maandag in week 1 door het jaar

De leerlingen laten in het evangelie een familie achter, zij laten achter wat hun door de natuur is gegeven, om Jezus te volgen en zo een nieuwe familie te beginnen, gesmeed, niet door de banden van het bloed, maar door een geestelijke verwantschap, door de verwantschap van de heilige Geest. En in wezen is dat bij ons niet anders. Ook wij zijn geroepen Hem te volgen, ons aan te sluiten bij die grote gemeenschap, zijn liefde gestalte gevend door Hem te dragen als het hart van ons bestaan.

Wij, die geroepen zijn, moeten wij werkelijk alles achter laten om Hem te volgen? Alles?
Misschien. Voor sommige mensen zal de roep dat van hen vragen. Voor anderen zal de roep betekenen verder doen met wat ze bezig zijn maar vanbinnen afstand nemen van al die dingen die een belemmering vormen de Heer te volgen.

Voor de een is de roeping klaar en duidelijk, aanwijsbaar, heel concreet. Het is de plotse ervaring van het innerlijke besef dat God dàt van je wil, dat je die bepaalde keuze moet maken, dat je die dingen moet achterlaten. Voor anderen is het een aanvoelen dat doorheen de jaren groeit, een louterend besef dat je tot de innerlijke overtuiging brengt dat God je uitnodigt je leven een bepaalde richting te geven. Voor weer anderen betekent Gods roep een aanvaarding van een zeker lot, bijvoorbeeld wanneer je als koppel geen kinderen kan krijgen terwijl er wel een kinderwens is. Het is Hem volgen op een weg waar je kennelijk niet onderuit kan. Het is misschien nog de moeilijkste weg van navolging, maar juist daarom wellicht een van de meest verheven vormen van het beantwoorden aan Gods roep tot navolging.

Roeping kan ook gebeuren nadat je misstappen hebt begaan in je leven; zelfs misstappen die niet meer goed te maken zijn, bijvoorbeeld een abortus na een nachtelijke slipper. Ja, ook dan roept de Heer, soms zelfs zeer concreet. Hij kan je roepen een bepaalde weg in te slaan, een bepaalde dienst te verrichten, maar Hij kan je ook roepen je fouten die je hebt begaan (en de pijn die je daardoor blijvend draagt) op te dragen als gave. Dergelijke pijn kan dan zelfs gedragen worden in Gods Vrede en zelfs in een zekere vreugde. Al zal de schaamte van de gedane zonde blijven. Maar in wezen is dat iets dat zich afspeelt tussen God en de mens. Ja, ook schaamte is te dragen in Hem. Zo zelfs dat het vruchtbaar kan zijn.

Roeping heeft in wezen trouwens altijd met vruchtbaarheid te maken. Of anders gezegd: elk ja-woord tot God kent z’n vruchten ter opbouw van Kerk en samenleving. Elk ja-woord, hoe klein ook, is vruchtbaar, al heeft louter menselijk gezien er misschien op het eerste zicht niemand iets aan.

Het was Johannes van Kruis zijn roeping om te gaan dichten in een donkere kerker om mensen te leren hun nacht door te gaan.
Het was broeder Roger zijn roeping om op de heuvel van Taizé met zijn broeders en zusters te werken aan de eenheid onder de christengemeenschappen.
Het was de roeping van moeder Theresa om de meest armen te gaan opzoeken in de straten van Calcutta om hen te wassen en eten te geven.
En de Kerk kent vele heiligen mensen die door hun voorbeeld en toewijding ons iets vertellen van hoe je ‘ja’ kan zeggen tot God.

Maar ook wij, u en ik zijn geroepen. Daarom niet om een kerker in te duiken om te gaan schrijven, of om een initiatief te starten zoals Taizé, of om naar Calcutta te gaan om de armen te gaan opzoeken. Hoewel het kan… Als God je daartoe roept moet je gewoon gaan.
Wat zeker is dat jij geroepen bent om vandaag op de plaats waar jij woont en werkt ‘ja’ te zeggen: ‘ja’ aan Gods liefde, in de eenvoud en de vreugde van het evangelie. Je activiteiten op je werk, het huishouden, je ontspanning, het kan allemaal gebeuren in Gods liefde.
Ook in de omgang met je partner, de kinderen, je medebroeders of zusters, je buren, je collega’s en zo meer, roept God jou om Hem na te volgen.

Fundamentele vraag voor ieder van ons is: zijn we bereid Hem te volgen? Zijn we beried ons ‘ik’ te laten opnemen door de Heer, om Gods liefde alle eer te geven in al ons doen en laten?

Zijn we bereid christen ten zijn?

kris