Tweede paaszondag
Geliefde mensen,
wat ik zo mooi vind in het verhaal dat we horen in het evangelie van vandaag is dat Tomas verlangt zijn vingers te leggen in de wonden van de Heer. Pas dan zal hij kunnen geloven, zo zegt hij. En zo geschiedde…
Tomas spreekt niet over het verlangen zijn Heer te zien als een soort wonderdoener die zou verschijnen in lichtende gestalte… Nee, hij wilt zijn vingers in de wonden van zijn Heer leggen.
In het woonzorgcentrum waar ik werk raken we elkaar zeer veel aan. Onder elkaar geven we handen en (al dan niet letterlijk) veel schouderklopjes. Maar bijzonder raken we onze bewoners veel aan. We geven hen lichamelijke zorg, we geven met regelmaat voetbadjes, heel dikwijls houden we hun handen vast, strelen door hun haar, geven hen een knuffel,… Tenminste, normaal doet we dit zo.
Sinds enige tijd leven we in coronatijden. Je zou ons eens moeten bezig zien: mondmaskers, plastic handschoenen, enkel aanraken als het niet anders kan. Zeker geen knuffels, niet door de haren strijken, geen handen vasthouden tijdens het gesprek,… Triest is dat. Je kan je dat niet voorstellen. Meer dan ooit beseffen we hoe belangrijk het is elkaar aan te raken. Zeker in deze tijden waar zij bezoek van familie en kennissen moeten missen zou je hen nog meer willen eens goed vastpakken. Je zou, zoals Tomas, hen lijfelijk willen ontmoeten in hun wonden.
Want gewond zijn onze bewoners. Ja, het virus slaat diepe wonden. Ze zien af. Covid-19 kwetst, en nog geen beetje. En je kunt niet geloven hoe groot het verlangen van mijn collega’s, en ook van mijzelf, is om hen te omhelzen in deze kwetsuren. Het zou een omhelzing zijn getekend en gedreven door betrokkenheid en liefde.
Niet iedereen zal er inhoudelijk dezelfde invulling aan geven, maar voor mezelf zou dit een Tomas-ervaring zijn; zeker weten. Met zeer veel eerbied zou ik de vingers van mijn ziel leggen in hun bloedende wonden.
Noodzakelijkerwijs kan het voorlopig nog niet, maar wat verlangen wij hen terug in onze armen te mogen nemen. Voor mezelf zal dit een ware gods-ontmoeting worden tussen hen en mezelf. En met Tomas zal ik zeggen: ‘Mijn Heer, mijn God’. Ja hoor, zeker weten.
Lieve mensen,
laten we geen angst hebben de gekwetste mens op te zoeken. Heb geen angst zo dicht te komen dat je zijn wonden aan den lijve voelt. En raak hen maar aan; ten diepste.
En wanneer je zelf kwetsuren draagt, heb geen angst je kwetsbaar op te stellen, laat je maar aanraken en omhelzen.
In de aanraking gebeurt namelijk iets wonderlijks. Het heeft iets goddelijks. En dit zowel voor degene die aanraakt alsook voor degene die aangeraakt wordt.
God is het hart van dit gebeuren. Hij schept niet enkel gemeenschap, maar er gebeurt een act van geloof; geloof in de zin van overgave aan elkaar en aan het gebeuren op zich.
En ik zou zeggen: zie God aanwezig in dit gebeuren, als schepper van liefde, als Degene die zijn liefde meedeelt en deelt, in de gewonde verrezen Christus.
Een mooi beloken Pasen voor ieder van u.
kris
wat ik zo mooi vind in het verhaal dat we horen in het evangelie van vandaag is dat Tomas verlangt zijn vingers te leggen in de wonden van de Heer. Pas dan zal hij kunnen geloven, zo zegt hij. En zo geschiedde…
Tomas spreekt niet over het verlangen zijn Heer te zien als een soort wonderdoener die zou verschijnen in lichtende gestalte… Nee, hij wilt zijn vingers in de wonden van zijn Heer leggen.
In het woonzorgcentrum waar ik werk raken we elkaar zeer veel aan. Onder elkaar geven we handen en (al dan niet letterlijk) veel schouderklopjes. Maar bijzonder raken we onze bewoners veel aan. We geven hen lichamelijke zorg, we geven met regelmaat voetbadjes, heel dikwijls houden we hun handen vast, strelen door hun haar, geven hen een knuffel,… Tenminste, normaal doet we dit zo.
Sinds enige tijd leven we in coronatijden. Je zou ons eens moeten bezig zien: mondmaskers, plastic handschoenen, enkel aanraken als het niet anders kan. Zeker geen knuffels, niet door de haren strijken, geen handen vasthouden tijdens het gesprek,… Triest is dat. Je kan je dat niet voorstellen. Meer dan ooit beseffen we hoe belangrijk het is elkaar aan te raken. Zeker in deze tijden waar zij bezoek van familie en kennissen moeten missen zou je hen nog meer willen eens goed vastpakken. Je zou, zoals Tomas, hen lijfelijk willen ontmoeten in hun wonden.
Want gewond zijn onze bewoners. Ja, het virus slaat diepe wonden. Ze zien af. Covid-19 kwetst, en nog geen beetje. En je kunt niet geloven hoe groot het verlangen van mijn collega’s, en ook van mijzelf, is om hen te omhelzen in deze kwetsuren. Het zou een omhelzing zijn getekend en gedreven door betrokkenheid en liefde.
Niet iedereen zal er inhoudelijk dezelfde invulling aan geven, maar voor mezelf zou dit een Tomas-ervaring zijn; zeker weten. Met zeer veel eerbied zou ik de vingers van mijn ziel leggen in hun bloedende wonden.
Noodzakelijkerwijs kan het voorlopig nog niet, maar wat verlangen wij hen terug in onze armen te mogen nemen. Voor mezelf zal dit een ware gods-ontmoeting worden tussen hen en mezelf. En met Tomas zal ik zeggen: ‘Mijn Heer, mijn God’. Ja hoor, zeker weten.
Lieve mensen,
laten we geen angst hebben de gekwetste mens op te zoeken. Heb geen angst zo dicht te komen dat je zijn wonden aan den lijve voelt. En raak hen maar aan; ten diepste.
En wanneer je zelf kwetsuren draagt, heb geen angst je kwetsbaar op te stellen, laat je maar aanraken en omhelzen.
In de aanraking gebeurt namelijk iets wonderlijks. Het heeft iets goddelijks. En dit zowel voor degene die aanraakt alsook voor degene die aangeraakt wordt.
God is het hart van dit gebeuren. Hij schept niet enkel gemeenschap, maar er gebeurt een act van geloof; geloof in de zin van overgave aan elkaar en aan het gebeuren op zich.
En ik zou zeggen: zie God aanwezig in dit gebeuren, als schepper van liefde, als Degene die zijn liefde meedeelt en deelt, in de gewonde verrezen Christus.
Een mooi beloken Pasen voor ieder van u.
kris
Beste broeders en zusters,
BeantwoordenVerwijderenOp Pasen is de Heer uit de doden verrezen. In het evangelie hoorden we dat Hij op die eerste Paasdag ’s avonds aan Zijn leerlingen verscheen. Hij gaf hen de Heilige Geest en de macht om zonden te vergeven. Dat was de verdienste van Jezus’ sterven en verrijzen, dat de wereld nu met God verzoend is en dat de zonden zijn vergeven. Jezus heeft die macht om zonden te vergeven overgedragen aan Zijn Kerk in dewelke Hij leeft. De Kerk oefent die volmacht uit in het doopsel en in de biecht, en ook in de ziekenzalving. Jezus brengt nog altijd veel vrede in de harten van de gelovigen. Als je je zonden beleden hebt en als je van God vergiffenis hebt verkregen, ben je een nieuwe mens.
Eén van de apostelen was er niet bij toen Jezus op die Paasavond verscheen. En als de andere leerlingen het hem vertellen, gelooft hij het niet. Niet voor niets heeft Thomas de bijnaam Didymus, d.w.z. Tweeling. In hem zitten - net zoals in ons - als het ware twee persoonlijkheden, een goede en een slechte, een gelovige en een twijfelaar. Thomas wil niet geloven als hij zijn hand niet in de wonden van Jezus kan leggen. Waarom niet? Omdat hij op Goede Vrijdag Jezus heeft zien sterven. Jezus is voor hem dood. Al zijn hoop die hij vroeger op Jezus had gesteld, is nu vervlogen. Maar dan komt Jezus terug: acht dagen later, dit is de volgende zondag. Nu is er al een begin van Kerk. De leerlingen zijn samen om hun Heer te gedenken. Thomas is er nu ook bij. En na Zijn vredewens gaat Jezus onmiddellijk naar Thomas toe en zegt: ‘Kom hier met uw vinger, leg die in Mijn wonden, leg uw hand in Mijn zijde, en wees niet langer ongelovig, maar gelovig’. En Thomas gelooft. Hij roept uit: ‘Mijn Heer en mijn God’. Dat is de mooiste geloofsbelijdenis die in heel het N.T. te vinden is. Hoe komt Thomas daar nu bij? Ja, hij heeft nu gezien dat Jezus’ wonden genezen zijn, verheerlijkt, doorstraald van Gods liefde. Thomas heeft mogen zien en ervaren dat in Jezus’ open zijde het hart van God zelf klopt. Thomas heeft in de verrezen Jezus God zelf mogen aanschouwen, Gods barmhartigheid voor hem en voor alle mensen. Hij heeft Gods eigen hart aangeraakt, of misschien nog beter: God heeft zelf het hart van Thomas aangeraakt.
Beste broeders en zusters, deze zondag van Beloken Pasen is tevens de zondag van Gods barmhartigheid. Jezus is in de voorbije eeuw verschenen aan de Poolse zuster, de heilige Faustina. Hij heeft haar heel Gods barmhartigheid laten aanschouwen en haar opgedragen een feest te verkrijgen in de liturgie van de Kerk: barmhartigheidzondag. Dat is vandaag. Vele gelovigen hebben vanaf Goede Vrijdag tot vandaag de noveen gebeden ter ere van de barmhartige Jezus. Alle mensen hebben zij, op vraag van Jezus aan zuster Faustina, toevertrouwd aan de barmhartigheid van God: de getrouwen, de ongelovigen, de lauwe zielen, de ketters en degenen die dwalen, de eenvoudige zielen en de zielen van alle mensen, ook die in het vagevuur. Mochten ook wij vandaag met Thomas Gods hart aanraken, Gods hart dat zich geopenbaard heeft in de lijdende en verrezen Heer Jezus Christus. Mochten wij Jezus eerbiedig ontvangen vandaag. Misschien kan het maar op een geestelijke wijze, maar spreek uw verlangen uit naar Hem, uw God en Heer en zeg Hem dat je Hem zo mist. Om het met Ann Christy te zeggen: ‘En is de nacht zo koud en eenzaam, duurt het wachten veel te lang, denk dan maar dat geluk alleen is voor wie er hevig naar verlangt, denk dan maar dat bittere winters en dikke lagen sneeuw, nog nooit hebben verhinderd dat de roos hen overleeft’. Moge de Heer spoedig een einde maken aan deze Coronacrisis. Dat hopen we allemaal, daar bidden we ook voor. Maar laat Jezus maar binnen in je hart, laat het vollopen van Zijn liefde en barmhartigheid.
We treuren dat we de kerkdiensten van de Goede Week en Pasen niet hebben kunnen vieren in onze kerkgebouwen. We hebben het gemis van de warme vieringen, van het samenzijn met medechristenen, met familie of vrienden, sterk aangevoeld. Gelukkig is er het internet, de radio of tv die mogelijkheden scheppen om een en ander mee te kunnen beleven of om contact te hebben met elkaar.
BeantwoordenVerwijderenLaat ons op deze zondag van de barmhartigheid ook eens denken aan de ontelbaar velen die door christenvervolging al veel langere tijd elke geestelijke bijstand, elke geestelijke troost moeten missen. De ontelbaar velen die geen enkele kans hebben of krijgen om het Woord van God te lezen of te horen. Ook zij die in eenzame opsluiting verstoken blijven van elk menselijk contact.
Laat onze aandacht en ons gebed ook uitgaan naar deze broeders en zusters en laten we hen met liefde voor de troon van Gods genade brengen.