14 sept - Kruisverheffing

Lieve mensen,
de Kerk leert ons dat Jezus Christus de wereld gered heeft door te sterven op het kruis. En gelijk heeft ze. Het kruis redt ons allen.

Heel graag, wil ik met u, vandaag op het feest van de Kruisverheffing, wat dieper nadenken over dat ‘gered zijn door het kruis’.

Woorden die men heel snel in de mond neemt zijn de volgende: ‘Jezus heeft op het kruis de zonde van de mensheid op zich genomen, en heeft daardoor de wereld verlost.’ Beslist dragen deze woorden een diepe wijsheid in zich, maar we moeten ons eerlijk de vraag durven stellen of wij als christenen niet méér kunnen en moeten zeggen over Jezus’ sterven.

Wanneer we naar het kruis van Jezus kijken, en liefst nog naar de Gekruisigde zelf, zien we verschillende zaken.

We zien een ongelofelijke trouw van Jezus aan zijn Vader. Hij had kunnen weglopen. Maar Hij nam de volle consequentie op zich wat het volbrengen betrof van zijn opdracht: het verkondigen van zijn Zoon-schap en daarmee de Blijde Boodschap. Gevolg: kruisiging. Wat een trouw! Om stil van te worden.

Wat we ook zien is een ongelofelijke liefde voor de zondaar; niet voor de zonde, wél voor de zondaar. Tientallen gebeurtenissen en parabels vertellen ons in de evangelies over Jezus’ liefde voor de zondaar, en zijn verlangen tot genezing van ieder zondig hart. Hij ging de zondige mens opzoeken, voerde met hem het goede gesprek, wilde bij/in hem te gast zijn en deed er alles aan dat de zondaar in berouw zich zou keren tot God, vanuit het nieuwe leven dat Hij gaf aan, en was voor, de zondaar.
Op het kruis is Jezus afgedaald tot in de meest donkere krochten van iedere mens, want allemaal zijn we ergens wel zondaar. Jezus is ons in het kruis tegemoet gekomen met een liefde om U tegen te zeggen. Hij was niet vies van ons. Maar al te graag maakte Hij zichzelf vuil om zich te verinnigen met de zondige van God vervreemde mens.
Niet om het daarbij te laten, maar om op zo’n wijze z’n eigen leven met ons te delen dat wij de mogelijkheid in ons dragen met Hem op te staan, genezen van zonde, levend in zijn Pasen.
Lieve mensen, wat een liefde toch !

Wat we bij de Gekruisigde ook zien is een ongelofelijke diepe solidariteit met al wie op welke wijze ook aan de kant van de weg ligt. De armen, de uitgestotenen, de vluchtelingen, de verdrukten,… al wie leed en lijdt onder onrecht. Geen lijden was en is Hem onbekend. In deze diepe solidariteit is Hij deze mensen ten diepste nabij gekomen. Dat deed Hij, en dat doet Hij. Geen nabijheid met een afstand, maar een nabijheid van binnenuit. Een ware verinniging met elke lijdende mens door onrecht.

Wat we op het kruis ook zien is eenzelfde diepe liefdevolle solidariteit met al wat broos is in de wereld, met hen die zouden moeten omarmd worden door de mensheid maar dikwijls aan de kant van de samenleving moeten ‘leven’. Denk aan andersvaliden, dementerende ouderlingen, mensen met een hoekje af,… hen allen is Jezus zeer innig nabij gekomen op het kruis. Meer: met hen ging en gaat Hij mee, onzichtbaar, van binnenuit. Zalig zij die de Heer erkennen en beminnen in al wat broos is in deze wereld.

Op het kruis is Jezus aanwezig gekomen in ieders kwetsbaarheid. Hij is kwetsbaar geworden met de kwetsbaren; met allen dus. In deze kwetsbaarheid daalt Hij af en verinnigt Hij zich. Daar tilt Hij ons op door ons zijn leven te geven.
Wel, lieve mensen, wie deze zelfgave van Christus toelaat diep in zichzelf, leeft in Gods verlossing. Onze kwetsbaarheid zal onze kracht worden, door het leven van de Heer. Het meest kwetsbare dat er bestaat, de ware liefde, zal in Hem tot volle bloei komen, sterker als nooit tevoren.
Wie zich zo kan toevertrouwen aan de Heer, leeft in Gods verlossing, en mag zich gered weten.

Lieve mensen, genoeg woorden.
Laat ons het kruis, de Gekruisigde, aanschouwen, diep dankbaar om de weg die Hij voor ieder van ons gegaan is.

Wat een afdaling, wat een liefde !
Oh m’n Heer.
Vergeef me mijn veel te klein inzicht, en mijn veel te arme woorden die niet in staat zijn over U te spreken.

kris