donderdag in week 20 door het jaar
In de parabel die we vandaag te horen krijgen richten we ons even op dat ene feit van die man die wel naar het bruiloftsfeest gekomen was, maar er zich niet op had gekleed. Waarop de koning de man liet buitenzetten, in ‘de uiterste duisternis’, zoals er staat.
Wanneer wij ’s morgens opstaan kiezen wij die kleding om aan te trekken waar we ons goed in voelen, of die we nodig hebben in de opdracht die we die dag te vervullen hebben. Het is een dagelijks ritueel dat we spontaan doen, en waar we ons verder geen vragen bij stellen.
Een christen zou met dezelfde vanzelfsprekendheid zich ieder morgen moeten kleden met de liefde van Christus; met Christus zelf. Om in alles wat hij doet en laat deelnemer te zijn aan Gods feestmaal: het leven u gegeven.
Deelnemen aan Gods feestmaal, of christelijk gesproken: je leven omarmen, vraagt als christen een welbepaald engagement: namelijk leven vanuit je verbondenheid met Christus, je kledend in zijn liefde, ieder en alles beminnend.
Wanneer je je bewust niet kleedt met deze liefde zul je nooit deelgenoot kunnen zijn van Gods feest. In zekere zin zul je een vreemde blijven; vervreemd van God, vervreemd van de eigenlijke bedoeling van je leven, vervreemd van je roeping, vervreemd van je diepste ik, en ook vervreemd van je medemens.
Het gaat er om onze diepste roeping te volgen: ingaan op het feest, én ons kleden met de liefde van de Heer. Dan zal het feest werkelijk feest zijn.
Bid en heb lief.
Ora et labora.
Kleed je in liefde, en ontmoet in de ander Christus die vraagt bemind te worden.
Ontdek in ieder mens de zin van je bestaan. Kleed je ernaar, en neem deel aan Gods feest.
kris
De belofte van Jefta was wat roekeloos. We moeten opletten met zulke beloften. Mijn vader vertelde ons meerdere keren over een vrouw die hij gekend had. Haar baby-jongen was zeer ziek en zij beloofde in haar gebed dat als het kind mocht genezen, dat zij hem te voet naar Oostakker zou dragen. De jongen genas, maar de vrouw had haar belofte vergeten. Toen de jongen een jaar of achttien was, kwam de herinnering aan haar belofte haar weer te binnen. Ja, nu kon zij de jongen vanuit een dorp aan zee niet meer naar Oostakker dragen. Zij zat met een erg ongemakkelijk gevoel, totdat haar pastoor haar van die belofte kon ontslaan.
BeantwoordenVerwijderenHet mooie in de eerste lezing is dat het meisje gelaten haar lot aanvaardt. Zij sterft als maagd en dat was voor de Joden toen zeer erg. Een vrouw moest kinderen hebben, anders was haar leven onvolkomen.
Ik zie in dat meisje een beetje een voorafbeelding van Jezus. Hij is de Zoon die ook moest sterven zonder kinderen. Zijn leven werd Hem ontnomen, net als bij het dochtertje van Jefta, maar nu, juist op het kruis, zou Jezus' leven vrucht voortbrengen. Daar op het kruis verzamelde Hij heel de mensheid in Zijn uitgestrekte, maar gebonden armen. Voortaan mogen wij met Jezus kind van God zijn. We moeten wel ons bruiloftskleed dragen. Dat werd gegeven aan de ingang van de feestzaal waar het huwelijksfeest doorging. Het was een soort diep uitgesneden overgooier, een soort scapulier, zou je kunnen zeggen. Kregen wij dat ook niet bij ons doopsel? Het doopsel is gratis in de Kerk. Ik vind het jammer dat vier kinderen van twee neven van mij niet gedoopt zijn. Ze moeten het later zelf kiezen, is de reden. Maar dat zij het zullen kiezen, de kans daartoe is quasi nihil. Je onthoudt je kind veel als je het niet als kind laat dopen: geen eerste communie, geen vormsel. Ook geen doopkleed, dus een bekleed-zijn met Jezus. Mijn vier achternichtjes zijn niet alleen. Vele kinderen moeten opgroeien zonder Jezus. Jammer.
IDD
BeantwoordenVerwijderenModerne ouders denken op vandaag dat ze goed bezig zijn door hun kinderen bij alles te betrekken, en hen fundamentele keuzes te laten nemen.
BeantwoordenVerwijderenOns oudste kleinkind mocht zo al vrij kiezen om haar vormsel wel of niet te ontvangen. Hierbij brengen ouders hun eigen onwetendheid en twijfel over op het kind, en natuurlijk kiest het kind dan voor geen vormsel. De rol van doopmeter wordt ook al niet meer als ernstig gezien.
Wat jammer allemaal.
Wat kunnen we daar toch aan doen, behalve bidden?