donderdag in de paasweek

Terwijl ze nog aan het vertellen waren, kwam Jezus zelf in hun midden staan en zei: ‘Vrede zij met jullie.’ 

Het gesprek dat de leerlingen met elkaar voerden was geen gewone babbel over koetjes en kafjes. Het ging over het feit dat ze Jezus herkend hadden op hun weg naar Emmaüs, en wel bij het breken van het brood. Dus die verrijzenis waarover Hij zich regelmatig uitliet… ja, daar was dus toch iets van waar. Maar wat nu? Gaat Hij zich nog tonen? En zo ja, hoe dan? En aan wie? En hoelang? En wat moesten ze daarmee? Je kan je het gesprek voorstellen. Naast een zekere vreugde van ‘het moet dan toch waar zijn’ zullen er ook de vragen geweest zijn. Levendige gesprekken moeten het geweest zijn; alleszins.

Midden in dat gesprek kwam de Heer bij hen staan; ‘in hun midden’, zo staat er. Mooi toch. Jezus kwam zich in hoogst eigen persoon bemoeien. Als bevestiging. Als antwoord op hun vragen. Ik kan me voorstellen dat hun mond wijd openviel van verbazing toen Hij daar ineens ‘stond’. Wat moet er in hen zijn omgegaan bij deze ‘verschijning’?

En dan die mooie woorden van de Heer: ‘Vrede zij met jullie’. Dezelfde woorden die de priester telkens weer opnieuw uitspreekt naar het volk toe nadat het brood en de wijn is geconsacreerd tot het Lichaam en Bloed van Christus. De priester zegt die woorden dan ook in naam van de Heer. Later, tegen het einde van de viering, volgt dan de zending. Zo zal het ook bij de leerlingen gaan. Eerst krijgen zij de vrede toegewenst, om daarna uitgezonden te worden.

Deze volgorde is niet onbelangrijk. Want hoe zouden wij onze zending op een goede en vruchtbare manier kunnen volbrengen zonder de vrede van de Heer in ons te dragen? Gods vrede in je dragen is een voorwaarde om er zelf uitdrager van te zijn. Wat je niet draagt, kun je niet uitdragen. Meer zelfs: Gods vrede zal borg staan om op een goede wijze je zending te kunnen volbrengen.

Wanneer het fout loopt (door bijvoorbeeld de zending je toe te eigenen, of door alle mildheid te verliezen) ligt dat gewoonlijk aan het feit dat je Gods vrede op een of andere manier kwijt bent geraakt. Je neemt dan het heft in eigen handen, met alle gevolgen van dien.

Gods vrede, ons gegeven door Christus zelf, zou steeds aanwezig moeten zijn als een bedding waaruit al het andere tot beweging komt.

Dus: sla met regelmaat je innerlijke blik naar omhoog, en zie 'in gedachten', maar tevens reëel, de Heer voor je staan, zich richtend tot u met de woorden: 'Vrede zij met u'. Om vanuit deze blik te bidden, te zingen, te handelen, te praten, ...
Dan zit het goed.

Laat ons bidden ...

Vader,
wij danken U om uw Pasen,
om uw Vrede die U in Christus geeft.
Moge ons hart geopend zijn voor deze vrede,
als een welkom zonder ophouden.
Opdat wij vanuit Christus
mogen bidden en zingen,
werken en leven.
In zijn naam.
Amen.

Moge de Heer ons allen zegenen met zijn paasvrede,
kris