zondag 16 door het jaar A

OVER HET GOEDE ZAAD EN HET ONKRUID

Onderstaande overweging is naar een homilie van Romain Debbaut

Blijkbaar is het de tijd van parabels. Vorige week hoorden we de parabel van de zaaier. Vandaag en volgende week horen we telkens drie parabels. Verwonderlijk is dat niet: Jezus verkondigde zijn boodschap over het koninkrijk van God immers graag in parabels. 'Hij sprak uitsluitend in gelijkenissen tot hen', zo staat er letterlijk. Alles samen vertelt Hij een veertigtal parabels, en die zijn allemaal gebaseerd op de herkenbare werkelijkheid. Onkruid tussen het graan, een klein zaadje dat uitgroeit tot een stevige boom, gist die de bloem doet rijzen ... het is vandaag even herkenbaar en even realistisch als in de tijd van Jezus.

Even herkenbaar is ook de vraag die de knechten aan de zaaier stellen: 'Heer, hebt u soms geen goed zaad op uw akker gezaaid?' Heel herkenbaar is dat. Het is een vraag die ook wij vaak stellen als er iets fout loopt.

Want hoe we het ook draaien of keren: er is niet alleen goed in de wereld, maar ook kwaad, en niet een klein beetje. Heel zeker stellen ook wij ons daarbij de vraag waar al dat kwaad vandaan komt. 'Van de duivel', zegt Jezus. 'Van de vijand'. En daarmee bedoelt Hij het kwade in de mens. Want opnieuw: hoe we het ook draaien of keren: goed en kwaad is in elke mens aanwezig, dus ook in ons. Niemand is altijd in alles goed en doet alleen maar goede dingen. Elke mens, ieder van ons, komt voortdurend voor keuzes te staan. En de keuzes die we maken - laat ons eerlijk zijn - zijn niet altijd zo eerlijk, niet altijd rechtvaardig of goed voor de medemens. Soms maken we de goede keuze, en soms de foute, en heel vaak iets daar tussenin.

De parabel van het onkruid in de tarwe is dus ook een beeld van onszelf. Ook in ons zit veel onkruid, en zelfs als we het echt niet willen steekt het vaak de kop op. Want wij zijn niet volmaakt. We gaan bijlange na niet altijd de weg die we als christenen zouden moeten gaan. We worden dikwijls afgeleid van die weg omdat andere wegen ons aantrekken en weglokken. We laten ons meeslepen door van alles, en diep in onszelf weten we dat dit niet altijd de goede weg is.

Gelukkig worden we daar niet altijd direct om veroordeeld. Niet door onze medemensen, niet door de staat, niet door God. Dat komt heel sterk tot uiting in de eerste lezing van vandaag: 'Toch oordeelt U zachtmoedig en regeert U ons op milde wijze', zegt het boek Wijsheid over God. Zijn goedheid en barmhartigheid leiden niet tot oordeel aan ons adres. In zijn liefde geeft Hij ons telkens opnieuw nieuwe kansen. Net zoals die heer in het evangelie. Die wil niet dat zijn knechten het onkruid uit de tarwe wieden, want dan trekken ze misschien ook de tarwe uit.

En bovendien, wie zegt er dat er van dat onkruid niet iets goeds kan komen? Misschien kan het gebruikt worden als veevoeder, of misschien kan het ook sterk vermalen worden dat het als meststof kan gebruikt worden. Ook dat sluit direct aan bij de werkelijkheid. Hoeveel mensen die de verkeerde weg zijn opgegaan keren niet op hun stappen terug om anders te worden, om geen fouten meer te begaan, om werkelijk goede mensen te worden? Door God wordt niemand veroordeeld. Waar zouden wij dan het recht vandaan halen dit wel te doen?

Geliefde mensen, laat het oordelen maar aan God over. Hij kijkt veel verder dan wij. Zijn blik wordt niet verdoezeld door wrok, door eigenbelang of door zelfoverschatting. Hij kan zien dat uit elk klein zaadje een sterke boom kan groeien, en dat gelijk welk gist met rare smaak heel goed gebak kan voortbrengen. Als ook wij zo proberen te kijken zal dat het koninkrijk van Gods liefde en vrede alleen maar doen groeien.

Laten we bidden

Vader,
wij danken U om uw eindeloos geduld
voor zij die het kwade in zich dragen.
In uw oeverloze barmhartigheid
komt U ons steeds tegemoet,
ons alle kansen biedend
de goede draad van het leven
weer op te nemen.
Moge uw Geest ons dit geheim
voortdurend in herinnering brengen.
Door Christus, onze Heer.
Amen.

Veel zegen over deze zondag.
kris