zondag 4 door het jaar - C

Het evangelie van deze zondag vervolgt het verhaal van Jezus’ eerste prediking in Nazaret met het verslag van de boze reacties van zijn stadsgenoten. Vanwaar die hevige verontwaardiging dat ze Hem zelfs in de afgrond willen werpen? Ze storen er zich aan dat Jezus zichzelf voorstelt als de Messias, degene die de gevangenen hun vrijlating aankondigt, de zieken geneest en de armen uit het slop haalt. Ze hebben tekenen en wonderen nodig zonder echt te luisteren.

Maar het is juist in dit niet-luisteren dat de profetie uitdooft. Het is geen toeval de Jezus twee episodes uit de Bijbel in herinnering brengt: het verhaal van de profeet Elia die alleen naar een arme weduwe in de buurt van Sidon werd gezonden, en het verhaal van de profeet Elisa die werd gezonden om een buitenlander, de Syriër Naäman, van een huidziekte te genezen. Zowel hij als de weduwe verwelkomde de profeten en ze werden geholpen. Ze vertrouwden de woorden van de profeet; precies het tegenovergestelde van wat de mensen uit Nazaret doen.

Ongeloof blokkeert Gods liefde. Het maakt de liefde onwerkzaam. In zekere zin doodt het de liefde, gooit het de liefde weg, zoals de Nazareeërs Jezus uit hun stad verdreven en Hem probeerden te doden, met de bedoeling dat Hij niet in hun midden zou terugkeren. Dat gebeurt telkens wanneer wij het evangelie niet met een oprecht en beschikbaar hart verwelkomen, of wanneer het ons innerlijk onrustig maakt en we het liever niet horen. We wensen niet in onze zogenaamde vredigheid gestoord te worden. We kiezen er eerder voor dat onze zwakheden en onze zonden niet onthuld worden, zelfs niet aan onszelf.

Hier gaat het niet om zij die de Heer niet kennen. Hier gaat het om ongeloof van zij die Hem kennen. Het is de zonde van de gelovigen. Het is de angst voor een levende, nabije, menselijke God. Men geeft eerder de voorkeur aan een evangelie dat ver van zich af staat, een evangelie dat misschien wel interessant klinkt, maar geen evangelie dat raakt, en al zeker niet een evangelie dat het hart en de mentaliteit verandert.

Dat het evangelie ons onrustig maakt is alleen maar goed. Het is een ware zegen. Het is de Heer die langs komt en oproept tot bekering, tot het geven van liefde, tot het werken aan vrede, tot het tonen van genegenheid aan de armen en aan al wat broos is. Het is de liefde van God die oproept in verbondenheid met Christus zijn liefde te zijn.

Laten we de Heer welkom heten; ten diepste en van harte.

Naar woorden van Vincenzo Paglia uit ‘Het Woord van God elke dag 2022’, uitgegeven bij Halewijn.