zondag 3 advent - B

Er kwam iemand die door God was gezonden; hij heette Johannes.

Een gezondene van God! In de oorspronkelijke taal zit in het woord 'gezondene' hetzelfde als in het woord 'apostel'; een apostel is eigenlijk een 'gezondene'. In onze taal zouden wij zeggen: een missionaris, in 'missio' zit het woord 'zending'. Een missionaris is een zendeling, een gezondene. En als we vandaag in het Credo de Kerk belijden als een apostolische Kerk, dan is héél de Kerk een gezondene van God.
We zijn als mensen van de Kerk allemaal gezondenen, gezonden van Godswege. De Kerk is in de wereld van Godswege, zij is zendeling van God, geroepen door God naar de wereld toe.

Ieder van ons is dus een gezondene van God. Dat hoeven we niet telkens in ontmoetingen tot uitdrukking te brengen. We hoeven niet telkens de naam 'Christus' te vernoemen. Soms kan het, soms niet. We moeten vooral van Jezus getuigen vanuit zijn inwoning in ons; wij die Hem dragen, wij die van Hem vrede ontvangen. Vanuit die vrede zijn we geroepen en gezonden Jezus te verkondigen, waar Paulus in diezelfde brief aan de Filippenzen (van vandaag) het over heeft: die vrede die alle begrip te boven gaat, die vrede die God in ons hart heeft gelegd. Vanuit die vrede, vanuit die verzoening, vanuit dat vertrouwen en vanuit die dankbaarheid met de mensen spreken, of zwijgen, zodat die vrede zelf getuige is van Jezus. Daartoe zijn wij geroepen, dag in dag uit, om in die vrede te laten zien dat 'de Heer nabij is'. Hij is altijd en overal om ons heen. Hij is veel dichter bij dan wij bij elkaar zijn.

In die zin mogen wij dan ook op een nieuwe wijze met Kerstmis de nabijheid van de Heer beleven. Dat dát licht, dat "in de duisternis schijnt" (Joh 1,5), ook mag schijnen in de duisternis van ons eigen hart, zodat het - want dat is eigen aan het licht - niet alleen maar licht maakt, maar dat wij zelf ook licht worden. "Eens waart gij duisternis, nu zijt gij licht door uw gemeenschap met de Heer” … “Leeft dan ook als kinderen van het licht." (Ef 5,8.9).