maandag in de 3e paasweek

Vandaag lezen we dat men op zoek was naar Jezus. Dat lezen we op meerdere plaatsen in de evangelies. Dat terugtrekken deed Hij regelmatig: 'naar de overkant’, ‘in het gebergte’, ‘geheel alleen'. Hij trok zich terug bij en in God.

Het is goed Jezus hierin te volgen, om in Hem voor het Aangezicht van de Vader te komen; Hem van wie wij het leven ontvangen, die de diepste zin is van ons bestaan, de bezieler van ons leven.

Velen van ons verlangen met regelmaat te bidden. En, wat menselijk is, we verlangen naar vrede in ons gebed, naar gevoelens van ‘rust’ in de Heer. Maar velen van ons leven wat dat betreft met een soort frustratie: de rust in het gebed ontbreekt, de vrede al evenmin. En al snel verkorten we onze gebedsmomenten, of nog erger: we houden er gewoon mee op.
Wat jammer is.

Wantrouw hen die beweren dat je pas echt gebeden hebt wanneer je gevoelens tijdens het gebed vervuld waren van vrede en vreugde, van een soort innerlijke (of uiterlijke) alleluia-trance ingegeven door de Heer. Ja, wantrouw hen die beweren dat je gevoelstoestand de norm is van je goed of minder goed bidden.
In wezen heeft gebed niets met gevoel te maken. Nergens zegt Jezus: ‘uw gevoel heeft u gered’. Altijd zegt Hij: ‘uw geloof heeft u gered’.

Geloof hier niet enkel bedoeld als belijdenis met de lippen, maar bedoeld als act van overgave aan God. Fijne gevoelens in dit gebeuren zijn leuk, klinkt aanlokkelijk, maar in wezen zijn ze absoluut niet belangrijk. Het gaat er in ons gebed om met open handen (hart) voor God te staan, je innerlijk leeg makend, nederig, vol overgave. De kern van het christelijk gebed is dat Jezus dat in u doet, met u, door u. Het gelovig bewust zijn dat Jezus in ons bidt is dus van onschatbare waarde. Verenigd met Hem brengt Hij ons voor het aanschijn van de Vader.

Stilte (als het kan dagelijks langdurige stilte) zal je leiden in de woestijn van de ontmoeting. De stilte is immers de bedding bij uitstek om Gods genade in al zijn helderheid te kunnen ontvangen.

Bij Thomas Merton lezen we: ‘Wanneer ik heel stil ben en het meest mezelf, is Gods genade helder en heb ik geen oog voor iets anders. Wat willen we nog meer dan in rust en vrede verwijlen in dit alles betoverende wonder van Gods genade voor ons? Ze valt stiller op dit papier dan de morgenzon en dan besef ik dat, zonder zijn liefde, alles nutteloos is en dat ik, in zijn liefde, alles kan bezitten, zonder iets te hebben.’ (Search for Solitude: Pursuing the Monk’s True Life 1996, blz. 35)

Ja, in de stilte zullen we in genade leren dat God ons Al is, en dat het in het leven alleen om de Liefde gaat.

Begrijp dus dat dit gebeuren zich niet afspeelt op het niveau van je gevoelens, maar wel in de kern van je ziel waar God je omvorming in Hem wil bewerkstelligen.

Laat ons, naar de woorden van Clara van Assisi, niet zozeer bidden als wel gebed worden.

kris