vrijdag in week 13 door het jaar
GEEN OFFERS, WEL BARMHARTIGHEID
'Overdenk eens goed wat dit wil zeggen: “Barmhartigheid wil Ik, geen offers.” Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen te roepen, maar zondaars.’
(Mt 9, 13)
Het evangelie van vandaag spreekt over Jezus' liefde voor de zondaar. Voor hen was Hij immers gekomen. Bij hen wou Hij te gast zijn. Hen wou Hij vergeven. Hen wou Hij bevrijding aanbieden. Hen wou Hij een nieuw leven schenken.
Hij kon het - bij wijze van spreken - niet verdragen dat er mensen waren die de zonde meer beminden dan God. Hij was bezorgd om deze mensen. Want ze leefden naast hun roeping. Zijn bezorgdheid was zo sterk dat Hij naar hen toeging; om hen aan te raken tot in hun diepste duisternis, om hen weer op te tillen in het licht van Gods bestaan.
Wij, als christenen, zijn geroepen, in naam van de Heer, ook deze liefdevolle bezorgdheid voor de zondaar in ons te dragen. Geen veroordeling. Enkel barmhartigheid.
Ik ben me ervan bewust dat dit snel is uitgesproken. Het is een van de moeilijkste opdrachten die het evangelie geeft. Maar voor God is niets onmogelijk. Dus ook niet het volbrengen van deze opdracht.
Hoe gaan wij om met mensen die op het 'foute pad' zijn beland? Hebben we de moed, dragen we de liefde en de nederigheid in ons, naar deze mensen toe te gaan? Hen niet te zien als uitschot, maar wel als kind van de Vader dat in de diepte heling nodig heeft.
Ik kan me voorstellen dat bij het lezen van deze woorden mensen beginnen te schuifelen op hun stoel. 'Is dit wel de taak van de Kerk?'. Wel, in alle bescheidenheid durf ik te menen van wel. Jezus deed het. In zijn naam mogen, of moeten, ook wij het doen.
En laten we vooral niet denken dat we zelf geen zondaar zijn. Oh ja, we zijn het allemaal. De ene misschien al meer dan de andere, maar niemand van ons is - bij mijn weten - onbevlekt ontvangen.
Wees ook liefdevol naar jezelf. Mild. Niet om de zonde te minimaliseren. Maar wel geopend naar God. Hij gooit niemand - ook jou niet - weg. Wat Hij wil is je komen bezoeken, je komen aanraken, je komen optillen. Ik zou zeggen: koester dit feest van bevrijding.
En laat ons naar elkaar toe barmhartig zijn. Laat dát het hart zijn van ons bestaan. God heeft geen schapen en bokken nodig die we offeren om Hem goedgunstig te zijn. Hij vraagt enkel barmhartigheid.
Moge liefde voor al wat is het enige offer zijn dat we Hem dagelijks aanbieden.
Laten we bidden
Vader,
U hebt ons leren bidden met de woorden
'Vergeef ons onze schuld
zoals ook wij anderen hun schuld vergeven'.
Moge deze barmhartigheid,
die Uzelf in Jezus Christus belichaamt,
ook in ons leven aanwezig zijn.
Moge ieder U vinden.
In Jezus' naam.
Amen.
Een liefde-volle vrijdag,
kris
Mij treft vandaag het laatste zinnetje van de eerste lezing: zo vond Isaak troost na de dood van zijn moeder. Negen jaar was ik toen mijn Papa na een korte ziekte is overleden, en aan 23 jaar verloor ik ook mijn Mama. Ik kan me de scherpe pijn herinneren van die eerste maanden en jaren. Maar ook de zovele troostende momenten op de meest onverwachte ogenblikken... De Heer zendt troost al blijft heel mijn leven wel een soort heimwee, een vaag verdriet hangen. Hoe graag had ik mijn vriend die later mijn echtgenoot werd aan mijn ouders mogen voorstellen, hoe graag had ik wijze raad willen vragen bij de zwangerschappen en de bevallingen, bij de opvoeding van de kinderen. Hoe verlangde ik ernaar om eens mijn voeten onder de ouderlijke thuistafel te mogen steken voor een gezellige maaltijd of een leuke koffieklets... Zovele momenten wil je delen met je meest geliefden. Toch kan ik eerlijk zeggen dat ik - zelfs nu ik al 15 jaar geleden ook weduwe werd - helemaal niet ongelukkig ben. Te weten dat onze geliefde overledenen opgenomen zijn in de onmetelijke liefde van de Heer, dat is voor mij een grote troost, een super reden om niet ongelukkig rond te lopen en mezelf te gaan beklagen...
BeantwoordenVerwijderenJa, de barmhartigheid van de Heer is gewoonweg immens... om stil en dankbaar te zijn...
Dankjewel Wivina !voor je mooie getuigenis van afscheid nemen van geliefden !
BeantwoordenVerwijderen"Vooral dat je daardoor niet ongelukkig rondloopt en je jezelf niet gaat beklagen !
Maar stil en dankbaar te zijn !
Ik ben al oud en heb ook al zo dikwijls afscheid moeten nemen en ...loslaten !
Het meest pijnlijk was het plots sterven nu al 22 j. geleden van mijn 4 jarige kleindochter !
Smart ..vooral voor mijn schoondochter en zoon !
Ze blijft ook in onze harten voortleven !
Door en in ZIJN LIefde !!!
Ja Wivina ...stil en dankbaar zijn !
Het sterven van zo nabije dierbaren is zo indringend. Ik hoor bij jullie allebei dat het niet tot verbittering heeft geleid. Je hebt er zeer onder geleden, en bent er in kracht toch ook zeer door gegroeid, met Gods hulp en in verbondenheid met Hem, die meelijdt met ieder die zoiets door moet maken.
VerwijderenDank je wel iedereen die zo gul zijn of haar ervaringen deelt. Dit wil ik er nog even aan toevoegen: de grote kracht die uitgaat van het bidden voor elkaar. Innerlijke vrede te mogen ondervinden, ondanks alle turbulenties die het leven nu eenmaal met zich meebrengt, is niet iets wat je zelf kan opbrengen. Momenteel zit ik met een vrij nieuwe pacemaker na ernstig hartfalen eind vorig jaar, bovendien ben ik deze week in de badkamer flauwgevallen en heb mijn staartbeentje gekneusd of gebroken, erg pijnlijk. Dat belet allemaal niet om toch met veel vreugde het dagelijks bijbelcitaat te lezen en ervan te genieten en het belet evenmin dat ik nu tijd zat heb om voor anderen te bidden om innerlijke vrede, zoals zovele mensen het destijds voor ons gezin hebben gedaan. Die 'extra time' om te bidden die ik vroeger niet vond, is er nu in overvloed. En ook daarvoor ben ik een dankbare mens... Ik heb zelfs geen tijd om me te vervelen!
VerwijderenFijne dag aan iedereen en geniet van de zomerse warmte.
Wat mooie getuigenissen.
BeantwoordenVerwijderenOok ik heb moeten veel te vroeg afscheid nemen van mijn man en daarna van mijn partner.
Ricky schreef dinsdag : Kijk niet om.
Ik was toen het ' veld' ingetrokken om voor me te kijken en samen met de Heer te wandelen
En dat lukte, niet altijd, maar dinsdag wel.
Een fijne dag
Ria
gisteren is mijn moeder bediend. hoewel haar toestand niet erg goed was, ze is al bijna 20 jaar dementerend, toch nog vrij plotseling. door de grote afstand kon ik het sacrament niet bijwonen. later met mijn twee zoons een hele tijd bij haar gezeten. haar hoofd gestreeld en zachtjes een aantal liederen van bach voor haar gezongen. af en toe leek haar mond mee te bewegen en ze werd er, ondanks haar pijn, erg rustig en tevreden van. het is verdrietig dat zij nu zal weggaan, maar de gedachte dat haar ziel binnenkort bevrijdt zal zijn van haar lichaam en hoofd met zo ernstige beperkingen, geeft mij ook grote vreugde en berusting. 'het is volbracht', ze mag binnenkort vertoeven in Gods oneindige liefde.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Stefan voor wat je schrijft (ook voor wat je eerder schreef over jezelf: indrukwekkend).
VerwijderenJe moeder, al zo lang dementerend en nu haar laatste strijd! Die liederen van jou zijn zeker binnengekomen, als haar mond meebewoog. Wat een prachtig laatste cadeau van jou voor je moeder waar je ongetwijfeld heel veel van gehouden hebt, en die je straks in je hart sluit, eindeloos. In grote dankbaarheid.
Wij bidden mee!
Lieve Stefan, wees ervan verzekerd dat we uw moeder niet zullen vergeten in ons gebed. Ik wens u alvast veel moed want hoe broos het leven ook is, het afscheid zal pijnlijk zijn. Zo mooi hoe je samen met haar nog hebt gezongen. Moge zij spoedig ervan genieten om mee te zingen met de hemelse engelenkoren! Sterkte ook voor u en uw kinderen.
BeantwoordenVerwijderenNu pas lees ik deze getuigenissen en ben blij ze te lezen , omdat jullie je kwetsbaarheid in volle vertrouwen durven delen. Een verrijking voor ons, heel hartelijk dank, ik hoop eraan te denken als ikzelf zo iets droevig mee moet maken.
Verwijderen