zondag 4 in de veertigdagentijd - C

De eucharistieviering is het feest bij uitstek van God die ons verwelkomt, die zichzelf aanbiedt in zijn Zoon; Christus die ons zijn leven geeft omdat Hij van ons houdt en die wil dat wij het goede doen en dat wij niet verloren gaan in de droefheid en de eenzaamheid van het leven. Het evangelie van vandaag maakt dat duidelijk.

We horen namelijk dat Jezus zondaars verwelkomt en met hen eet. En daarom moet er ‘gefeest’ worden. We moeten feestvieren om te beseffen dat wij allemaal kinderen van dezelfde Vader zijn, dat wij door Hem worden opgenomen mét onze gebreken, zwakheden en zonden, en dat Hij ons, ondanks onze tekorten, opneemt als zijnde van één familie; één grote gemeenschap, die zal moeten leren samenleven.

Vaak echter denken wij dat we alleen moeten zijn om ons goed te voelen. Dat is de keuze van de jongste zoon die op een gegeven moment het huis uit wil. Die zoon wil niet meer denken aan het algemeen belang, maar wil alleen nog leven voor zichzelf. Hij begint echter honger te voelen, maar niemand geeft hem iets te eten. Het is de honger naar vriendschap, genegenheid, solidariteit, die mensen voelen in hun leven wanneer ze ver van anderen verwijderd leven, ver van de Heer en van zijn huis.

Op het ogenblik dat hij honger krijgt komt hij ‘tot zichzelf’, zegt het evangelie. Dat wil zeggen: hij luistert opnieuw naar zijn hart, en begint de weg van zijn hart te volgen. Hij keert weer naar huis.
Je keert tot jezelf terug als je begrijpt dat het ware geluk niet te vinden is in een leven voor jezelf.
En de vader verwelkomt hem vol vreugde, zo lezen we.

Maar de andere zoon, die thuis was gebleven, ontbreekt nog op het feest. In plaats van te delen in de vreugde van zijn vader is hij jaloers. Net zoals de schriftgeleerden en farizeeën die tegen Jezus morren, denk ook hij slecht over zijn vader, beoordeelt diens goedheid als zwakheid. De vader gaat hem opzoeken want hij wil niet dat iemand op dit feest ontbreekt.

Dat de vader een feest geeft zou ook onze vreugde moeten zijn wanneer er broers of zussen zijn die weer tot leven gekomen zijn; een vreugde niet voor onszelf, maar omdat er mensen zijn die weer thuis gekomen zijn.

De veertigdagentijd is een tijd van ‘terugkeer’, een tijd waarin we onze zonden en zwakheden erkennen en deze leggen in het hart van de Heer. Hij zal ons verwelkomen, Hij zal ons vergeven, er zal feest zijn.

Want Hij heeft ons bekleed met zijn liefde, zoals Paulus het zo mooi verwoord vandaag.
Dát is ook wat er gebeurt wanneer wij eucharistie vieren.

Naar woorden van Vincenzo Paglia.