dinsdag in week 1 van de veertigdagentijd

Gebed is in wezen deelname aan het leven van de heilige Drie-eenheid. Het is leven mét God, in een voortdurend ontvangen en geven. Dat is het in wezen. Maar Jezus weet, meer dan wie ook, hoe moeilijk het ons valt te bidden, in de liefde van de Geest te bidden, vol te houden met bidden, enz… Vandaag geeft Hij ons enkele woorden om tot waar gebed te komen; woorden waarbij Hij ons zelf meeneemt in zijn eigen gebed tot de Vader.

Het Onze Vader is een mooi, rijk en zeer diepgaand gebed. God-zij-dank leven we hier in het westen in een (christelijke) cultuur waar dit gebed werd aangeleerd. De meesten van ons kennen het dan ook vanbuiten. Laten we van harte hopen en wensen dat ook vandaag nog onze kinderen dit gebed aangeleerd krijgen.
Het mooie aan een gebed dat je vanbuiten kent is, dat je dit ten allen tijde en zowat overal kan bidden: Op je knieën, maar ook voor of na het eten, prevelend tijdens de afwas, op de fiets of tram, al wandelend,...

Deze dagen is het mooi weer. Velen van ons doen een wandeling om te genieten van de eerste lentezon. Ik zou zeggen: bid tijdens je wandeling een Onze Vader waarin je Hem dankt, om vergeving vraagt, om genade bidt,...

Ik ken mensen die er een gewoonte van gemaakt hebben dit gebed als een soort mantra te bidden doorheen heel de dag. Ze prevelen het non-stop gedurende heel wat momenten. Daarom niet altijd bewust bezig zijnde met de woorden. Maar langzaam maar zeker wordt het een gebed van het hart. Door het prevelen blijf je in gebed, en blijft het gebed in jou. Een mooie gewoonte hoor.
Iets dergelijks kennen we met het zogenaamde Jezus-gebed vanuit de Russische Orthodoxe traditie, maar met het Onze Vader kan het dus ook.

Het diepe van het Onze Vader is dat Christus, die je bewoont, met je meebidt. Je bidt het dus nooit alleen vanuit je eigen persoontje. Het is het gebed van Jezus waarin Hij je meeneemt in zijn ja-woord tot de Vader. En niet alleen jou neemt Hij mee, maar in wezen de hele mensheid. Dus het bidden van het Onze Vader is nooit een persoonlijk gebed van jou alleen; je bidt het in Christus in een diepe verbondenheid met de hele christengemeenschap waarin Hij ons brengt. Zo geef je vrede aan jezelf, maar tevens aan de hele mensheid.

Moge het Onze Vader een dagelijkse bron van levend water zijn wat betreft onze gehechtheid aan de Heer en onze liefde voor de mensheid.

kris

Reacties

  1. We bidden het Onze Vader inderdaad nooit alleen. Jezus bidt het in ons. Ook het Onze Vader is Woord van God. We spreken tot God met Zijn eigen woorden. In het Onze Vader bidt God tot God. Dat kan niet zonder gevolg blijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. AAN HILDE.
    Beste Mevrouw,
    ik las pas vanmorgen wat u gisterennamiddag hier schreef. Ik begrijp u ten volle. Men wil grotere parochies door verschillende kleinere samen te voegen. Ik weet inderdaad niet of dat een goede oplossing is. Men denkt dat kleine parochies met weinig deelname van gelovigen niet meer de taken van een levende geloofsgemeenschap op kan nemen. Daarom die samenvoegingen. Zelf sta ik daar te ver van, ik ben maar een ouder wordende aalmoezenier in een WZC. Maar wat ik gisteren gewoon wilde zeggen, dat zeg ik ook aan u: doe stilletjes voort. U hoeft niet tot de elite van gelovigen te behoren die de clerus naloopt. Daar geloof ik zelf ook niet in. Bid tijdens uw werk, zorg voor uw man en uw gezin, verzorg de dieren en de planten en geef het voorbeeld van uw diep geloof. Dat bedoelde ik gisteren met mijn woord - dat, zo vrees ik, niet goed begrepen werd en waardoor ik bedroefd was, vandaar mijn reactie op die anoniem - dat wij gewoon stilletjes voort moeten doen met te geloven in Jezus en Hem na te volgen. U en ook al de andere gelovigen die nog mee willen doen, moeten echt niet een elite zijn, maar het hart van de Kerk, zoals u bent. Het gaat er mij zeker niet om om een elite te vormen die dan de plak zwaait over de plaatselijke gemeenschap. Dat was misschien de zin van die reactie gisteren die ik misschien niet goed begrepen heb. Ik wilde alleen maar zeggen: Er zijn weinig priesters, de religieuzen vallen ook weg, wel, laat dan die tien of vijftien mensen die nog samen eucharistie vieren op zondag, zij het maar om de veertien dagen of nog minder, laat hen de nieuwe kloostertjes zijn die het moederhart vormen van ons leven op de dorpen. Zij moeten daar niets speciaals voor doen. Alleen geloven en bidden voor de Kerk en voor de wereld. Doe stilletjes voort. Uw voorbeeld trekt ongetwijfeld anderen mee naar Jezus. Hartelijk dank. Pr. Daniël

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sinds twee jaar heb ik het katholieke geloof met het vormsel mogen ontvangen. Ik ben niet religieus opgevoed, maar wel altijd de nabijheid van God gezocht. Dat doe ik ook nu elke dag. De ontvangst in de kerk was niet warm, zo ervaarde ik dat. Ook hoor je buiten de kerk dat er velen weg zijn weggegaan bij de kerk. Ook hoor je dat soms in de preken, naast natuurlijk de schatten aan het Woord dat wordt uitgesproken en de overwegingen. Ik dacht wel eens: ze willen dat ik geloof dat ik in een zinkend schip zit. Dat kan wel waar zijn vanuit één standpunt bekeken. En als je het zo blijft bekijken zàl het ook voor jou de waarheid worden. Ik kies een ander punt: als alle katholieken de kerk verlaten, dan ben ik met net zoveel vreugde de enige katholiek op aarde. Want ik ben in staat om te bidden, boete te doen, goed te doen, Christus te zien in ieder mens. Als ik maar blíjf trainen, blijmoedig en met lijden. Maar zo is het niet, ik ben gelukkig niet de enige katholiek. Ik weet wel een beetje...wat ik wél kan. En ik weet dat als iemand zijn lichtje schijnt, dat een ander ook gaat branden en gaat schijnen. Dat heb ik zelf ook ervaren en deed mij besluiten om het vormsel te ontvangen

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is inderdaad de moeite waard, Rik. Zo probeer ik het ook te beleven: niet meer zaniken over wat geweest is en over wat beter kon en kan, maar gewoon, zonder tamtam, proberen te bidden voor de wereld en er proberen te zijn voor de anderen die op mijn weg komen. Moge de Heer u en nog zoveel anderen en ook mij daarbij helpen.

      Verwijderen
  4. Het Onze Vader is een heel belangrijk gebed voor mij en bid het dagelijks. voor mijzelf heb ik een variant gemaakt die ik ook vaak bidt en die uitdruk wat het Onze Vader eigenlijk van mij vraagt om te doen, van binnen en van buiten. ieder regel correspondeert met een regel uit het onze vader. ik zou deze versie graag met u delen.

    lieve Vader,
    ik houd van U met heel mijn hart en heel mijn ziel,
    ik keer mij tot U, lichaam en geest,
    ik zie af van mijn wil omwille van de Uwe,
    ik ontvang U in al wat tot mij komt,
    ik aanvaard al wat is en mijzelf zoals U het gewild heeft
    ik laat mij leiden doorheen alle angst, doorheen alle pijn, op de weg van Uw liefde.
    zo helpe mij Jezus Christus uw Zoon onze Heer.
    Amen

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank u, Stefan, dat is wel een mooie variante die de beden van het Onze Vader voor u heel concreet maakt.

      Verwijderen
    2. Beste Daniël,

      Dankuwel voor u bemoedigende woorden.
      Ik draag ze mee in mijn hart.
      En ik doe stillekes verder, met Zijn warme Liefde aan mijn zijde....

      Verwijderen
  5. Ik probeer het Onze Vader samen met Jezus te bidden. Samen met Hem bewust zeggen: "ONZE Vader". Ook met heel de mensheid in mijn hart en gedachten: "ONZE Vader", Vader van alle mensen. Kardinaal Danneels ondertekende in naam van de Kerk in ons land destijds een charter waarin christenen over heel Europa zich ertoe verbonden om elke middag het Onze Vader te bidden "voor een christelijk Europa". Wij doen het nog elke middag. Hopelijk velen met ons.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is het mooiste dat we kunnen doen: 'Vader' zeggen, 'onze Vader'. Dat brengt ons diep in het hart van God. En dat verenigt ons inderdaad met alle mensen, waar die ook zijn.

      Verwijderen

Een reactie posten