dinsdag in week 3 van de veertigdagentijd

Op de vraag van Petrus hoe dikwijls men moet vergeven, antwoordt Jezus: 'Niet tot zevenmaal toe, zeg Ik je, maar tot zeventig maal zeven.'

Waar mensen elkaar vergeven, waar verzoening plaatst vindt, daar wordt terug veel mogelijk. Het heeft iets feestelijks. Wat stuk was is immers hersteld en de gevolgen zijn alleen maar van goede aard: vrede, vreugde, eenvoud, gemeenschap.

Het goede nieuws is dat we als christenen dit niet alleen hoeven te doen. We mogen vergeving schenken in Jezus' naam. Dat wil zeggen: vanuit zijn aanwezigheid en genade in ons. Geheel alleen, los van Hem, zou het veel moeilijker zijn. Koppigheid, hoogmoed, hardheid,… zijn dikwijls remmingen die ons weerhouden te kunnen vergeven. Jezus wil en kan ons hier van bevrijden en ons tot mensen maken die werkelijk tot vergeving kunnen komen. Maar Hij vraagt dat we ons schenken aan Hem, opdat Hij kan doen wat Hij wil doen, namelijk ons bijstaan met zijn genade. Laten we ons openen voor Hem, onze hoogmoed afleggen, Hem binnen laten. En echt hoor, dan wordt er veel mogelijk. Ook vele dingen die we voorheen als niet mogelijk achtten.

Wie voor zichzelf toch vaststelt dat hij moeilijk kan vergeven of daden van verzoening kan stellen, is het goed dat hij deze weg van groei biddend bewandelt. Drie sleutels:
1. In gebed kijken naar de Heer die zelfs zijn beulen vergaf op het kruis.
2.Vragen om de gave van het kunnen vergeven. Vraag en gij zult verkrijgen…
En 3: Trachten, ook kijkend naar de Heer, in de liefde te blijven. Liefde zet altijd aan tot het schenken van vergiffenis.

Het gebed is een wonderlijke gave; een sleutel van echte menswording, een weg van verzoening en vrede, een pad dat ons tot vergevingsgezinde mensen maakt.

Laten we met z’n allen de weg van het gebed en de vergeving proberen te vinden en te gaan. Het geeft enkel mooie vruchten: voor onszelf, onze huisgenoten, onze collega’s of wie dan ook. En als Kerk geven we tevens een sterke getuigenis van waarachtig christelijk leven.

kris