maandag in week 1 van de veertigdagentijd

Het evangelie van vandaag is duidelijk: christen zijn betekent je ontfermen over je naaste. Als we dit verwaarlozen moeten we ons de vraag stellen waar we als zogenaamde christenen mee bezig zijn.

Want het is toch waar: christen zijn vraagt – naast het gebed en tijd voor bezinning - een zéér concrete beleving van naastenliefde, met een bijzóndere genegenheid voor wie arm is, zwak of broos.

Als we als christenen vergaderen om ons te buigen hoe het er aan toe gaat in onze gemeenschap gaat het vaak over organisatorische structuren, de pijnpunten inzake tekort aan priesters, de parochies die boven onze hoofden afgeschaft of vergroot worden,… Maar welke parochievergadering, of gemeenschapsgesprek, begint met de vraag: wie zijn onze eenzamen op de parochie? Waar wonen onze zieken uit onze buurt? Wie is of voelt er zich uitgesloten in onze directe omgeving? Waar zijn onze jongeren? Zijn we bereid hen op te zoeken?
Natuurlijk vraagt een parochie en iedere gemeenschap organisatie, en daar moet tijd en energie voor vrij gemaakt worden. Maar laten we a.u.b. toch niet vergeten dat we als Kerk gezonden zijn (ook) de straat op te gaan; wetend van de grote dorst die er heerst. Laten we mensen opzoeken en ontmoeten. Laten we goede initiatieven starten, of bestaande met veel dankbaarheid ondersteunen. Liefde is van onze stoel komen.

Of zoals Thomas Carlyle, een schots schrijver uit de 19e eeuw, het uitdrukte: 'Onze daden vormen de enige spiegel waarin we zien wat we zijn.'

Lieve mensen, de wereld wacht op liefde, op zingeving, op verbinding. Laten we onze naam als christen waardig en blij dragen, door gemeenschap te vormen met de gewone mens in de straat; ons brood en goederen delend met ieder.

‘Mijn kracht openbaart zich juist ten volle wanneer iemand zwak is’ – ons vastenthema dit jaar – kan in deze heel concreet betekenen: je wijze van zijn als parochie of gemeenschap durven in vraag stellen, en ook daarin de Heer helend welkom heten.

En wie om een of andere reden niet buiten kan (door ouderdom, ziekte, beperking), laat hij of zij voor de Kerk en het leven in de straat bidden. Een onontbeerlijke vorm van naastenliefde!

Laten wij bidden ...

Vader,
moge uw heilige Geest
ons steeds in beweging zetten
in naam van de Heer
uw liefde gestalte te geven.
Mogen wij als Kerk
een blijde getuigenis zijn
van uw goed-zijn
voor de mensheid.
Tot in lengte van dagen.
Amen.

Een mooie maandag,
kris