewoonlijk zijn we op die momenten heel sterk met onszelf bezig; mijn wereldje, mijn verdrietje, mijn ikje. Dit laatste maakt ons dikwijls innerlijk doof voor een mogelijk roepen van God.

Ik denk dat God ons meer ‘klopjes’ geeft dan we doorgaans vermoeden. Maar we steken die klopje al snel op het leven, alsof God er niets mee te maken zou hebben.

We moeten natuurlijk voorzichtig zijn. We mogen God niet te snel aanduiden als de regisseur van alle klopjes die we als persoon of als mensheid meemaken. Neem de huidige pandemie, of een oorlog tussen volkeren… Dit regisseert God niet. Laten we aub komaf maken met dit soort godsbeelden. Deze dingen zijn een gevolg van een wijze van leven. Wat niet wilt zeggen dat God afwezig zou zijn in deze zaken. God is in alles aanwezig. Als mensen bijvoorbeeld lijden door oorlog of pandemie, is Hij de lijdende bijzonder nabij; zeer zeker. Maar zijn aanwezigheid zal ook van die aard zijn dat Hij doorheen deze zaken de mensheid zal oproepen anders te gaan leven: stoppen met oorlog voeren en werken aan verzoening, de schepping eerbiedigen, enzovoort. Net zoals bij Paulus is het ook hier van belang Gods nabijheid te herkennen en gehoor te geven aan zijn roep tot bekering.

Of God nu sommige klopjes geeft (zoals bij Paulus), of als de kloppen een gevolg zijn van onze wijze van leven, van belang is dat we moeten leren God horen in zijn aanwezigheid wanneer we dergelijke heftige dingen meemaken. Aanwezig is Hij, altijd,met al zijn liefde, daar mogen we zeker van zijn. 

Bij al wat er gebeurt zouden we, als persoon, als Kerk, en als mensheid, de vraag moeten stellen: Is God hier iets aan het zeggen? Is Hij misschien iets aan het vragen? Doelt Hij op een innerlijk bekering van mij, van ons?

Natuurlijk spreekt God, en roept Hij, ook op vele andere manieren, en niet enkel in de heftigheden van het leven. Het komt er vooral op aan dagelijks een innerlijke waakzaamheid aan de dag te leggen om zijn roep te kunnen horen. Om er gehoor aan te geven, bereid zijnde afstand te nemen van het kwaad, om opgenomen in Christus, dat leven te leiden dat God voor ons droomt.

Laten we bidden om de gave van onderscheid, en alertheid.

kris