dinsdag in week 30 door het jaar
‘Waarop lijkt het koninkrijk van God en waarmee zal Ik het vergelijken? Het lijkt op een zaadje van de mosterdplant dat iemand meenam en in zijn tuin zaaide, waarna het groeide en een grote struik werd, waar de vogels van de hemel in de takken kwamen nestelen’, zegt Jezus ons vandaag.
Het zaadje groeit uit tot een struik waar de volgens in de takken komen nestelen... Mooi beeld!
Is dat niet het beeld van de Kerk, of hoe de Kerk zou moeten zijn? Een struik, of een boom, met wijd uitgespreide takken waarin vogels van allerlei pluimage welkom zijn, een boom waar ze kunnen komen nestelen, waar ze zich thuis voelen, waar ze kunnen ontvangen en geven, waar ze gemeenschap vinden en kunnen beleven.
De Kerk zijn wij allen, u en ik. En op de plek waar wij wonen, leven en werken, zijn we geroepen zo'n boom te zijn. Geen passieve oude stam die op sterven na dood is, maar een frisse boom met een grote volgroeide kruin, z'n takken uitstrekkend naar allen die God op ons levenspad brengt. En, geworteld in God.
Een vraag die ieder van ons moet stellen is: Is iedereen welkom in onze boom? Maar écht welkom; van harte dus, bereid zijnde ten diepste broederschap met ieder te vormen. Mag ieder die wij ontmoeten proeven van Gods liefde?
Zijn onze takken, onze persoonlijke takken, maar ook de takken van ons gezin, onze gemeenschap, onze parochie, uitgestrekt bijzonder naar hen die moe zijn van het vliegen, die om welke reden ook gehavende vleugels hebben, naar zij die troosteloos zijn geworden, die zo goed als alle krachten verloren hebben?
Geliefde mensen, laten we bomen zijn voor elkaar, laten we samen die ene boom zijn waar ieder welkom is. Laten we een boom zijn waar het feest van gemeenschap gevierd kan worden. Ja mensen, laten we een Kerk zijn die gegrondvest is in Gods liefde, één grote levensboom, gericht op, en levend in, de wereld, de plek waar Gods rijk gestalte moet krijgen.
kris
Sint Paulus vraagt dat wij onderdanig zouden zijn aan mekaar uit ontzag voor Jezus. Wat is dat: onderdanig zijn? Dat is mekaar graag zien. Dat is ook eens een ander zijn gedacht laten doen. Voor kinderen betekent dat, dat zij niet altijd het spelletje willen spelen dat hun voorkeur wegdraagt, maar dat ze ook eens meedoen aan een ander spel dat een vriendje eens graag zou spelen. In een woonzorgcentrum is dat niet anders. De ergotherapeut of de animatrice willen een spel of een quiz of een muzikale namiddag organiseren, en dan zijn er altijd mensen die niet mee willen doen. Dat is natuurlijk hun recht, maar ik heb al vaak gezien dat zij die niet mee willen doen, zich dan vervelen en met niets om handen gewoon aan de kant zitten. Ik heb ook al gezien dat mensen die met tegenzin mee begonnen te doen, het na een tijdje best leuk begonnen te vinden. Paulus past dat toe op het gezin. En stoor je niet aan het feit dat hij spreekt vanuit de gewoonten van zijn tijd. Toen was de man het hoofd van het gezin en Paulus vraagt dat de vrouw haar man onderdanig zou zijn. Nu zouden wij dat niet meer zo zeggen. Beter is eigenlijk wat Paulus eerst zei: ‘Weest elkaar onderdanig’. Toch moet je verder lezen. Paulus vraagt dat de man zijn vrouw echt graag zou zien. Dat was voor die tijd al buitengewoon. Zelfs voor onze tijd is dat buitengewoon. Nu zouden wij misschien zeggen: ‘Laten man en vrouw mekaar graag zien en alles over hebben voor mekaar’. Toch is het Sint Paulus om meer te doen dan om wat toen de gewoonte was. Hij ziet eigenlijk alles vanuit Jezus. Jezus is onze Heer. Jezus is het Hoofd van de Kerkgemeenschap, maar wij zijn allen ledematen van dat lichaam van Christus dat de Kerk is. Jezus houdt van Zijn Kerk. Paulus ziet dan ook in de relatie tussen een man en een vrouw een beeld, een weerspiegeling, een reflector of een katoogje van Jezus’ liefde voor de Kerk, zeg maar van Christus’ liefde voor ons allemaal. Ik hoop dat onze jonge mensen en wij eigenlijk allemaal het huwelijk weer mogen ontdekken als een prachtig geschenk van God. Wie huwt in de Kerk, neemt Jezus en God mee in de huwelijksboot. Dat is iets veel mooiers dan bij mekaar hokken voor de tijd dat het gaat. Wij moeten allen bidden dat onze moderne tijd dat prachtig sacrament van het huwelijk weer ontdekt. En al zijn er maar enkelen die echt als christen zo hun huwelijksleven beginnen, zij zijn mosterdzaadjes die heel snel de samenleving kunnen doen veranderen. Hun voorbeeld werkt aanstekelijk op anderen. Zij zijn een beetje gist dat het gehele deeg doortrekt zodat de samenleving echt lekker brood wordt, een gemeenschap waarin het aangenaam is om te vertoeven: levend voor mekaar, levend in de liefde voor God en voor de anderen. Ja, het gezin is de eerste cel van een gezonde samenleving. Laten wij veel bidden om goede gezinnen. Daar vaart iedereen wel mee: de partners, de kinderen, de wereld en ook de Kerkgemeenschap. Het gezin wordt nu wel van alle kanten belaagd en aangevallen, maar toch blijf ik geloven dat God wijzer en sterker is dan de mensen. Moge het heilig gezin van Nazareth - Maria, Jozef en Jezus - ons daarbij inspireren en helpen.
BeantwoordenVerwijderenMoge alle jonge mensen deze boodschap lezen,en mag ze dikwijls herhaald worden,het is zo jammer dat zelfs de ouders vragen aan hun kineren om best eerst een poosje samen te wonen,om elkaar goed te leren kennen,omdat er zo veel huwelijken stuk zijn én lopen.
BeantwoordenVerwijderenKinderen van gescheiden ouders hebben heel dikwijls een bindingsangst,ze hebben teveel gezien,en verliezen hun vertrouwen.Moge liefde alles overwinnen.
Ik vind het verhaal van het mosterdplantje dat Jezus ons vandaag vertelt heel actueel.
BeantwoordenVerwijderenAls parochiaan van een kleine levende gemeenschap raakt het verhaal me intens.
Door hervormingen van het bisdom willen ze onze kleine levende gemeenschap opdoeken.
ze zeggen het met mooie woorden (zoals opgaan in een groter geheel, de nieuwe parochie, je eigenheid behouden) maar eigenlijk is het gewoon opdoeken.
We mogen nog een parochie zijn met onze eigenheid maar de zondagse eucharistie mogen we dan niet meer vieren. Daarvoor mogen we aansluiten in het "grote geheel".
Onze zondagse eucharistie is onze voedingsbodem om levensboom te zijn voor de mensen
van onze gemeenschap die het moeilijk hebben. En we worden telkens weer gezonden om in Zijn naam lief te hebben. Ook diegene die niet naar ons kerkje komen en die we ontmoeten in onze gewone dagelijkse bezigheden.
Ze willen onze boom omhakken of in het beste geval verplanten... Maar hij is al zo groot en draagt zo'n mooie vruchten dat verplanten geen goede optie is.
We bidden samen met onze medegelovigen van de parochie dat ons kerkje en zijn gelovigen mogen blijven samen vieren. En ik geloof in de kracht van het gebed en de kracht van de liefde. Liefde in samenhorigheid is zoveel sterker dan macht. En daarom laten we de moed niet zakken. Willen jullie die dit lezen met ons meebidden ?
Om wijsheid en inzicht voor hen die over onze gemeenschap beslissen. En om hoop en toekomst voor een kleine maar vurige levende gemeenschap die mekaar aanvaarden zoals ze zijn. Dankuwel
Willen we openstaan ....om het mosterdzaadje te laten groeien tot een boom,waar allen "thuis" horen? Dit kan alleen door gebed en liefde !Laat ons eenvoudig om hoop smeken voor een vurige levende gemeenschap ! waar we elkaar aanvaarden zoals we zijn !
BeantwoordenVerwijderenDank,Kris en Daniël en anoniem en Hilde !