maandag in week 5 door het jaar

Overal waar Jezus kwam, in dorpen, steden en gehuchten,... de plaatsen worden niet eens met name genoemd, zo klein, zo gering, zo min zijn ze. Maar voor God is niets of niemand te min.

... legden ze de zieken op het plein. Ze smeekten Hem of ze ten minste de zoom van zijn mantel mochten aanraken. En iedereen die Hem aanraakte, werd genezen.

Geliefde mensen, laten we, als Kerk, elkaar tot bij Jezus brengen, of Jezus bij elkaar. Een christen is geroepen te leven van binnen naar buiten, zijn ogen gericht op de wereld rondom hem, zijn hart gericht - vanuit Gods inwoning - op de medemens, dichtbij en veraf. De wereld is het werkdomein van de christen. Er is zoveel dorst, zoveel vraag naar liefde.

Hoeveel mensen smachten naar wat menselijke nabijheid, naar gemeende vriendschap, naar niet altijd die tas koffie alleen te moeten drinken.
Onlangs hoorde ik nog dat planten groeien wanneer je met hen praat. Neem dat het waar is... Wat moet het dan zijn wanneer we mensen opzoeken en het ‘goede gesprek’ met hen voeren?

Velen verlangen naar innerlijke rust en vrede, gekwetst als ze zijn door omstandigheden die gebeurd zijn. Nabijheid is een sleutel.
Zoveel mensen en gezinnen hebben honger; letterlijk bedoeld. Ver weg maar ook dichtbij. Hebben we weet van deze mensen, of willen we het niet weten? En als we er weet van hebben, en we zijn in de mogelijkheid, mogen ze dan rekenen op een zeker engagement?
Zoveel bejaarden smachten naar mensen die met hen meegaan naar dat grote moment van hun sterven. Oh er wordt zoveel alléén gestorven.

Je zou een hele oplijsting kunnen maken van wat er allemaal te doen is. Eigenlijk is verveling voor een christen uit den boze. In Gods tuin is er altijd werk.

Zorg voor de medemens zou een logisch gevolg moeten zijn van ons geloof.

Of zoals Jakobus schrijft: Zoals het lichaam dood is zonder geest, zo is ook geloof zonder daden dood. (Jak. 2, 26)

Laten we Jezus welkom heten in ons leven, laten we Hem ten diepste ontmoeten, opdat we vanuit Hem Gods liefde mogen worden voor de medemens.

Ja, 'worden', want we zijn allemaal groeiende. Wie stilstaat verdort. Wie op weg gaat, die is.

Laten wij bidden ...

Vader,
moge uw Geest
ons binnenleiden in Christus.
Moge deze ontmoeting
ons brengen in dat eeuwige lied
van Liefde voor allen en alles.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.

Een mooie maandag,
kris

Reacties

  1. Vandaag nog gelezen over het familiedrama in Pelt. Bosnisch gezin, gescheiden, kinderen en ex vrouw vermoord en dader ook dood. Heeft niemand in de buurt dan ooit contact opgenomen met deze mensen? Het had wellicht kunnen voorkomen worden. Wij hebben in de loop van de tijd geleerd dat WIJ naar de vreemdelingen in ons midden moeten gaan (niet om direct te preken), maar gewoon vriendschap sluiten. Niet wachten, ook niet verwachten, dat zij de eerste stap zetten. Stel dat je zelf ergens in Azië gaat wonen, dan ben je ook blij dat de inwoners contact met je opnemen. Het hoeft niet altijd over vreemdelingen te gaan, ook 'onze' mensen in de buurt zijn er altijd goed mee dat er onderling contact is. Dat ze weten bij wie ze terecht kunnen. Dat kan veel narigheid voorkomen. Niet opdringen, maar er wel zijn. Beginnen met een vriendelijk goeie dag, stilaan opbouwen, niet opgeven. Op een moment breekt de zon door.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is zo.
      Aandacht hebben voor... en van daaruit zorg dragen voor... Dat hoeft inderdaad niet groots te zijn. Maar 't is zo belangrijk.

      Verwijderen
  2. De moderne mens is individualistisch geworden

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten