zondag 11 door het jaar - A
Jezus voelde medelijden met de mensenmenigte, ‘omdat ze er uitgeput en hulpeloos uitzagen, als schapen zonder herder’.
Ik denk dat we in het leven allemaal een beetje schaap zijn zoals beschreven in het evangelie van vandaag. Want ook wij zijn soms uitgeput, hulpeloos, in twijfel,… donkerte en droogte alom. Het overkomt ons allemaal, zowel op gelovig vlak alsook op andere terreinen van het leven. En je moet maar geluk hebben een goede herder te ontmoeten die je weer wat licht kan geven, sterkte, liefde, heling.
Jezus roept vandaag zijn leerlingen op herder te zijn voor de medemens. Hij roept ze op, Hij zendt ze uit. Ze moeten het kwade uitdrijven, mensen genezen, Gods liefde verkondigen.
Die liefdevolle verantwoordelijkheid voor elkaar… Op vele plaatsen is ze gelukkig aanwezig. Heel wat gezinnen en gemeenschappen zijn er door getekend. In tal van parochies gebeuren wonderlijke dingen op dat vlak. Dikwijls zonder al te veel bla bla maar nederig en oprecht. God zij dank.
Anderzijds zijn er de dag van vandaag ook zoveel mensen die lijden onder eenzaamheid, verveling, gewetenswroeging, depressie, uitsluiting, of welke pijn ook. Heel veel mensen komen ‘hun herder’ niet tegen, en dreigen weg te zinken in hun moeras van duisternis en verlatenheid.
Als christenen, geliefde mensen, zou het een evidentie moeten zijn oog en hart te hebben voor al die mensen rondom ons die er uitgeput bijliggen. Als we het evangelie en de Heer liefhebben, wat we toch beweren, zouden we ons van binnenuit gestuwd moeten weten naar de medemens, bijzonder naar hen die aan de kant van het leven zitten als bedelaars naar liefde, gemeenschap, heling, bevrijding.
Laat ons, ieder naar zijn mogelijkheden, actieve christenen zijn, doorheen daad, woord en gebed. Laat ons christenen die niet enkel tevreden zijn met het mogelijk gelukzalig gevoel dat men ervaart bij het nuttigen van de Heer in de communie, maar laten we christenen zijn die, vanuit de eucharistie en het Woord, vreugde ervaren door de dorstige medemens op te zoeken en nabij te zijn, door hem liefde en warmte te geven, biddend en dankend dat God doorheen de liefde de mensheid tot gemeenschap maakt; gemeenschap met elkaar, in Hem.
Ik denk dat we in het leven allemaal een beetje schaap zijn zoals beschreven in het evangelie van vandaag. Want ook wij zijn soms uitgeput, hulpeloos, in twijfel,… donkerte en droogte alom. Het overkomt ons allemaal, zowel op gelovig vlak alsook op andere terreinen van het leven. En je moet maar geluk hebben een goede herder te ontmoeten die je weer wat licht kan geven, sterkte, liefde, heling.
Jezus roept vandaag zijn leerlingen op herder te zijn voor de medemens. Hij roept ze op, Hij zendt ze uit. Ze moeten het kwade uitdrijven, mensen genezen, Gods liefde verkondigen.
Die liefdevolle verantwoordelijkheid voor elkaar… Op vele plaatsen is ze gelukkig aanwezig. Heel wat gezinnen en gemeenschappen zijn er door getekend. In tal van parochies gebeuren wonderlijke dingen op dat vlak. Dikwijls zonder al te veel bla bla maar nederig en oprecht. God zij dank.
Anderzijds zijn er de dag van vandaag ook zoveel mensen die lijden onder eenzaamheid, verveling, gewetenswroeging, depressie, uitsluiting, of welke pijn ook. Heel veel mensen komen ‘hun herder’ niet tegen, en dreigen weg te zinken in hun moeras van duisternis en verlatenheid.
Als christenen, geliefde mensen, zou het een evidentie moeten zijn oog en hart te hebben voor al die mensen rondom ons die er uitgeput bijliggen. Als we het evangelie en de Heer liefhebben, wat we toch beweren, zouden we ons van binnenuit gestuwd moeten weten naar de medemens, bijzonder naar hen die aan de kant van het leven zitten als bedelaars naar liefde, gemeenschap, heling, bevrijding.
Laat ons, ieder naar zijn mogelijkheden, actieve christenen zijn, doorheen daad, woord en gebed. Laat ons christenen die niet enkel tevreden zijn met het mogelijk gelukzalig gevoel dat men ervaart bij het nuttigen van de Heer in de communie, maar laten we christenen zijn die, vanuit de eucharistie en het Woord, vreugde ervaren door de dorstige medemens op te zoeken en nabij te zijn, door hem liefde en warmte te geven, biddend en dankend dat God doorheen de liefde de mensheid tot gemeenschap maakt; gemeenschap met elkaar, in Hem.
Beslist hebben velen vandaag voor het eerst weer 'samen' eucharistie kunnen vieren. Eindelijk he. Van harte hoop ik dat het een blij gebeuren mocht zijn, ook al mogen we van de overheid nog niet zingen. Ik zou zeggen: laat het innerlijk gezang maar gebeuren, én klinken. Het innerlijk gezang door onze samensmelting met Gods Liefde kan geen virus of regering ons ontnemen.
Een mooie zondag voor ieder van u.
kris
kris
"Jezus voelde medelijden met de mensenmenigte, ‘omdat ze er uitgeput en hulpeloos uitzagen, als schapen zonder herder’."
BeantwoordenVerwijderenIk hoor ook wel eens tot de mensenmenigte die er uitgeput en hulpeloos uitzien. Vandaag wil die mensen bedanken die dan naar me omzien.
Laten we bidden voor al die mensen die voor anderen klaarstaan en stonden,niet zo evident dat vele beroepen hun werk verder deden,van de dokters zorgkundigen,onderhoudsploegen mensen die voor het eten zorgde in hospitalen en verzorgingstehuizen,onderwijskoepels,het dagelijks Bijbelcitaat tot de mensen die het vuil bleven ophalen toe,enz voor allen vragen we zegen en aan allen zeggen we dank.
BeantwoordenVerwijderenIk voeg me toe aan de dankbaarheid van Marie-Roos en Anoniem!
BeantwoordenVerwijderenWe hebben zéker ...al belijden wij dat God ons liefheeft "onvoorwaardelijk"...,
nood aan een mens die ons begrijpt en steunt !
Ook aan ons ,"met Zijn Wijsheid" een luisterend oor zijn en steun in oprecht mededogen !
Onze Kerk was juist een hospitaal ,mondmaskers ontsmettingsmiddelen,pijlen volgen.Er was niemand die durfde opkijken tijdens de vredeswens,na de Mis dadelijk de Kerk verlaten,met niemand praten,maar toch blij dat ik geweest ben.
BeantwoordenVerwijderen