maandag in de 3e paasweek

Vandaag lezen we dat men op zoek was naar Jezus. We lezen dat trouwens meerdere plaatsen in de evangelies. Jezus verwijderde zich van de mensen, en zocht de eenzaamheid op. Dat de mensen Hem zochten was soms een aanleiding om zijn afzondering te onderbreken, maar gewoonlijk trok Hij zich daadwerkelijk wél terug. 'Naar de overkant’, ‘in het gebergte’, ‘geheel alleen’. 

Ik denk dat het goed is Jezus hierin te volgen, om – in Hem – voor het Aangezicht van de Vader te komen; Hem van wie wij het leven ontvangen, Hij die de diepste zin is van ons bestaan, de bezieler van ons leven.

Velen van ons verlangen met regelmaat te bidden. En, wat menselijk is, we verlangen naar vrede in ons gebed, naar gevoelens van ‘rust’ in de Heer. Maar heel wat mensen leven wat dat betreft met een soort frustratie: de rust in het gebed ontbreekt, de vrede al evenmin. En al snel worden de gebedsmomenten ingekort, of nog erger: men houdt er gewoon mee op. Wat jammer is.

Wantrouw hen die beweren dat je pas écht hebt gebeden wanneer je tijdens je het gebed gevoelens hebt ervaren van vrede en vreugde, een ervaring van een soort innerlijke (of zelfs uiterlijke) alleluia-trance ingegeven door de Heer. Ja, wantrouw hen die beweren dat je gevoelstoestand de norm is van je goed of minder goed bidden. In wezen, lieve mensen, heeft gebed niets met gevoelens te maken. Nergens zegt Jezus: ‘uw gevoel heeft u gered’. Altijd zegt Hij: ‘uw geloof heeft u gered’.

Geloof hier niet bedoeld als enkel een belijdenis met de lippen, maar als act van overgave aan God. Fijne gevoelens in dit gebeuren zijn leuk, klinkt aanlokkelijk, maar in wezen zijn ze absoluut niet belangrijk. Het gaat er in ons gebed om met open handen (hart) voor God te staan, je innerlijk leeg makend, nederig, vol toewijding. De kern van het christelijk gebed is dat Jezus in u bidt; met u, door u, en wel in de gave van Gods Geest die reeds in ons is gelegd bij ons doopsel.

Stilte (als het kan dagelijks langdurige stilte) zal je leiden in de woestijn van de ontmoeting. De stilte is immers de bedding bij uitstek om Gods genade in al zijn helderheid te kunnen ontvangen.

Bij Thomas Merton lezen we: ‘Wanneer ik heel stil ben en het meest mezelf, is Gods genade helder en heb ik geen oog voor iets anders. Wat willen we nog meer dan in rust en vrede verwijlen in dit alles betoverende wonder van Gods genade voor ons?’ (Search for Solitude: Pursuing the Monk’s True Life 1996, blz. 35)
Ja, in de stilte zullen we in genade leren dat God ons Al is.

Begrijp dus dat dit gebeuren zich niet afspeelt op het niveau van je gevoelens, maar wel in de kern van je ziel waar God – in Christus – je omvorming in Hem wilt bewerkstelligen.

Laat ons, naar de woorden van Clara van Assisi, niet zozeer bidden als wel gebed worden.

Laten wij bidden ...

Heer,
neem ons op in U
en breng ons voor het aanschijn van de Vader,
opdat wij met U in de liefde van de Geest
mee mogen tafelen aan de maaltijd van het leven.
Geef dat wij zo deze dag mogen doorgaan,
onze taken verrichtend,
de anderen ontmoetend,
vanuit uw stilte in ons.
In uw naam.
Amen.

Met een genegen groet,
kris