vrijdag in week 3 door het jaar

'Het is met het koninkrijk van God als met een mens die zaad uitstrooit op de aarde: hij slaapt en staat weer op, dag in dag uit, terwijl het zaad ontkiemt en opschiet, ook al weet hij niet hoe', zegt Jezus ons vandaag in een gelijkenis.

God is de zaaier. En dikwijls gebruikt Hij de mens om zijn zaad uit te zaaien. Wij mogen zijn instrument zijn.
Het gevaar bestaat er echter in dat een mens prat gaat op wat hij doet, dat hij het zaad – inclusief de vruchten - gaat toe-eigenen. Al snel voelt die mens zich de grote weldoener die toch wel veel goeds doet in deze wereld... En ja… hij praat daar zo graag over...
Dat is jammer, omdat dat veel stuk maakt. De kans bestaat er namelijk in dat je je voeling met God verliest, en hoogmoedig wordt. Je eigent je toe wat God je gaf, en speelt als zodanig een beetje god.
Het liefhebben zelf verliest dan z'n schoonheid, omdat ze wordt uitgehold. Het hart, God, wordt eruit gehaald. Het liefhebben mag uiterlijk dan wel een mooie daad zijn, doch in de diepte is het van z'n schoonheid beroofd.
Het liefhebben verliest op die manier ook veel van zijn genade. Want doorheen het liefhebben wil God dikwijls genezend werkzaam zijn, wil Hij gemeenschap scheppen, verzoening tot stand brengen, mensen aanraken, enz... Het liefhebben heeft dan nog wel enige waarde, maar de échte vruchten zoals God ze geven wilt kunnen er moeilijk komen. Jammer. Een gemiste kans, zowel voor degene die liefheeft, als voor degene die bemind wordt.

Anderzijds… misschien (persoonlijk ben ik daar wel zeker van) is God wel meer werkzaam door hen die liefhebben zogezegd los van Hem dan we vermoeden. Eigenlijk mogen we daar niet over oordelen.

Maar het is goed ook de band van God met ons en in ons te erkennen, te benoemen, te beminnen en te koesteren. Ja, als een hoog Goed.
Mogen we er ons in vreugde en eenvoud aan toevertrouwen.

kris