dinsdag in week 1 van de veertigdagentijd

Bid daarom als volgt... en Jezus leert zijn leerlingen het 'Onze Vader'.

Gebed is in wezen deelname aan het leven van de heilige Drie-eenheid. Het is leven mét God, in een voortdurend ontvangen en geven. Dat is het in wezen. Maar Jezus weet, meer dan wie ook, hoe moeilijk het ons valt te bidden, in de liefde van de Geest te bidden, vol te houden met bidden, in het gebed te blijven, enz… Vandaag geeft Hij ons enkele woorden om tot waar gebed te komen; woorden waarbij Hij ons zelf meeneemt in zijn eigen gebed tot de Vader.

Het Onze Vader is een mooi, rijk en zeer diepgaand gebed. God-zij-dank leven we hier in het westen in een (christelijke) cultuur waar dit gebed werd aangeleerd. De meesten van ons kennen het dan ook vanbuiten. Laten we van harte hopen en wensen dat ook vandaag nog onze kinderen dit gebed aangeleerd krijgen.
Het mooie aan een gebed dat je vanbuiten kent is, dat je dit ten allen tijde en zowat overal kan bidden: Op je knieën, maar ook voor of na het eten, prevelend tijdens de afwas, op de fiets of tram, al wandelend,...

Deze dagen is het - hoewel nog koud - mooi weer. Velen van ons doen een wandeling om te genieten van die eerste lentezon. Ik zou zeggen: bid tijdens je wandeling een Onze Vader waarin je Hem dankt, om vergeving vraagt, bid om Oekraïne,…

Ik ken mensen die er een gewoonte van gemaakt hebben dit gebed als een soort mantra te bidden doorheen heel de dag. Ze prevelen het non-stop gedurende heel wat momenten. Daarom niet altijd bewust bezig zijnde met de woorden. Maar langzaam maar zeker wordt het een gebed van het hart. Door het prevelen blijf je in gebed, en blijft het gebed in jou. Een mooie gewoonte hoor.
Iets dergelijks kennen we met het zogenaamde Jezus-gebed vanuit de Russische Orthodoxe traditie, maar met het Onze Vader kan het dus ook.

Het diepe van het Onze Vader is dat Christus - die je bewoont - met je meebidt. Je bidt het dus nooit alleen vanuit je eigen persoontje. Het is het gebed van Jezus waarin Hij je meeneemt in zijn ja-woord tot de Vader. En niet alleen jou neemt Hij mee, maar in wezen de hele mensheid. Dus het bidden van het Onze Vader is nooit een persoonlijk gebed van jou alleen; je bidt het in Christus in een diepe verbondenheid met de hele christengemeenschap waarin Hij ons brengt. Zo geef je vrede aan jezelf, maar tevens aan de hele mensheid.

Het evangelie van vandaag leert ons dat ons vastenthema ‘Ik zeg je, sta op’ niet louter gaat over een fysiek opstaan, maar ook over een innerlijk opstaan, een geestelijk ontwaken, een opstaan in de wereld van het gebed, een ‘staan’ – in Christus - voor het aangezicht van de Vader, om vanuit het zijn in Hem zijn liefde gestalte te geven naar allen die Hij ons toevertrouwt en waarvoor wij bidden.

Moge het Onze Vader een dagelijkse bron van levend water zijn; een genade voor ieder van ons wat betreft ons leven in Hem.
Moge dit gebed ons tot christenen maken die dragers en uitdragers zijn van Gods vrede.

kris