dinsdag in week 17 door het jaar

MAAK ONS TOT UW EIGEN BEZIT
Ex 34, 9b

Beste mensen, zoekend naar een thema uit de lezingen stoot ik, zoals ook in het verleden al vaker, op die ene zin uit Genesis: Maak ons tot uw eigen bezit.

Voor een zin uit de Bijbel, heb je een context nodig, een tekst waarin duidelijk wordt wat ermee bedoeld is in die bepaalde situatie. Daarnaast kan die zin dan een eigen leven gaan leiden in je persoonlijke levenssituatie. Waarom worden jij of ik getroffen door een bepaalde zin die anderen misschien nog nooit is opgevallen? In welk verband wordt deze zin gezegd?

We hoorden gisteren al een deel van de geschiedenis. Samengevat: Mozes is, tijdens de tocht door de woestijn, de berg opgeklommen om contact te maken met God en zijn instructies te mogen ontvangen. Hij blijft lang weg. Het volk wordt ongeduldig, maakt zich een afgod in de vorm van een stierkalf, het volk gaat tot aanbidding over, danst eromheen.
De woede van Mozes om hun ontrouw, het kapot gooien van de twee stenen tafelen waarop God de verbondstekst heeft geschreven; het dringend bidden van Mozes in de ontmoetingstent, het pleiten van Mozes bij God die het volk zwaar wil straffen; de God die wel vergevend is, maar die deze uitspatting en miskenning van wie Hij is, onverdraaglijk vindt.
Op gebed van Mozes en degenen die zich misdragen hebben, en nu spijt hebben, krijgt het volk toch een nieuwe kans. Mozes bidt met aandrang: Trekt U dan met ons mee, ook al is dit volk onhandelbaar. Schenk ons vergeving voor onze schuld en zonde en maak ons tot uw eigen bezit.

Wat een moed van Mozes om God als het ware zo te benaderen dat zijn boosheid afneemt en Hij bereid is opnieuw met het volk mee te trekken.

Gaan we terug naar ons eigen leven. Hoe we erin staan en of we onszelf ook tot bezit van God ervaren. Dat is niet gemakkelijk. Wij bezitten van alles: een huis, misschien een auto, een eigen agenda, geld, een toekomstverwachting, eigen talenten en prioriteiten, zelfstandigheid, vrijheid … Is het niet benauwend om ‘bezit van God‘ te worden? (Eigenlijk zijn we het al). We hebben zo onze eigen afgoden waar we voor gaan. We beheren ons ‘bezit’, soms zelfs met angst. Het is niet simpel om jezelf uit handen te geven. Niet aan een van onze medemensen die ons zegt wat we moeten doen en laten, maar zouden we dan wel dan wel helemaal bezit van God durven worden? Is dat niet nog moeilijker? God, mag Hij over ons beschikken, en durven we ons leven geheel in Zijn handen te leggen, zonder het benauwd te krijgen?
Ik herinner me dat ik na iets ernstigs meegemaakt te hebben me bijna niet meer over durfde te geven ‘want dan kan er weer iets heel naars gebeuren’. Zo voelde het. Ik kon het vertrouwen bijna niet opbrengen in die goede God, die alles voor mij ten goede zou keren. Om ten diepste jezelf als bezit van God te durven beleven en te vertrouwen dat Hij de totaliteit van je leven overziet, dat is allesbehalve gemakkelijk. God  is niet afhankelijk van jouw begrip over je situatie. Je eigen inzichten loslaten en vrijwillig in Gods handen leggen, dat vraagt nogal wat.

Deze zin: maak ons tot uw eigen bezit ben ik toen tegengekomen, en al kon ik die woorden niet van harte bidden, ik heb het wel geprobeerd, en op den duur werd het een bevrijdende gedachte, dat Hij die ons dieper kent dan wij onszelf kennen, dat Hij het is die ons bemint en behoedt op al onze wegen, welke omstandigheden zich in ons leven ook voordoen!

Laten we bidden

God, trek met ons mee
op al onze wegen.
Graag vertrouwen we ons aan U toe,
U ziet ons verlangen,
U ziet de pittige uitdagingen,
U ziet ons falen,
U ziet onze goede wil.
We willen U danken
dat U ons in ons leven begeleid hebt,
al herkenden we Uw aanwezigheid niet altijd.
Wij willen ons geheel en al
aan U en uw begeleiding overgeven.
Wij zijn toch uw eigen bezit!
Moge het zo zijn,
door Christus, onze Broeder!
Amen!

Beste mensen, moge er rust komen te midden van onrust of zorgen, en mogen we vertrouwen dat Hij die een heel volk begeleid heeft, ook ons leven overziet, en wacht op onze overgave.

Ricky Rieter