maandag in week 1 van de veertigdagentijd

Het evangelie van vandaag is duidelijk: christen zijn betekent je ontfermen over je naaste. Als we dit verwaarlozen moeten we ons de vraag stellen waar we als christenen mee bezig zijn. Het is de voorbije dagen al meermaals aan de orde geweest in de lezingen.

Maar we kunnen er voor elkaar niet genoeg de nadruk op leggen: christen zijn vraagt een zeer concrete beleving van naastenliefde, met een bijzondere genegenheid voor wie arm is, zwak of broos.

Als we over Kerk-zijn spreken gaat het dikwijls over organisatorische structuren, de pijnpunten inzake tekort aan priesters, de parochies die boven onze hoofden afgeschaft of vergroot worden,…
Maar welke parochievergadering begint met de vraag: wie zijn onze eenzamen op de parochie? Waar wonen onze zieken? Wie is of voelt er zich uitgesloten op onze parochie? Waar zijn onze jongeren? Zijn we bereid hen op te zoeken? Kunnen wij, als parochie, iets betekenen voor de vluchtelingen in Oekraïne? Is het een idee om heel regelmatig samen te komen thuis, of in de kerk, om te bidden voor de vrede in Oekraïne? Of gaan we nog maar eens een avondje de boekhouding bekijken, onze ergernissen uitspreken... of gewoon zelfs wegblijven?

Natuurlijk vraagt een parochie ook organisatie, en daar moet tijd en energie voor vrij gemaakt worden. 
Ik ben me er dan ook bewust van dat ik hier veel te kort door de bocht ga. Mijn excuses daarvoor. Maar laat ons aub toch niet vergeten dat we als christenen op de eerste plaats geroepen zijn de straat op te gaan, de wereld in, bereid – om de woorden van paus Franciscus aan te halen – onze handen vuil te maken.

Of zoals Thomas Carlyle, een schots schrijver uit de 19e eeuw, het uitdrukte: 'Onze daden vormen de enige spiegel waarin we zien wat we zijn.'

Lieve mensen, de straat, de wereld, wacht op liefde, op zingeving, op verbinding. Laten we onze naam als christen waardig, dankbaar en 'blij' dragen, door gemeenschap te vormen - in Christus - met de gewone mens in de straat; ons brood en goederen delend met ieder. Deze levenswijze heeft een naam: evangelie.

‘Ik zeg je, sta op’, is opstaan, en dienen. Heel letterlijk bedoeld.

En, zoals ook al dikwijls hier gezegd: wie niet fysiek naar buiten kan, laat hij voor de Kerk en het leven in de wereld bidden. Een onontbeerlijke vorm van naastenliefde!

kris