woensdag in week 20 door het jaar

Het evangelie van vandaag gaat over de werkers van het laatste uur die evenveel uitbetaald worden dan zij die heel de dag gewerkt hebben.

Niet eerlijk? Voor God wel.

Ik ben werkzaam in een woonzorgcentrum en beroepshalve praat ik als pastoraal werker veel met onze bewoners. Het is voor mij een ware eer om dikwijls een hele inkijk te mogen krijgen in hun levensloop. Het is mijn ervaring dat nogal wat van onze bewoners op een later tijdstip in hun leven – en soms is dat zelfs nog maar enkele maanden – vrede hebben gevonden bij en in God.

Ik wil daarmee het volgende zeggen: het gebeurt dat ze in hun leven dingen hebben gedaan, of keuzen hebben gemaakt, waar ze achteraf diep spijt van hadden. Niet zozeer om de zaken zoals ze gegaan zijn, maar vooral om de wijze waarop men met deze dingen vroeger is omgegaan, en daardoor bepaalde keuzen heeft gemaakt. Ik denk aan een crisis binnen een huwelijk met scheiding tot gevolg, of een uittrede als kloosterling midden een periode van twijfel, of een ruzie die nooit is kunnen bijgelegd worden omdat de persoon in kwestie overleden is,…
Veel mensen dragen pijn diep in hun hart omdat er zaken in hun leven gelopen zijn die ze – moest men de tijd kunnen terug draaien – nu anders zouden aanpakken. Dit is niet enkel een weg van pijn, maar dikwijls ook een zeer eenzame weg.

Misschien herken je in jezelf ook wel zaken in je leven waar je niet fier op bent. Dingen die je beletten de dag van vandaag vredevol door het leven te gaan.
Bitterheid, ontgoocheling, kwaadheid,… zaken waar vele mensen door getekend zijn, of waar men nog steeds dagelijks mee vecht.
Nogal wat mensen lopen diep in zichzelf met schaamte rond; ja schaamte. We mogen deze pijn, deze vorm van eenzaamheid, niet onderschatten.

Het gebeurt dat mensen hierdoor moeilijk staan in hun godsrelatie. Zij kunnen, bij wijze van spreken, niet recht in de ogen van God kijken. Je kunt dat jammer en zelfs fout vinden… maar ik beluister bij nogal wat mensen dat dit voor hen een realiteit is. Een realiteit waar ze aan lijden.
In de diepte zit daar iets moois in. Het zegt iets over spijt. Het zegt iets over berouw. Het is een houding die in de diepte spreekt van nederigheid.
Maar – denk ik dan – het mag daar niet bij blijven. God is groter dan wat wij zijn, of zijn geworden.

En nu komen we to the point: wat een mens ook heeft uitgespookt in zijn leven, welke mogelijke fouten hij ook gedaan heeft, welke gevoelens van bitterheid of ontgoocheling hij ook in zich draagt… God blijft zijn liefdevol hart schenken, en wel ten allen tijde. Of je nu een kind bent dat leeft in onschuld, of je bent er 90 getekend door misstappen in je leven… God geeft zich aan u, onberekend, zonder maat. Altijd, van dag op dag.

Eén ding – denk ik – verlangt Hij. En dat is dat jij je geeft aan Hem. Ook al voel je je gefaald in het leven, of leef je met bitterheid, of met boosheid. Hij staat te wachten met zijn armen en hart wijd open. Om u te ontvangen, u te omhelzen in zijn barmhartigheid, u zijn leven te schenken in Christus.

Lieve mensen, hoe je er ook aan toe bent, begeef u naar de wijngaard van onze Heer. Of je nu twintig bent of bijna honderd. Ga. Met al zijn liefde zal Hij u in zijn dienst nemen, je vergevend indien nodig, je genezend daar waar het nodig is. Geef je aan Hem. Hij wacht.

En geniet, in de diepe zin van het woord, van je ontmoeting met Hem; je diepste thuis.

kris