dinsdag in week 7 door het jaar

Beste mensen,

we staan aan de vooravond van de veertigdagentijd, een belangrijke liturgische periode waarin we een intensief proces mee kunnen maken over de weg die Jezus gegaan is.

Misschien, - al geven we dat niet toe, - zouden we liever rechtstreeks naar het paasfeest willen overstappen, want ook wij zien lijden en dood liever aan ons voorbij gaan, zoals de leerlingen die met geen woord ingaan op de aankondiging van Jezus wat er binnenkort te gebeuren staat. Zijn ze zo geschrokken, willen ze het niet weten? Ze begrepen deze uitspraak niet, maar durfden Hem geen vragen te stellen.

Bovendien reageren de leerlingen niet alleen op de nare eerste helft van wat Jezus zei. In de tweede helft staat: ...drie dagen na zijn dood zal Hij opstaan. Dat ‘horen’ ze niet meer.  Het is overigens ook een onbegrijpelijke boodschap.

Jezus spreekt over zichzelf als de Mensenzoon. Zou Hij het doen om het minder persoonlijk te maken of misschien om het verband te leggen met de Schriften?

Ik herinner me dat, bij het overbrengen van een heel droevig bericht over iemand die ‘veel te vroeg’ gestorven was, de ander reageerde met een geschrokken gezicht: ‘Het is toch niet wáár?!’ Het was wél waar.

Tot driemaal toe laat Marcus Jezus hetzelfde bericht doorgeven, eigenlijk om zijn leerlingen erop voor te bereiden, dat er iets met Hem gaat gebeuren, maar het bericht komt ook na drie keer niet echt binnen.
Is het voor ons herkenbaar dat we de confrontatie met het lijden niet altijd aankunnen, onze ‘oren’ en ons hart ervoor sluiten?

De veertigdagentijd is een periode waarin we ons kunnen oefenen in het durven zien van de werkelijkheid zoals die is. De werkelijkheid van ons eigen lijden, en de werkelijkheid van het lijden van de mensheid, én het lijden van Jezus, waarin ook ons lijden vervat is. Het zien van andermans/-vrouws lijden zal ons aanzetten om waar mogelijk, ook de ander daarin nabij te zijn, zoals Jezus ons daarin voorging.
Ons leven is een deelname aan, en tegelijkertijd een onderdeel van het lijden van Jezus.

Het heeft ook dezelfde ontwikkeling, namelijk de doortocht naar de overwinning van het lijden, het Pasen, van Hem en van ons. Het lijden en de dood hebben nooit het laatste woord voor ieder die dit durft en kan geloven.

Laten wij samen bidden ...

Goede Vader,
U kent ons verdriet, ons lijden.
We kunnen er niet zo goed mee omgaan,
ook niet met het lijden van de hele wereld.
We begrijpen niet dat, onder andere,
oorlogen blijven voortduren.
Het maakt ons soms opstandig
en tegelijk machteloos.
Geef ons de kracht en de moed
om ons binnenste open te houden
voor Uw nabijheid.
Help ons om te vertrouwen
als we ons hopeloos voelen.
Wij willen wel geloven,
maar kunnen het bijna niet.
Wees ons nabij
in de kracht van Jezus uw Zoon
die ons is voorgegaan
naar de weg ten LEVEN.
Amen!

We wensen jullie een vruchtbare veertigdagentijd toe. Vertrouw op de God die ál onze wegen kent! Ook de moeilijke. En blijf je ervan bewust, dat kracht juist in zwakheid tot volle bloei kan komen! Dat is genade!

Ricky Rieter