woensdag in week 2 door het jaar
Jezus zei tegen de man met de misvormde hand: ‘Kom eens naar voren.’
Deze woorden doen me denken aan wat ikzelf ooit mocht meemaken, vele jaren geleden.
Toen werkte ik als opvoeder bij meervoudig gehandicapten; jongeren die door hun mentale en lichamelijke handicap tijdens de weekdagen in een Medisch en Pedagogisch Instituut - zoals dat toen noemde - verbleven.
Zij volgden overdag Bijzonder Onderwijs. Maar de woensdagnamiddag hadden ze vrij. Ze moesten niet naar school. En het was dan aan de opvoeders om deze namiddag zinvol te vullen.
Bij ons werkte Ad, een gedreven opvoeder die zeer goed wist met wat hij bezig was.
In de leefgroep (het was de tijdens de Kersttijd) had men een levensgrote kerststal gebouwd, met een heuse Maria, een St-Jozef, een bijna echte os van karton, een ezel, en... ja... een kindje Jezus in een houten kribbe met écht stro.
Ad bracht alle jongeren van zijn leefgroep in de stal. Niet bij de stal, niet voor de stal, maar 'in' de stal. Zij mochten de herders zijn die het Kind kwamen begroeten.
Vele van onze jongeren konden niet of nauwelijks praten. In het beste geval konden ze geluiden uiten. De ene kon dit luid, de andere hoorde je nauwelijks.
Eén voor één bracht Ad de jongeren tot bij de kribbe, legde het kind Jezus op hun schoot, terwijl de anderen rond de kribbe stonden. Nee, zaten... de meesten zaten immers in een rolstoel.
Ad nam de micro en bracht deze aan de lippen van ieder die het kind Jezus op z'n schoot mocht dragen. De kleine, nauwelijks hoorbare geluiden, hun adem, hun lach,... het werd versterkt... het klonk luid uit de luidsprekers alsof de engelen zelf boven de stal hingen. Het lied was misschien niet echt van wat je van gezang zou denken rond een kerststal, maar het was wel écht.
De jongeren hoorden zichzelf... Ze riepen, ze lachten,... prachtig!!
Ieder was verstomd omdat ieder sprak in zijn eigen taal.
Maar het was hoorbaar... ieder werd gehoord. En iedereen lachte...
Het was alsof Jezus zei... 'Jij daar... kom... kom een naar voren, kom in het midden staan...'.
En ze mochten er staan, ieder met zijn stem, met zijn geluid, met zijn 'zijn'.
Zo mooi!!
Mogen ook wij zo onze hand uitstrekken naar al wat broos is in deze wereld, naar al wat geen stem krijgt of heeft, naar al wat Jezus zo bijzonder liefhad en heeft. En laten we zeggen, mét Hem, in Hem en door Hem: 'Jij daar... kom... kom eens naar voren... kom in het midden staan'.
kris
Mooie gebeurtenis, Kris. Met mensen met een beperking zijn zoveel mooie dingen mogelijk. Jammer dat de wereld dat niet ziet. Hieronder plaats ik mijn woord, dat natuurlijk verbleekt in het licht van uw getuigenis. Nu, dan is het wat het is.
BeantwoordenVerwijderenDe Filistijnen treden aan. Zij hebben een vechtersbaas gevonden, Goliath, een reus van een vent. Wie van de Israëlieten zal de strijd aangaan met die gevaarlijke man? David, een kleine jongen, rossig en prettig van voorkomen. Goliath is de verpersoonlijking van het kwaad, de gestalte van de duivel, als je wilt. Maar met een eenvoudige slingersteen kan David hem dodelijk treffen. De slingersteen is de genade, is Gods kracht, zoals David zegt: ‘Ik kom op u af met de Naam van de Heer der legermachten’. Er is niet veel nodig om het kwaad te overwinnen. Alleen wat kracht van God, wat genade.
De man in de synagoge kon niet meer vechten tegen het kwaad. Zijn hand was verlamd. Hij kon zijn hand niet uitstrekken naar de Heer en hem ook niet vouwen in gebed. Jezus ziet dat en komt hem te hulp. Hij doet hem in het midden staan en doen wat hij eigenlijk niet kan: zijn hand uitsteken. Maar als Jezus het zegt, lukt het. Nu kan de man weer bidden en zoals David een genadesteen afschieten tegen de zonde en de machten van het kwaad. Zo maakt Jezus iedereen tot kind van God, zoals Hijzelf ook de Zoon is, het Kind van God. En het mag dan wel sabbat zijn, iemand redden is beter dan hem dood laten gaan.
Laten ook wij onze hand uitsteken naar God. En naar elke mens die onze hulp of ons gebed nodig heeft. Het thema van de bidweek voor de eenheid is vandaag: ‘Nederige leiders slopen muren en bouwen op met liefde’. Laten wij dat doen, beste broeders en zusters. Laten wij met Johan Verminnen zingen: ‘Sloop die muren om me heen, help me zo bij jou te komen’. Dat is de weg naar de eenheid.
Bedankt Kris voor uw prachtig getuigenis.
BeantwoordenVerwijderenHet maakt me weer eens bewust dat het de kleine daden zijn die iets groots bewerkstelligen. Dat het de daden zijn die de buitenwereld niet opmerkt, waar men achteloos aan voorbijgaat, vanzelfsprekend of overbodig vindt die mensen méns laten zijn en God zij dank zijn het de kleinen en eenvoudigen die dit mogen zien.
Mooi! Mijn vrouw is super ziek en afhankelijk maar haar aanwezigheid is een vreugde en onmisbaar en zeer kostbaar in ons gezin.
BeantwoordenVerwijderenMooi om te vernemen wat pr. Daniël schreef dat bij de eerste ontmoeting zei “steek je hand uit” en dat hij het met zijn verlamde hand ook meteen voor elkaar kreeg. Dat laat zien hoe vol vertrouwen de man was maar ook hoe vertrouwenwekkend Jezus op de mensen overkwam. Het was mij eerder niet opgevallen.
BeantwoordenVerwijderen