zondag 2 in de veertigdagentijd - C

Elke eucharistieviering is een 'top-ervaring', een moment dat ons doet uitstijgen boven de problemen en de zorgen van elke dag, maar er toch niet geheel los van staat. Vanuit het beluisteren van, het kijken naar, en het ontvangen van de Heer, zien wij de gewone dingen van ons dagdagelijks leven vanuit een 'hemels' standpunt, met een ruimere, meer zuivere visie, niet van zo laag-bij-de-grond, alledaags, wél van dichter bij de bron. Vanuit dat standpunt zien wij dat er een goddelijke kracht ontspringt die steeds nieuw leven geeft aan onze vallei waar het leven van elke dag zich afspeelt. Een eucharistieviering is geen vlucht uit de werkelijkheid, het is ook geen illusie, maar het is een heel reële herbronning die ons kan helpen om, na de afdaling, onze dagelijkse uitdagingen met een vernieuwde liefde - de liefde van de Heer - aan te gaan.

In elke eucharistieviering 'verschijnen' ons Mozes, Elia of één van de andere profeten; het Oude Testament wordt voorgelezen en beluisterd. Daarbij komt dan een verhaal uit het Nieuwe Testament, over Jezus; Jezus die méér is dan Mozes, méér dan Elia. Na de voorlopers uit het Oude Testament is Hij dé Dienaar van Jahwe, dé Profeet, meer nog: de Zoon, de Messias, Diegene die ons in alle zuiverheid laat zien wie en hoe God is. 'Luister naar Hem', zo klinkt het vandaag en in elke woorddienst. Dat betekent: Hem aanhoren, Hem in het Woord ontvangen, jezelf door Hem in Zich laten opnemen, om verenigd met Hem gehoor te geven aan wat God vraagt.

Heel de eucharistieviering is één grote uitnodiging in de stroming van Gods liefde te gaan staan; God die door elke liturgische handeling, én ons gezamenlijk gebed toefluistert: 'Gij zijt mijn zoon, mijn dochter, mijn uitverkorene'. Eucharistie vieren is mogen ervaren dat wij - wij allen zonder uitzondering - Gods lievelingen zijn.

In de eucharistie laat God van zich horen. Maar ook wij mogen spreken. Wij mogen antwoorden. Wij mogen in de stilte van het gebed van gedachten wisselen met Hem over àlles wat wij meemaken; over hoe het met ons gaat, welke zorgen we meedragen, mensen die we aan Hem willen toevertrouwen,...

Het verhaal uit het evangelie van vandaag noemt men het verhaal van de gedaanteverandering, waar de Heer lichtend verscheen. Wel, in elke eucharistie gebeurt er zo'n gedaanteverandering. Als wij goed toekijken - met gelovige ogen - dan zien wij, midden in het glanzend licht, méér dan gewoon brood en gewone wijn. Het gebroken Brood en de geschonken Wijn worden de tekenen van Jezus' tegenwoordigheid zelf. In het geconsacreerde brood zien wij hoe God is: Liefde. Liefde die zichzelf in weerloosheid breekt, en deelt, en geeft. In de hostie zien wij tevens onze roeping: een gemeenschap van mensen die in belangeloze liefde zichzelf breekt, deelt en geeft, aan elkaar, en aan de hele mensheid.

Een eucharistieviering, of Taborervaring, doet veel deugd - 'Meester, het is goed dat wij hier zijn!' - en toch kunnen wij op de berg niet blijven. Petrus stelde voor drie tenten te bouwen. Misschien willen we dat ook. Maar neen, wij kunnen niet in de eucharistieviering blijven. Op het einde van elke viering worden wij weggestuurd, met 'een zending', met een opdracht voor beneden. Wij moeten iets meedragen vanuit de het vieren van de eucharistie wanneer wij terugkeren naar de vallei van ons dagelijks leven: ons gezin, onze gemeenschap, onze leefsituatie, ons werk,... Wat dan vooral? Wel, als wij, in het breken van het Brood, hebben ontdekt, gezien en ervaren dat de zichzelf-gevende Liefde de echte krachtbron is voor deze wereld, dan gaan wij, op onze beurt, beneden, onszelf willen breken en delen, met onze aandacht, onze tijd, onze talenten en mogelijkheden naar allen toe die God op ons levenspad brengt. Onze zending en opdracht zal er in bestaan Gods gevende liefde te dragen, te beleven, én uit te dragen.

Wie helpt ons bij deze opdracht? 'Toen de stem verstomd was, was Jezus weer alleen.'  Bij de afdaling naar ons dagelijks leven hebben wij geen andere hulp dan de aanwezigheid van Jezus. Het zal er dus op aankomen ons toe te vertrouwen aan Hem, en mét Hem het leven aan te gaan.

Zo kan elke Eucharistieviering een top-ervaring zijn, proevend van Gods kracht, waar wij in de woorddienst luisteren naar de Zoon, waar wij in stille gebedsmomenten als lievelingen van een hartelijke Vader met Hem mogen spreken over wat Hij met ons voorheeft, waar wij in de consecratie en de communie van Jezus, die zichzelf breekt en deelt, de kracht krijgen om gegeven mensen worden, en waar wij de zending ontvangen om onze wereld van binnenuit meer menselijk te maken voor allen, en wel in naam van de Heer.

Moge de Geest, op voorspraak van Maria, ons binnenleiden in de schoonheid en de rijkdom van de eucharistie.

Geïnspireerd aan woorden van Frans Mistiaen, sj