donderdag in week 1 van de veertigdagentijd

'Vraag en er zal je gegeven worden, zoek en je zult vinden, klop en er zal voor je worden opengedaan. Want ieder die vraagt ontvangt, en wie zoekt vindt, en voor wie klopt zal worden opengedaan',  zegt Jezus ons vandaag.

Het zijn woorden die al snel verkeerd begrepen kunnen worden. Wat hier alvast niet gezegd wordt is dat je zomaar krijgt wat je in gebed vraagt. God is geen frisdrankautomaat waarin je wat gebedjes stopt om daarna het gevraagde artikel te krijgen.

Van belang is, wanneer we aankloppen bij God, dat Hij de deur voor ons zal openen. Hij zal ons welkom heten. Altijd! Niet onbelangrijk.

Wat onze vraag, welke dat ook is, naar Hem toe betreft, zal Hij op de eerste plaats antwoorden met zichzelf te schenken, en wel in de persoon van Jezus. Het gekregene in het gebed is dus op de eerste plaats de Heer.

De persoon Jezus is misschien niet datgene wat we in eerste instantie vroegen, maar we krijgen wel meteen het mooiste en meest waardevolle geschenk dat God ons geven kan. En we krijgen dat geschenk niet voor niets. Wie de Heer ten diepste als geschenk van God ontvangt – als Godsontmoeting dus - zal heel waarschijnlijk zijn vraag, tenminste als hij ze nog stelt, herformuleren. De onvolwassen kantjes zullen van de vraag verdwijnen. Het zal eerder zijn met woorden als: Heer, geef mij de genade in U te blijven, help me uw vrede niet te verliezen, geef mij de kracht verzoenend aanwezig te zijn,… Dat is een heel andere wijze van bidden dan bijvoorbeeld vragen om te slagen in het examen wiskunde. Vraag is zelfs of God met dit laatste bezig is. Studeren zal je moeten. Maar je kan wel vragen innerlijke rust te hebben om goed te kunnen studeren, maar dat is dus wezenlijk een andere vraag dan de vraag om te slagen met je examen.

Van belang is dat we bereid zijn Christus te ontvangen. ‘Wie vraagt ontvangt, wie zoekt vindt, voor wie klopt wordt opengedaan’. Om dan, vanuit de Heer, opnieuw te vragen. Maar zoals gezegd: heel waarschijnlijk zal je je vraag anders stellen, of zelfs helemaal niet meer stellen. Je bidt dan immers in Christus, als een volwassen gelovige, om zaken waar het werkelijk om te doen is, volledig binnen Gods wil, gericht op zijn liefde, diep verlangend daarin te leven. En dit laatste zal je gegeven worden wanneer je er in Christus om vraagt.

'Ik zeg je, sta op', is ophouden te bidden vanuit ons ego. Gebed is in wezen gaan staan in het gebed van Christus, opdat Gods wil moge geschieden. 

Maak er een innig gebeuren van.

kris