zaterdag in week 18 door het jaar

Luister, Israël: de Heer, onze God, de Heer is de enige! Heb daarom de Heer, uw God, lief met hart en ziel en met inzet van al uw krachten. Zo horen we vandaag.

‘Luister’. Zo staat er. Er staat niet: 'spreek' of 'denk' of 'discuteer' of 'overleg', of wat dan ook. Er staat: 'luister'.
Luisteren doe je naar iets dat van buitenaf komt. Of van binnenuit, maar dan nog is het een beluisteren van Iets dat in je is gelegd.

Bijbels luisteren vraagt een zeker stilvallen van jezelf, het vraagt leeg worden, innerlijk arm, beschikbaar; juist om te kunnen luisteren, om te kunnen horen, om te kunnen ontvangen.

Wie voortdurend spreekt en vol is van zichzelf kan moeilijk luisteren, laat staat beschikbaar. Zwijgen is de boodschap!

Het gaat om een zwijgen in en uit liefde. Niet uit dwang, niet omdat het moet, maar een zwijgen vervuld van liefde. Het gaat over een zwijgen in de Geest. Het gaat om liefde voor Degene die spreekt, voor Hem die komt en is, voor Hem die vervult. In dit geval God zelf. Hij richt zich met zijn Woord tot ons, en schenkt ons dat Woord. En daar Hij aanwezig is in het Woord, schenkt Hij zichzelf.

In het begin van het evangelie volgens Johannes lezen we dat het Woord vlees, of mens, is geworden, dat het onder ons is gekomen en onder ons heeft gewoond. Dat Woord is Jezus, het vleesgeworden Woord van de Vader, tot ons gekomen in de kleine kribbe te Bethlehem.
Als we over luisteren spreken, betekent dit Gods Zoon, Jezus, van harte welkom heten: in je hart, in de Kerk, in de wereld.
Christus, het levende Woord, is immers de vervulling van Gods Wet, Hij is er de belichaming van, de vervolmaking, de voltooier. Hij is ons gegeven om Licht te zijn voor ieder mensenhart, voor de hele wereld.

Laten we de innerlijke armoede beminnen, als een weg dat ons tot écht luisteren zal brengen. Moge Gods Geest ons binnenleiden in dit gebeuren. Om Gods liefde te worden.

kris