Kerstmis

De herders gingen terug, terwijl ze God loofden en prezen om alles wat ze gehoord en gezien hadden…
Zo lezen we vandaag in het evangelie.

Persoonlijk heb ik een boontje voor de herders in het kerstverhaal. Zij leefden in de realiteit van het gewone leven: het waren arbeidslui, leefden niet in paleizen, leefden met de seizoenen der natuur. Hun leven was ver van romantiek, dikwijls hard en ruw, zoals het leven voor velen van ons is. Het waren mensen met haken en ogen, zoals u en ik. Mooi toch hoe deze groep van mensen de eer kreeg om als eersten, uiteraard na Maria en Jozef (en de dieren), het Kind te mogen zien, te mogen aanbidden. Geen keizers en koningen, geen vooraanstaande religieuze mensen, maar gewone eenvoudige lieden mochten als eersten het Kind bewonderen.

We lezen, toen ze terug gingen, dat ze God lof brachten en prezen om alles wat ze gezien en gehoord hadden. Wat een vreugde moet hun hart gekend hebben.

Lieve mensen, u die op een of andere wijze tijdens de voorbije nacht, of in de loop van deze dag, hebt ‘geknield’ (of zult ‘knielen’) voor de kerststal, laat u op dezelfde wijze bezielen door het kerstgebeuren dan dat bij de herders is gebeurd. Laat je hele zijn volstromen met wat zich daar rond en in die kribbe heeft afgespeeld. Kijk ernaar alsof je er zelf bij aanwezig bent. Ja, kruip in het gebeuren, wees een van de omstaanders. En aanbid, ontvang, drink, bewonder. Laat de vreugde, die het Kind in je hart doet opborrelen, de spirit zijn van je doen en laten, van je ontmoetingen met mensen; vandaag, morgen, en overmorgen en … altijd.

Moge je hart de kribbe zijn van waaruit je leeft, bidt en werkt. Want we mogen nog zoveel kerststallen zetten als we willen, we mogen ons huis vol hangen met lichtjes,… als de Heer vanbinnen niet mag geboren worden, hebben deze uiterlijke tekenen weinig zin. Deze tekenen ogen mooi, maar als de Heer niet tot leven mag komen blijven ze levenloos.

Iets dergelijks zei ik gisteren in de vroege avond tegen enkele mensen die besmet zijn met het coronavirus bij ons in het woonzorgcentrum. Ingepakt als een soort ruimtemens bracht ik hen de communie. Ik bleef enige tijd bij ieder van hen om samen te bidden, en daarna nog wat te praten. Voor hen is er geen buitenkant. Enkel hun kamer, waar ze al dagen in eenzaamheid vertoeven. De enige mensen die ze zien zijn verpleegkundigen en zorgkundigen, volledig ingepakt, die hen de beste zorgen toedienen (respect hoor voor mijn collega’s !!). Ik sprak met hen over de kribbe, en dat de echte kribbe waar het om te doen is, ons eigen hart is. Daar moet het gebeuren. Het ontvangen van de communie is de Heer die zichzelf neerlegt in de kribbe van hun hart.
Lieve mensen, als je bidt, bid een keer voor deze mensen die noodgedwongen in afzondering moeten leven. Het is een harde kerst voor hen. Mogen zij deze kerst beleven als een innerlijk gebeuren waar hoop en licht hen mag sterken.

De binnenkant, waar het om te doen is, mogen we natuurlijk niet herleiden tot onze persoonlijke binnenkant. Je hebt ook nog de binnenkant van je medemens, de binnenkant van de gemeenschap, de binnenkant van het samenleven. Allemaal kribben waar de Heer in geboren wilt worden, waar Hij appelleert Gods liefde te belichamen, en wel verenigd met Hem.

Geliefde mensen,
laten we de Heer beminnen in al zijn kribben waarin Hij ons tegemoet komt. Laten we Hem welkom heten door zijn liefde gestalte te geven, in alle omstandigheden van het leven.

Een zalige Kerst voor ieder van u !

kris