woensdag in week 27 door het jaar
GEBED ALS LEVEND ERFGOED
(Bij Lc 11, 1-4)
Jezus leert zijn leerlingen bidden. En daarmee leert Hij ook ons, volwassenen, bidden. Maar wie leert onze kinderen bidden?
Hopelijk leren ze bidden van thuis uit en horen ze er niet voor het eerst over bij hun eerste communie (als ze die al krijgen) of een godsdienstles op school (als die al gegeven wordt). Eigenlijk is ‘aanleren’ geen goed woord wanneer het gaat over kinderen en gebed. Veel belangrijker is dat het kind ziet dat er thuis gebeden wordt en dat het wordt opgenomen in het gezinsgebed. Een kind zal (wanneer het nog klein is) daar geen kritische vragen over stellen; het zal het als goed ervaren, want mama en papa doen het, en dan is het goed. Zo is een kind.
Of het nu bij het opstaan is, voor en/of na het eten, bij het slapen gaan, of op andere momenten: het is goed dat we onze kinderen opvoeden in het besef dat het belangrijk is dat een christen bidt.
De vraag van die ene leerling aan Jezus om hen te leren bidden, kwam nadat hij zag dat Jezus aan het bidden was. Hier zien we hoe belangrijk ons voorbeeld is voor kinderen. Als zij zien dat wij bidden, zal dit ook hen vormen, zonder dat het altijd direct hoeft te worden uitgelegd. Zo gaat het in gezinnen ook: kinderen nemen het gebed van hun ouders waar, en ze dragen dit voorbeeld mee, zelfs als ze er later misschien van afwijken.
En als het op latere leeftijd beslist om niet meer te bidden (laat een puber maar puberen), dan heeft het ten minste de herinnering dat zijn ouders baden en dat ze dit nog steeds doen. Die herinnering mogen we niet onderschatten. Vroeg of laat zal God hen onderdompelen in deze her-innering, zelfs zo dat het een bron wordt van genade voor die opgroeiende jongere met al zijn vragen en twijfels.
We kennen het begrip erfzonde, maar er bestaat ook zoiets als erfgenade: het goede dat wordt doorgegeven, dikwijls in stilte en verborgen. God is groter in zijn genadegaven dan we vaak denken of geloven. Wie bidt met zijn kinderen, houdt iets in leven dat van fundamenteel belang is voor het verdere leven van het kind.
Uiteraard geldt dit niet enkel voor ouders. Ieder die in contact staat met kinderen draagt hierin zijn verantwoordelijkheid. Zelfs de leiding in de jeugdbeweging. Toen ik vroeger jaarlijks mee op scoutskamp ging, baden wij zingend iedere avond rond de vlaggenmast: ‘Oh Heer, d’avond is neergekomen...’ Velen van ons kennen dat beslist nog. Van harte hoop ik dat de jeugdleiding van vandaag ook bidt met hun bengels. Misschien op een meer hedendaagse manier, maar zo dat het kind leert zijn handen te openen voor Hem die het leven geeft, dat er een vriend is uit de hemel die in hun hart woont: Jezus, die met hen meegaat, hen helpt elkaar graag te zien, hen helpt te vergeven, hen helpt goede keuzes te maken.
Daarbij mogen we niet vergeten dat het ‘goede gesprek’ met onze kinderen en jongeren ook zeer belangrijk is. Spreek met hen over Jezus als de Vriend uit de hemel die in hen woont. Vertel verhalen uit de Bijbel, zodat ze hun Vriend steeds beter leren kennen. Maak tekeningen van Jezus, zing over Hem aan tafel.
Lieve ouders, meters en peters, beste leerkrachten en andere opvoeders, geef Jezus een plaats in het leven van onze kinderen. Mogen ze, mede door uw toedoen, door en door goede mensen worden, die op latere leeftijd zullen weten waarvoor ze leven, vanuit wie ze leven, wat ware liefde en trouw betekenen, wat engagement inhoudt, enzovoort. De jeugd is de toekomst van morgen. Mogen de kinderen van vandaag morgen christenen zijn die fris en blij dragers zijn van Gods vrede, fiere uitdragers van zijn liefde.
Laten we bidden
Heer God,
beziel ons, volwassenen, met uw Geest van gebed, opdat we onze kinderen mogen leren bidden. Moge zij, met ons, U ontmoeten. Moge deze ontmoeting hen tot jonge mensen maken die weten waarover het leven gaat. Trek hen in uw liefde, oh Heer, versmelt hen met uw vrede, opdat ze mensen mogen worden die beeld en gelijkenis zullen zijn van U. Daarom (nog) niet als heiligen, maar als mensen die U graag zien; mensen die door hun leven blijde getuigen worden van uw liefdevolle aanwezigheid in deze wereld.
Kom heilige Geest.
Amen.
Geliefde mensen, laten we onze kinderen en jongeren omarmen in gebed, hen God laten ontmoeten en zo zaadjes van geloof en liefde in hun harten planten.
Een toegewijde woensdag,
kris
Om mee op weg te gaan
Welke plaats heeft het gebed in mijn gezinsleven?
Hoe kunnen we als ouders bidden op een manier die kinderen aanspreekt en hen uitnodigt om mee te doen?
Leer ik mijn kinderen Jezus als een Vriend te zien, die ons altijd nabij is? Leer ik hen in die verbondenheid te leven?
ik heb mijn kinderen niet gelovig opgevoed, ik was zelf nog niet gelovig toen ik ze kreeg, maar al vrij vroeg ben ik begonnen met enige tijd stilte voor het eten, waarbij we in een kringetje elkaars handen vasthouden. we doen het nu nog steeds, terwijl het al volwassen mensen zijn. ze helpen me eraan herinneren als ik t soms vergeet, dus ze hebben die gezamenlijke stilte leren waarderen. ik geloof dat God zich kan openbaren in de stilte. dus wie weet....
BeantwoordenVerwijderenik ben ervan overtuigd dat God zich openbaart in de stilte, zeker wat mezelf betreft,
BeantwoordenVerwijderenzeker niet in het lawaai .
Mijn man was autistisch en vader van een groot gezin en conservatief `gelovig`` al de kerkelijke plichten moesten worden vervuld,er werd nooit over `t geloof gesproken de mening van mijn kinderen en van mij telden niet mee.Na 50 jaar is de RKKerk volkomen op de achtergrond geraakt. Daarmee al die waardevolle Geestelijke gaven
BeantwoordenVerwijderenAls ik terugkijk naar de opvoeding van onze zoon, weet ik eigenlijk niet (meer) of wij baden voor het eten. Toen ik hem als baby een badje gaf, zong ik altijd het liedje 'Het was op een dag aan het meer, Simon Petrus was druk in de weer en hij gooide zijn net in het water, maar toen klink de stem van de Heer. Ga je mee? Ga je mee? Als Jezus je roept, ga je mee? Ga je mee, ga je mee, ga je mee en Jezus hij gaat met je mee". We zijn ook met het gezin op gezinsweekend geweest in Godsheide, de kinderen werden apart opgevangen... Ik weet niet of hij zich daar nog veel van herinnert??? Ondertussen is onze zoon 35 jaar, hij woont nog thuis. Hij heeft Turkse vrienden, hij is van kleinsaf aan opgegroeid met Turkse vriendjes in de buurt. Hij spreekt vlot Turks. Hij is ook al eens naar een moskee geweest. Als ik 's zondags naar de kerk ga, zegt ik tegen hem: "Ik ga voor je bidden, dat je op het rechte pad blijft...". Hij lacht dan eens... Ik hoop dat mijn gelovig leven invloed op hem heeft en ja, ik merk het dikwijls wel, dat hij vrijgevig is naar mensen die het minder goed hebben als hij. Ik bid ook voor hem, zonder dat hij het weet. Ik geloof in de werking van de Heilige Geest. Amen.
BeantwoordenVerwijderen