zaterdag in week 6 door het jaar

Toen ze de berg afdaalden …

Vandaag het gekende verhaal van gedaanteverandering van de Heer op de berg Tabor.
Ik denk dat velen onder ons in hun leven minstens één of meerder evaringen hebben gehad die iets hadden van de Taborbeleving. Een ervaring waar, bij wijze van spreken, de hemel zich even opende, met als gevolg: een diepe intense vreugde, een vrede die enkel de hemel geven kan. Een innigheid, zeg maar, die je bijna niet onder woorden kan brengen. Dat kan een ervaring zijn bij het communiceren tijdens de Mis, of bij een beleving van werkelijke bevrijding na een biecht, maar het kan ook in een ontmoeting zijn met mensen, of bij het lezen van een boek, of tijdens een wandeling in de natuur. Het zijn van die momenten die je eigenlijk niet zou willen loslaten, omdat ze zo puur zijn, door God zelf geschonken. Ja, we zouden niet liever willen dan onze tent opslaan, om zo lang mogelijk van deze momenten te kunnen ‘genieten’.

Maar vandaag zegt Jezus: ‘Hop vooruit, de berg af, naar beneden, het dal in, terug naar het gewone leven’. Want daar gaat het in ons leven natuurlijk om: het gewone leven. Daar naartoe worden we gezonden.

Taborervaringen zijn belangrijk in het leven van een mens. En het is goed deze ervaringen, in zekere zin, te koesteren, maar zonder er ons aan vast te klampen. Dus koesteren niet om er ons in te nestelen, maar wel om ze met regelmaat met véél liefde en dankbaarheid te her-inneren. Ik bedoel: ze mogen en kunnen een springplank zijn voor ons gewone dagelijkse leven.

Het is zoals als een zondagse eucharistie. In het beste geval ervaar je zo’n viering als een werkelijke ontmoeting met de verrezen Heer. Maar van daaruit worden we gezonden. Vanuit de genade van het Brood, het Woord, de verkondiging, het gezamenlijk en persoonlijk gebed, worden we terug de wereld in gezonden. Vanuit onze vereniging met de Heer mogen we elkaar ontmoeten, mogen en moeten we aan diaconie doen. God moet gebeuren. Liturgie en leven zijn één; of beter gezegd: het leven vloeit voort uit het gebeuren in het kerkgebouw. Vanuit de godsontmoeting mogen we leven, en leven doorgeven, mogen we Gods licht zijn voor elkaar.

Dus geen tenten, maar vanuit een innige verkering met de Heer het leven tegemoet. Dát is het leven van een christen.

In wezen is dat een blij gebeuren is, omdat het z’n wortels heeft in het Pasen van de Heer.

Laten wij bidden ...

Heer Jezus,
openbaar U ook aan ons.
Schenk ons de genade
van ware godsontmoeting.
Mogen wij vanuit dit gebeuren
elkaar ten diepte liefhebben,
zoals God ons allen bemint.
In uw naam.
Amen.

Een mooi weekend voor ieder van u,
kris