zaterdag in week 4 door het jaar

Vandaag horen we Jezus zeggen tot de leerlingen: ‘Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten.’

Wanneer je een stilte-retraite gaat volgen in een of andere abdij, dan liggen - bij wijze van welkom - zeer dikwijls deze woorden op je te wachten op je kamer. Abdijen zijn dan ook plekken waar je zowel lichamelijk als geestelijk grondig tot rust kan komen. En ook al ben je beslist niet de enige gast, en zijn er de monniken, in een abdij ga je de eenzaamheid en de stilte in. Dat is niet alleen zalig, maar - naar het woord van de Heer - ook af en toe nodig.

Eenzaamheid, stilte, rust... het heeft iets van een woestijn, een soort 'niets' waar enkel jij bent. En natuurlijk Jezus. Jij en Hem. Verder geen verstrooiingen; geen lawaai, geklets, tv, pc, smartphone,... enkel jij en Jezus. Voor wie innerlijk die eenzaamheid echt ingaat is dat best confronterend. Je kunt namelijk niet buiten Hem. Je zit als het ware op elkaars schoot en er is niemand anders om naar te kijken of om mee te praten. Enkel Jezus en jezelf.

Wat jezelf betreft: de eenzaamheid verplicht je naar jezelf te kijken, je binnenkant, je zonnige maar ook je duistere kantjes: je verslavingen, je zonden of je neigingen daartoe, enz...

Wat Jezus betreft: die kijkt met je mee. Meer: Hij doet je kijken. Samen met Hem kijk je naar de mooie zonnige kant van je leven waarin je het klaarspeelt God alle eer te brengen door Hem lief te hebben en deze te belichamen naar hen die je gegeven zijn. Met Hem, in Hem, ben je dankbaar voor al dat gegevene.
Maar Jezus leert je ook in diepe confrontatie te gaan met je de minder zonnige binnenkant. Hij plaatst je voor je twijfels, voor je ongeloof. Hij confronteert je met je neigingen van Hem weg te lopen. Zowel het eerste als het tweede kan best lastig zijn. Van belang is om die pijn of lastigheid niet te ontvluchten. Weet dat Hij je daarbij niet alleen laat. Trouw als Hij is staat Hij naast je, is Hij in je, en draagt je. De lastigheid, de pijn, vervult Hij met zijn barmhartigheid, wachtend tot jij je hart geeft aan Hem. Lost dit meteen alles op? Gewoonlijk niet, maar je minderen zonnige kant in Hem dragen is fundamenteel anders dan wanneer je dat doet los van Hem. In onze onvolkomenheden komt Hij ons tegemoet, zelfs zo dat onze zwakheid ons tot sterkte zal worden. En daarvoor moeten we de stilte, én de eenzaamheid, in.

Je kan zeggen: moet ik daarvoor nu naar een abdij... Deze stilte en eenzaamheid ingaan kan ik toch ook thuis... Ja tuurlijk, dat kan je zeker thuis. Zalig zij, zou ik zeggen, die daarvoor met regelmaat de tijd kunnen maken en de discipline kunnen opbrengen om niet weg te lopen van een welbepaalde stilte-tijd. Toch hoor je van vele mensen dat ze verlangen naar een dergelijke tijd, maar de agenda of de drukte van het leven laat dat niet toe. Daarom denk ik dat het goed is om af en toe echt enkele dagen jezelf de tijd te gunnen om naar een plaats te gaan waar je werkelijk de stilte en de eenzaamheid kan ingaan. En doorgaans zijn abdijen of kloosters daarvoor zeer gezegende plaatsen. Ze zijn als religieuze haarden in onze samenleving waar we onze ziel aan mogen komen warmen, om rust en heling te vinden naar geest en lichaam, gedragen door het gemeenschappelijk en persoonlijk gebed.

Heel graag wens ik ieder van u een heel mooi weekend toe,
kris