zondag 1 in de veertigdagentijd A

Daarna liet de duivel Jezus met rust, en meteen kwamen er engelen om Hem te dienen. Zo eindigt het evangelie van vandaag.

Het is een ervaring die ieder van ons heel zeker zal krijgen wanneer we bereid zijn de woestijn van ons hart binnen te gaan; en - niet onbelangrijk - er niet van weg te lopen.

Vooraleer we naar de zinvolheid van dergelijke woestijntocht kijken is het misschien goed om in te zien dat deze trip geen gebeuren mag zijn vanuit een zekere prestatiedrang. 'Ik' ga naar de woestijn, 'ik' ga me daar openstellen voor de Heer, 'ik' ga eens goed in mijn innerlijke spiegel kijken, en 'ik' zal eens bewijzen dat ik de verleidingen van het leven aankan. Ok, jij gaat, maar louter vanuit je ik. Het zal een egotrip worden met heel veel geestelijke frustratie tot gevolg.

Jezus werd door de Geest meegevoerd naar de woestijn... zo staat er. Dit is diep uitgedrukt waarover het gaat. Jezus laat zich namelijk meenemen door iets dat in Hem gebeurt, in dit geval het waaien van de Geest. Hij laat zich door de Geest meevoeren.
Als wij ons terugtrekken in de woestijn van ons hart (hetzij in gebed, hetzij door enkele dagen naar een abdij te gaan, of hoe dan ook) is het van belang ons te laten 'meevoeren' door de liefde van God, door zijn Geest. Laat wat je doet een antwoord zijn op een stuwing van binnenuit. Laat je drijven. Laat je leiden door de Geest.

Nadat Hij veertig dagen en veertig nachten had gevast, had Hij grote honger. Pas na veertig dagen en nachten... Lees: na lange tijd.
Ik weet niet of je zelf wel eens naar een abdij bent geweest... Maar vaak hoor je de gasten zeggen: 'Nu de moment is aangebroken dat de stilte haar werk begint te doen moet ik weer huiswaarts keren'. We hebben inderdaad een tijd nodig om aan de stilte, de woestijn, de leegte, de eenzaamheid, te wennen. Het is niet evident ons ikje op 'stil' of 'stop' zetten, laat staan het los te laten. Dat vraagt tijd, discipline, liefde voor stilte en teruggetrokkenheid. Pas na een tijd komt de werkelijke dorst naar God - de geestelijke honger - naar boven.

Het is in die honger - zo leert het evangelie van vandaag - dat de verleidingen van het leven helder voor ogen komen; méér zelfs: ze komen naar ons toe als nooit tevoren. Tot drie maal toe benadert de duivel Jezus om Hem te verleiden, om af te zien van de weg die God met Hem wil gaan.
Wie bereid is de weg van de woestijn in zichzelf te gaan, zal inderdaad de verlokkingen van het kwaad niet enkel duidelijker zien, maar deze ook ten diepste doorvoelen. Het zal een innerlijke strijd teweegbrengen die je op een heel heldere wijze op de snede van het leven plaatst: God óf het kwaad.

En dán, geliefde mensen, is er een belangrijk moment aangebroken. Niet zozeer omdat je voor de keuze komt te staan tussen goed en kwaad, maar wel: ben ik bereid om in de wonde te gaan staan die de eenzaamheid in mij heeft bewerkstelligd? Ben ik bereid niet weg te lopen van het bewust-zijn dat ik heb ontvangen dat ik de Heer nodig heb om aan bepaalde verleidingen te kunnen weerstaan? Ga ik vluchten? Of blijf ik aanwezig in de wonde?

Anders gezegd: Neem ik de tijd, geef ik mezelf de ruimte, wil ik zo nederig zijn, wijd ik me zo toe aan de Heer, dat Hij mijn wonde niet enkel kan vervullen met zichzelf maar deze ook ten diepste kan genezen? Ben ik, met andere woorden, bereid me te werpen in Gods barmhartigheid; Jezus die me ten diepste zal dragen en helen? Wil ik die ontmoeting toelaten? Wil ik dat wonder van menswording laten gebeuren?

Laat ons de woestijn beminnen. Laten we Jezus welkom heten in het hart van ons onvermogen. Moge onze zwakheid - in Hem - onze sterkte worden.

Mogen we alzo deelgenoot worden van Christus' Pasen.

Laten wij bidden ...

Vader,
moge uw heilige Geest
ons leiden naar de stilte van ons hart,
naar de eenzaamheid van onze ziel,
waar Gij - in Christus - wacht,
om ons aan te raken
met uw barmhartigheid.
Moge dit woestijngebeuren
ons maken tot ware paasmensen.
In Christus, onze Heer.
Amen.

Een zalige zondag,
kris