zaterdag in week 3 advent

Zacharias werd door de engel letterlijk door stomheid geslagen toen deze hem de vraag stelde hoe hij kon weten of dit spreken van hem wel waar was. Misschien vinden we dat Zacharias overdreven behandeld werd. Negen maanden niet mogen spreken... dat is nogal wat...

En toch...
Deze negen maanden waren voor Zacharias beslist een tijd van diepe genade; een tijd waar hij in stilte kon nadenken over Gods beloften. En uit het prachtige gebed bij de geboorte van zijn zoon kunnen we opmaken dat dit inderdaad geen verloren tijd was.

Wij leven in een tijd waarin veel gepraat wordt, en alles schijnbaar bepraat moet worden. Iedereen is maar aan de praat, letterlijk met de mond, of via sms, of andere kanalen via de zogenaamde ‘sociale’ media. Alsof het heil voort zal komen uit al dat menselijke getater.
Natuurlijk kan God ook aanwezig zijn doorheen ons spreken, maar soms is het ook goed af en toe te zwijgen zonder alsmaar te denken te moeten praten. Kierkegaard (Deens protestants theoloog en filosoof uit de 19e eeuw) zei: “Ik ontdekte dat ik minder en minder te zeggen had, tot ik uiteindelijk stil werd en begon te luisteren. En in die stilte hoorde ik de stem van God.” Inderdaad, ik denk dat het dikwijls zo gaat. Echte en diepe stilte is rust voor ons hele zijn, zoals slaap dat is voor ons lichaam: versterkend en verkwikkend, een rust die tevens een weg is die God dikwijls gebruikt om van zich te laten horen; als een zachte bries, amper hoorbaar, maar in wezen heilig en groots.

Het zou misschien niet slecht zijn moest de wereld, zoals bij Zacharias, gedurende negen maanden door stomheid worden geslagen. De huidige pandemie heeft dat zelfs voor een stukje bewerkstelligd. Naast de lastigheid van het virus hebben heel wat mensen, en dit wereldwijd, een nieuwe stilte ontdekt, een weg van verstilling, een weg van anders naar de wereld kijken, naar zichzelf, naar God.
Ik hoor en lees dat inderdaad veel mensen terug hebben leren luisteren naar Gods stem diep in hun hart; Gods stem die we over het algemeen maar dàn kunnen waarnemen wanneer het echt ten diepste stil is rondom ons, en vooral ook wanneer we zelf stil zijn, wanneer we zelf innerlijk zwijgen. In het zwijgen kunnen we een geweldige rijkdom ontdekken, of een vermogen ontwikkelen, dat ons tot écht luisteren aanzet...
Moge deze pandemie in die zin een tijd van genade zijn: een tijd waarin God z'n tijd neemt, en ons de tijd geeft, om Hem héél diep te ontmoeten, bij Hem te vertoeven, naar Hem te luisteren...

Wat we zelf kunnen doen is dagelijks tijd maken om te zwijgen, om in stilte bij God te verwijlen. Dit kan in expliciet gebed zijn, maar ook tijdens een wandeling of wat dan ook. Het is een goede oefening om die enkele dagen die ons nog resten van Kerstmis zinvol door te gaan door de stilte te ‘beoefenen’.

Bij Paul van den Bergh (Nederlands schrijver) lees ik: 'Wie de melodie van de stilte kent, kent ook de volheid van de leegte.'
Woorden om mee te nemen...

kris