Aswoensdag 2023

Namens Christus vragen wij u dringend: laat u met God verzoenen. Zo lezen we vandaag bij Paulus in zijn brief aan de christenen van Korinte.

Zoals je kon lezen in de voorbereidende brief op deze veertigdagentijd gaan wij op weg naar Pasen met als thema: ‘Je hebt genoeg aan mijn genade, want mijn kracht openbaart zich juist ten volle wanneer iemand zwak is’ , ontleend aan 2 Kor 12, 9a.

De verzoening met God houdt in te stoppen met de held te willen uithangen. Het is een einde maken aan je eigen redder te willen zijn. Het betekent je onvermogen onder ogen zien en ervoor kiezen daarin te blijven staan; er dus niet van weg te lopen. Ware verzoening met God betekent een halt toeroepen aan je eigen krachtpatserij, en Hem alle ruimte geven. Hij klopt - in Christus - zoals we in de Openbaring van Johannes kunnen lezen, aan de deur van ons hart: 'Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik binnenkomen, en we zullen samen eten, Ik met hem en hij met Mij' (Op 3, 20). Met andere woorden: In zijn nederigheid wacht Hij tot wij toelating geven binnen te komen. In ons wil Hij knielen; ons de voeten wassen, ons reinigen, ons deelgenoot maken aan zijn liefde. Maar Hij wacht tot we ons voor Hem openen. Liefde dringt zich nooit op.

En zo wacht Christus. Hij wacht tot we ons in kwetsbaarheid openen voor Hem. Om ons dan aan te raken, te helen, in genadevolle barmhartigheid, gezonden door de Vader, om te zoeken wat dreigt volledig te vervreemden van God. Onze 'zwakheden' zal Hij ombuigen naar Gods licht.

Voor ons zal het - naar de woorden van André Louf - een ware paaservaring zijn. Niet alleen met Pasen op 9 april, maar nu reeds. Christus ontvangen in de bekoring, Hem werkzaam laten zijn in je zwakheid betekent nu reeds een ervaring van opstanding, en wel in Christus.

Je laten verzoenen met God, - de oproep van Paulus vandaag - betekent, onder andere, dit proces toelaten.

In de komende dagen en weken  gaan we dit gebeuren verder uitdiepen.
Want hoe doe je dat nu concreet?
Hoe vertaalt zo'n proces zich in ons bidden?
Hoe kom je je zwakheid onder ogen?
Wat betekent het daar niet van weg te lopen?
En wat met de drukte van het dagelijks leven?
Maar vooral: hoe laat ik de Heer zó binnen dat inderdaad zijn barmhartigheid genadevol werkzaam kan zijn?

Laten we ons de komende weken samen verdiepen in deze weg van innerlijke groei.

Laat ons bidden ...

Vader,
wij bidden om uw heilige Geest.
maak ons innerlijk arm,
geopend voor U,
beschikbaar voor Christus.
Mogen we Hem welkom heten
op al die plekken waar we het roer
zelf in handen nemen.
Moge Gij, in Hem,
ons Al worden.
Om deze genade bidden wij,
in Christus,
onze Broeder en Heer.
Amen.

Graag wens ik u een genade-volle veertigdagentijd toe,
kris