zaterdag in week 3 door het jaar

Er stak een hevige storm op... verhaalt ons het evangelie vandaag.

Ook al klinkt het heel cliché... wij allen hebben in ons leven met stormen te maken. Geloofstwijfel, ongeloof, tegenslag, leed, rouw,... stormen die ons vroeg of laat allen overkomen. Ze zijn in staat onze hele binnenkant overhoop te gooien. Hoe moet het verder... in Gods naam...

Waarschijnlijk klinkt ook dit cliché, maar Jezus is niet minder aanwezig in deze stormen van het leven, dan op momenten dat onze levenszee schijnbaar rustig is. En net zoals de leerlingen zullen ook wij soms van mening zijn dat Jezus slaapt. In zekere zin doet Hij dat misschien ook, maar feit is: Hij is er wel. En zoals Hij het gezag heeft om de storm te luwen, zo laat Hij het schijnbaar ook toe dat het af en toe stormt. Alsof het bij het leven hoort.

En inderdaad, het hoort bij het leven. Meer: we hebben het zelfs nodig. Moesten we de stormen niet nodig hebben... het zou ook niet stormen.

Stormen voeden op. Ze maken ons volwassen in het geloof. Ze bevrijden ons van een zekere kinderachtige en oppervlakkige geloofsbeleving waar de liefde schijnbaar een van de grootste vanzelfsprekendheden is geworden die er bestaat. Dat is de liefde dus niet. Laat het je niet wijsmaken!

Liefde vraagt vertrouwen op, en overgave aan, de Heer. Dit is tegen de menselijke natuur in die geneigd is z'n eigen buik te volgen. Christelijke liefde trekt je van je buik weg, en doet je schenken aan Christus die in je woont. Deze Christus zal je trekken in de brand van zijn eigen liefde, in het vuur van zijn totaal gegeven-zijn voor de wereld, in volle overgave aan de wil van de Vader.
Is dat vanzelfsprekend? Nee!
Is dat onze roeping? Ja!

Een mens heeft soms stormen in z'n leven nodig om los te komen van z'n eigen buik. Hij moet soms de duisternis in om te weten hoe licht de Heer wel is. Jezus moet zich soms wegsteken om ons uit ons 'kot' te lokken, om onze dorst naar Hem groter te maken.

Jezus zwijgt dikwijls totdat we eindelijk zelf zwijgen... om Hem op een volwassen wijze (terug) te vinden, sterker dan ooit.

Laten we oog hebben voor de stormen in ons eigen leven, en daarmee biddend omgaan. Maar laten we ook oog en hart hebben voor de stormen in andermans leven. En laat ons dan Kerk zijn. Anders gezegd: laat ons elkaar zo nabij zijn, laten we elkaar zo dragen, dat de stormen draaglijk blijven.
Doorheen presentie, doorheen het 'goede gesprek', doorheen tedere gebaren, doorheen gebed voor elkaar, mogen - of moeten we zelfs - mekaar dragen in elkaars stormen. Niet onbelangrijk!!

Laten we niet te snel boos zijn op de stormen die ons leven tarten. Maar laten we de waas van onze ogen verwijderen en de Heer zien, die misschien ook dan tot ons zegt: 'Kom, kleingelovige, Ik zal je sterk maken, in staat Mij en de ander lief te hebben'.

kris