zondag 21 door het jaar - B

Jezus vroeg nu aan de twaalf: ‘Willen jullie soms ook weggaan?’

Jezus heeft tijdens zijn aards bestaan veel volgelingen gekend. Duizenden, of meer. Mensen uit alle rangen en standen, ieder met zijn of haar verleden, geloof of godsbeeld,… Op een of andere manier werden ze geraakt door Jezus’ woorden, door de wonderen die Hij deed, door zijn wijze van zijn. Ze voelden aan dat Hij een boodschap bracht die met Waarheid te maken had. En dat raakt een mens. Dat brengt een mens in beweging, tot verandering, tot engagement. Oh ja, velen heeft Jezus geraakt.

Maar velen zijn in de loop der jaren ook afgehaakt. Om allerlei redenen. Misschien was de oproep voor hen te hoog gegrepen, werden ze zelf niet fysiek genezen, wilden ze hun ikje niet achterlaten omwille van het Rijk Gods. Het moet Jezus beslist veel verdriet hebben gedaan vast te stellen dat zijn woorden geen échte ingang vonden bij vele mensen. Oppervlakkig en in eerste instantie misschien wel, maar niet in de diepte. En ja, dan haakt men na een tijdje af.

Bij deze vaststelling vraagt Jezus vandaag aan zijn leerlingen: ‘Willen jullie soms ook weggaan?’ Natuurlijk gingen ze dat niet doen, behalve Judas dan die Hem zou verraden. Maar de anderen moesten niet te hard roepen. Onder het kruis stond immers nog maar één leerling: Johannes, in het bijzijn van de twee Maria’s en onder het volk nog enkele anderen trouwe volgelingen van in het begin.
Hiermee is natuurlijk niet gezegd dat de andere leerlingen ontrouw waren geworden. Ze leefden in twijfel, in angst, in donkerte. Het verhinderde hen tijdelijk de Heer eventjes niet te (kunnen) volgen. Des mensen.

De vraag die Jezus vandaag aan de leerlingen stelt, mogen we ook beluisteren aan ons adres. ‘Wil jij soms ook weggaan?’, vraagt Hij aan u, aan mij, aan ieder van ons.
Natuurlijk zullen we in eerste instantie zeggen: ‘Jezus, we blijven bij U, je mag op ons rekenen’. Maar zijn we in de diepte daar ook bereid toe?

We kennen allemaal de ervaring dat de liefde veel vraagt. En dat de verleiding groot is om op onszelf terug te plooien wanneer de liefde vraagt uit jezelf te treden, omwille van haarzelf, omwille van de ander, omwille van God. Ik denk aan zaken die een innerlijke bekering vragen, engagementen die dreigen onze ‘vrije tijd’ in beslag te nemen, oog en hart hebben voor wat broos is in onze samenleving, vergeving schenken en werken aan verzoening daar waar ons dit moeilijk valt, enzovoort.

Zijn we echt oprecht bereid die mensen te worden die God van ons vraagt?

Zijn we bereid die zaken achter te laten die ons hiertoe belemmeren?

Zijn we bereid niet enkel te zeggen dat we christenen zijn maar zijn we ook bereid daad-werkelijk christenen te zijn?

Het zou fijn zijn met z’n allen op te staan en die bekering aan te gaan die we nodig hebben; trouw en consequent. Maar net zoals bij de leerlingen weten we het niet altijd zo goed, overvalt ons twijfel, angst, onzekerheid. En ook al dragen we diep in ons de intentie de Heer zuiver en trouw te volgen… we spelen het niet altijd klaar. Gelukkig hoeft dit niet het laatste woord te hebben. Het goede nieuws is dat Jezus ons nooit loslaat, ook al laten wij Hem wel eens los. Trouw als Hij is, zal Hij altijd opnieuw zijn hand uitstrekken om ons op te tillen, bereid ons in Zich op te nemen, om ons tot deelgenoot te maken van zijn liefde tot de Vader en de mensheid. Zo is Jezus. God-zij-dank. Wat zouden we zijn zonder Hem?

Wat Jezus vraagt is een zekere bereidheid, een openheid, een oprecht verlangen. En laten we dan onze hand leggen in de zijne, ons hart in zijn Hart, opdat Hij aan ons kan doen wat Hij zo graag wilt doen: ons tot ware christenen maken, die in zijn naam bidden en leven, tot welzijn van Kerk en wereld.

Iets over Afghanistan.
En ik wil mij op voorhand excuseren omdat het vanuit mijn positie makkelijk praten is. Terwijl ik deze woorden neerschrijf zit ik immers in de tuin van een vakantiehuisje in de Ardennen, met koffie en koekjes, omringt door vrouw en kinderen. Vanavond hebben wij een bed om in te slapen, morgen gaan we op uitstap in de buurt. Het is hier goed en veilig leven. Niet enkel op deze vakantieplek, maar ook bij ons thuis in Bazel. En dit geldt voor de meeste mensen die hier in België en omstreken wonen.
Toch moet er iets van mijn hart. Mijn hart bloedt wanneer ik zie hoe het Afghaanse volk de dag van vandaag in de steek wordt gelaten en het hele westen al haar mensen zo snel mogelijk weg haalt uit deze regio. Niet enkel Amerika doet hier aan ‘America first’-politiek, maar ook hier in Europa haalt m’n zijn mensen weg. Ook congregaties en religieuze ordes van onze katholieke Kerk roepen hun mensen terug. Zo snel als het kan weg van de onveilige situatie, weg van de mogelijkheid slachtoffer te worden van de Taliban.
Oh ja, begrijpelijk. Op geen enkele manier wil ik hier een oordeel uitspreken. Maar tegelijkertijd hoor ik hier de roep van Jezus: ‘Willen jullie soms ook weggaan?’ Wie is bereid de Heer te volgen tot onder het kruis? Wie is bereid bij het Afghaanse volk te blijven? Of kiezen we toch maar met z’n allen voor onze eigen veiligheid, ons eigen ikje…

‘Willen jullie soms ook weggaan?’
Indringend.

Laat ons bidden voor Afghanistan.

kris