dinsdag in week 1 van de veertigdagentijd

Onze Vader

Beste mensen,
ieder van ons zal andere associaties hebben bij de woorden ‘Onze Vader’. Voor de een is het een dierbaar gebed, voor de ander een studieobject, weer anderen willen die woorden niet meer horen, omdat ze een slechte ervaring hebben met hun minder goede aardse vader, of ze willen in het geheel niets meer van religie weten, zien het als iets van vroeger en kunnen het met een gerust geweten achter zich laten. 

Voor mijzelf gaat de geschiedenis terug naar mijn jeugd. Religie hoorde bij ons leven. De gewone gebeden zoals het ‘Onze Vader’ en het ‘Wees gegroet’ kenden we al van buiten, vanaf onze vroegste kinderjaren. We wisten nauwelijks wat we zeiden. Het bidden hoorde bij het dagelijks ritueel.
Omdat we onze eigen vader geen ‘vader’ noemden, maar ‘papa’, maakten we nooit die associatie met de Vader uit het ‘Onze Vader’. Bijzonder was de ontdekking toen ik volwassen werd dat het woord papa en het woord Vader wel degelijk met elkaar te maken hadden. Het Aramese woord Abba, zoals Jezus zijn Vader noemt, is een koosnaam en betekent juist Papa. Dat was een eye-opener. Wat een intimiteit wordt in dat woord geschetst!
Weer later ontwikkelt zich de gedachte dat de Vader ook moederlijke eigenschappen heeft. Alles is in God als bron van leven aanwezig. Wijzelf hebben, man of vrouw zijnde, trouwens ook beide elementen in ons.

Er komen in ons leven zwakke momenten voor, we hebben fouten gemaakt, schamen ons ervoor. Die schaamte vormt vaak een belemmering om God, bij wijze van spreken, recht in de ogen te kijken. Dit moment van zwakte is nu precies het ogenblik waarop Hij de warme Vader voor ons wil zijn die ons begrijpt en liefheeft ondanks onze fouten. Hij wil ons bemoedigen, en vertrouwen geven om weer op te staan en verder te gaan.

Welke plaats heeft het ‘Onze Vader’ in jouw leven gekregen? Niet alleen het liturgisch gebed, maar de levende ervaring van God als Vader?

In de Bijbeltekst van vandaag staat dat we niet eindeloos moeten voortprevelen zoals de heidenen doen. Ik denk overigens niet dat ons afgeraffelde  kindergebed heidens is geweest. Het fundament van ons gelovig in het leven staan is in onze jeugd gelegd. De ontwikkelingen in het gebed zijn later gekomen. Ik ben trouwens ook anders gaan denken over heidense gewoontes. Onlangs las ik het verhaal over de Griekse held Odysseus. Ik ontdekte dat heidenen ook heel gelovig kunnen zijn. Ze offeren voor de goden, zowel vóór een onderneming als daarna. Het religieuze gevoel zit ergens diep in de mens, al lijkt het er nu soms op, dat de religiositeit aan het verdwijnen is.

Het woord Onze (Vader) puzzelt me nogal. Op wie slaat dat ‘Onze‘? Op Jezus en zijn leerlingen? Op een grotere kring van mensen? Op alle wereldbewoners, de hele mensheid? In elk geval ook op ons. Als je je dat realiseert word je daar helemaal blij van enerzijds, maar anderzijds ook bedroefd omdat de huidige situatie er nog in de verste verte niet op lijkt dat de hele mensheid deze woorden dagelijks in de mond neemt. Zeker is het dat Jezus in de breedte denkt. Hij is gekomen om ons bij zijn Vader te brengen, en nooit maakt Hij hokjes, of een voorselectie. Deze religie wel en die niet. Hij is mens geworden om de mensheid bij zijn Vader te brengen. Maar of mensen dat geschenk kunnen aanvaarden dat is afhankelijk van de vrije wil en de ontvankelijkheid van de ontvangers.

In Exodus vraagt Mozes aan God of, indien de Israëlieten hem naar de Naam zullen vragen van ‘de God van hun vaderen’, wat hij dan zal moeten antwoorden. God antwoordt dan: Ik ben die er zijn zal.  Zeg tegen hen: IK ZAL ER ZIJN  heeft mij naar u toegestuurd.

Als Jezus verschijnt zoveel tijd later en de leerlingen vragen hem hoe ze moeten bidden, zegt Jezus heel concreet dat die God die er zal zijn, een Vader is. Zo mogen wij tot Hem bidden: Onze Vader. Jezus maakt ons tot broers en zussen van Hemzelf. Dat is nogal een bevrijdend woord dat, als we ons realiseren wat het betekent, ons kan doen huiveren van ontroering.

Laten wij bidden ...

Onze Vader, (Papa),
U bent ons nabij gekomen in Jezus uw Zoon.
In Hem en in het gelaat van de ander
mogen we U ontmoeten, zo heel dichtbij.
Wij danken U, en willen Uw NAAM meenemen
als een bijzondere ‘familienaam’.
Een naam met een programma.
Wij willen ook bidden
voor degenen die U niet kennen,
dat ook zij mogen ervaren
dat U de meest liefdevolle Vader bent
die er altijd IS VOOR IEDER MENS.

Een hartelijke groet voor alle broers en zussen die wij, door Jezus, mochten worden van elkaar, voor mensen dichtbij en veraf.
Ricky Rieter