woensdag in week 1 door het jaar

Het moet fantastisch geweest zijn om te zien hoe Jezus wonderen deed, hoe Hij mensen genas van hun lichamelijke kwalen, hoe Hij vergeving schonk in Gods naam, hoe Hij de mensen onderwees, hoe Hij met zondaars omging,...

Maar wat velen niet wisten, beluisteren we in de volgende zin: Vroeg in de ochtend, toen het nog helemaal donker was, stond Hij op, ging naar buiten en liep naar een eenzame plek om daar te bidden.

Jezus had die momenten van gebed nodig. Los van eender welke mens wilde Hij, moest Hij, af en toe alléén kunnen zijn met de Vader. In het gebed trad Hij als het ware in het leven van de Vader, en nam de Vader Hem in zich op. Niet dat buiten die uitdrukkelijke gebedsmomenten de Vader meer verwijderd zou zijn van Jezus, maar schijnbaar zijn die expliciete momenten van gebed van fundamenteel belang.

Te snel wordt er gezegd dat 'mijn gebedsleven mijn goede werken zijn'. Daar is natuurlijk iets van. Bedoeling is dat we de geest van het gebed levend houden tijdens onze bezigheden. Maar het zogenaamde ‘expliciete gebed’ gaat vooraf aan het 'biddend in het leven staan'.

Het is zoals de eerste twee geboden, waarvan de Heer zegt dat ze één zijn: 'Bemin God bovenal, en uw naaste als uzelf.' Deze geboden zijn dus één, en toch dragen ze een zekere hiërarchie in zich. Wij kunnen maar onze naaste en onszelf écht beminnen als we ook God beminnen. We beminnen onszelf en de ander vanuit de inwoning van God.
Zo is het ook met het gebed. Het ‘expliciete gebed’ en het 'gebed in het leven' zijn één, doch zit er een hiërarchie in verborgen. Wij kunnen maar écht biddend in het leven staan, wanneer wij het 'uitdrukkelijk gebed' onderhouden.

Wanneer we dit laatste verwaarlozen, bestaat het gevaar er in dat we de Kerk, en haar boodschap, gaan moraliseren. Je moet gewoon goed doen, en dan ben je goed bezig... Ken je dat? Maar om gewoon goed te doen heb ik de Kerk niet nodig. Ik heb ook God niet nodig om te weten dat ik moet delen met de armen. Ik hoef niet gelovig te zijn om te weten dat ik eerlijk door het leven moet gaan. Ook de Bijbel heb ik niet nodig om te weten dat ik mijn naaste moet bijstaan. Natuurlijk roept God, de Kerk, de Bijbel, ons geloof, op deze dingen te doen. Maar op de eerste plaats roept de Kerk op een mystiek leven te leiden: een leven in eenheid met Jezus, om vanuit zijn tegenwoordigheid al deze goede zaken te doen. Eén met Hem dus, vanuit een innige ontmoeting met onze Drie-ene God. Dit laatste zou het hart moeten zijn van ons bestaan, het centrum van ons leven, de spirit van ons gebed en ons liefdevol leven.
Ja, we moeten oppassen met moraliseren. Dat doet afbreuk aan de Blijde Boodschap die Jezus is komen brengen, en die Hij zelf is.

Moeder Theresa wordt dikwijls geprezen om haar goede werken. Terecht. Maar we mogen niet vergeten dat zij iedere ochtend voor zij de straat opging al meer dan twee uur op haan knieën zat voor het Heilig Sacrament.

kris