maandag in week 25 door het jaar
In het boek Ezra lezen we vandaag hoe er wordt opgeroepen de tempel van God weer op te bouwen in Jeruzalem, en dat allen daarvoor hun bijdrage moeten leveren. Deze oproep wordt goed beantwoord en de tempel wordt inderdaad gebouwd. Zo lezen we. Zo was het toen.
Het Nieuwe Testament geeft een heel andere, nieuwe en frisse kijk op die zogenaamde tempel in Jeruzalem.
Jeruzalem wordt niet enkel aanzien als een stad, maar elke mens wordt uitgenodigd te werken aan het nieuwe Jeruzalem, dé plek bij uitstek waar God wordt aanbeden en belichaamd. Die plek is ons eigen hart, én de gemeenschap waarin we ons bewegen. Daar wordt gevraagd de tempel te bouwen voor God om Hem te aanbidden als een levend gebed zonder ophouden.
Concreet wil dit zeggen dat wij, u en ik, zijn geroepen om vandaag aan die tempel te werken, aan ons hart dus, aan het samenzijn met anderen. Het moet een plek zijn, een geestelijke tempel, waar God de plaats krijgt die Hij toebehoort: namelijk het levend centrum van ons bestaan; Hij die leven geeft, Hij die de genade verleent zijn liefde zichtbaar te maken door te leven in Christus. Dat is Blijde Boodschap, dat is ware aanbidding, dat is overgave, dat is Pasen.
Franciscus van Assisi kreeg doorheen een visioen van Christus te horen dat hij geroepen was Gods Kerk te herstellen. En net zoals in de tijd van Ezra, kroop hij op kapellen en kerken om dakpannen te vernieuwen, muren te verstevigen, altaren weer mooi te maken. En hoe edel dit werk ook was, pas later begreep hij dat het om een veel diepere boodschap ging, namelijk om het herstel van de Kerk, de gemeenschap in Christus, die toen erg ziek was, ook aan de 'top'.
Franciscus en zijn eerste medebroeders zijn toen het evangelie gaan lezen en herlezen en herlezen. Zij baden om wijsheid en inzicht, en kwamen er achter dat ze (en alle christenen) eigenlijk in Christus verlost waren, en dat ze zouden moeten leven zoals Adam en Eva in het paradijs voor de zondeval: verlost door Christus, vrij en naakt voor God.
En zo leefden de eerste minderbroeders ook, zo beleefden ze de Vrede van God onder elkaar, daar in het schone Umbrië. En die Vrede droegen ze uit door in alle eenvoud en broederlijkheid de mensen te gaan opzoeken, de melaatsen te verzorgen, de priesters te gaan bijstaan, enz... Hun leven was gekenmerkt door eenvoud, door armoede en broederschap.
En dit heeft voor een deeltje de Kerk hersteld.
Voor ons is het niet anders. Ook ieder van ons draagt vandaag de dag de verantwoordelijkheid om in de Kerk herstellend aanwezig te zijn. Want ook vandaag de dag heeft ze nood aan genezing. Paus Franciscus is goed bezig, naar mijn mening. Maar allen dragen wij die verantwoordelijkheid. Laten we ze samen dragen, ieder naar onze roeping en met zijn/haar talenten en gaven.
Laten we weer een blijde, warme en eenvoudige gemeenschap worden, met zin voor broederschap en mystiek.
kris
Het Nieuwe Testament geeft een heel andere, nieuwe en frisse kijk op die zogenaamde tempel in Jeruzalem.
Jeruzalem wordt niet enkel aanzien als een stad, maar elke mens wordt uitgenodigd te werken aan het nieuwe Jeruzalem, dé plek bij uitstek waar God wordt aanbeden en belichaamd. Die plek is ons eigen hart, én de gemeenschap waarin we ons bewegen. Daar wordt gevraagd de tempel te bouwen voor God om Hem te aanbidden als een levend gebed zonder ophouden.
Concreet wil dit zeggen dat wij, u en ik, zijn geroepen om vandaag aan die tempel te werken, aan ons hart dus, aan het samenzijn met anderen. Het moet een plek zijn, een geestelijke tempel, waar God de plaats krijgt die Hij toebehoort: namelijk het levend centrum van ons bestaan; Hij die leven geeft, Hij die de genade verleent zijn liefde zichtbaar te maken door te leven in Christus. Dat is Blijde Boodschap, dat is ware aanbidding, dat is overgave, dat is Pasen.
Franciscus van Assisi kreeg doorheen een visioen van Christus te horen dat hij geroepen was Gods Kerk te herstellen. En net zoals in de tijd van Ezra, kroop hij op kapellen en kerken om dakpannen te vernieuwen, muren te verstevigen, altaren weer mooi te maken. En hoe edel dit werk ook was, pas later begreep hij dat het om een veel diepere boodschap ging, namelijk om het herstel van de Kerk, de gemeenschap in Christus, die toen erg ziek was, ook aan de 'top'.
Franciscus en zijn eerste medebroeders zijn toen het evangelie gaan lezen en herlezen en herlezen. Zij baden om wijsheid en inzicht, en kwamen er achter dat ze (en alle christenen) eigenlijk in Christus verlost waren, en dat ze zouden moeten leven zoals Adam en Eva in het paradijs voor de zondeval: verlost door Christus, vrij en naakt voor God.
En zo leefden de eerste minderbroeders ook, zo beleefden ze de Vrede van God onder elkaar, daar in het schone Umbrië. En die Vrede droegen ze uit door in alle eenvoud en broederlijkheid de mensen te gaan opzoeken, de melaatsen te verzorgen, de priesters te gaan bijstaan, enz... Hun leven was gekenmerkt door eenvoud, door armoede en broederschap.
En dit heeft voor een deeltje de Kerk hersteld.
Voor ons is het niet anders. Ook ieder van ons draagt vandaag de dag de verantwoordelijkheid om in de Kerk herstellend aanwezig te zijn. Want ook vandaag de dag heeft ze nood aan genezing. Paus Franciscus is goed bezig, naar mijn mening. Maar allen dragen wij die verantwoordelijkheid. Laten we ze samen dragen, ieder naar onze roeping en met zijn/haar talenten en gaven.
Laten we weer een blijde, warme en eenvoudige gemeenschap worden, met zin voor broederschap en mystiek.
kris
Onze tijd lijkt voor onze Kerk ook een soort ballingschap. Al 40 jaar zien we het geloof verzwakken, de kerken leeglopen. De eerste lezing vertelt over Cyrus van Perzië die voor de Joden uitkomst bracht. Na 70 jaar ballingschap in Babylonië mochten ze weer naar huis. Dat was in 538 vóór Christus. Als God ons thuisbrengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn. We zullen zingen, lachen, gelukkig zijn. Vgl. de psalm in de tussenzang. Welnu, ik ben er zeker van dat God onze ballingschap ook eens zal herstellen. Wat moeten we ondertussen doen? Wat Pater Pio deed: een lamp zijn op de standaard. We moeten het licht van ons geloof niet verbergen. Ook niet pronken, dat zou een averechts effect hebben. Elke dag moeten wij leven met Jezus, bidden en werken met Hem in ons hart. Dat kan niet verborgen en onbekend blijven. Laten we voortdoen. De Heer weet ervan als het slecht gaat in de Kerk en in de wereld. Op voorspraak van de H. P. Pio die we vandaag vieren, leggen wij onze toekomst en deze van heel de wereld in Gods handen. En laten wij blijven luisteren naar Gods woord. Van God weten we maar weinig, maar hoe beter wij luisteren naar het evangelie, des te meer inzicht en liefde zullen ons worden geschonken. We gaan steeds beter de geheimen van het Koninkrijk begrijpen. De H. Pater Pio zegt in onze lezingendienst van het getijdengebed vandaag in een brief: 'Telkens wanneer Jezus zich laat zien, brengt Hem dank; houdt Hij zich verborgen, brengt Hem toch dank: dit alles hoort bij het genieten van de liefde. Het is mijn wens dat dat gij samen met Jezus op het kruis de geest kunt geven en met Jezus mag uitroepen: Het is volbracht'.
BeantwoordenVerwijderenBeste Daniël, 'al 40 jaar een soort ballingschap', ja en neen. Al 50 jaar geeft de Heer sterke tekenen van de weg die Hij uitstippelt voor de Kerk vandaag. Hij doet dit door wereldwijd de Nieuwe Kerkelijke Bewegingen te laten ontstaan. De Kerk zelf erkent bij monde van de laatste Pausen dat dit een rechtstreeks ingrijpen van God is in de geschiedenis van de Kerk van vandaag. Waarom doen wij zo weinig met deze genade? Wie de kansen die God geeft niet aanneemt, verliest het leven.
VerwijderenWat fijn dat door deze uitleg het Evangelie en de psalmen gaan leven. Ik zie nu dat God mensen zoekt om door hun handelingen Zijn werk voort te zetten. Een belangrijke en verantwoordelijke taak heeft Hij ons gegeven.
BeantwoordenVerwijderenVandaag krijgen we bezoek van ongelovige mensen die zeggen :'dood is het einde,wij geloven niet in sprookjes'.
BeantwoordenVerwijderenIk had enkele weken geleden omwille van mijn broer die ernstig ziek was een groot beeld van OLV beneden op de kast gezet met een noveenkaars van 9 dagen(hij is genezen).Maar er was toch twijfel in mij om voor de komst van die mensen het beeld terug op de slaapkamer te zetten,om ergernis te voorkomen.
Het Evangelie van deze dag ,heeft me overtuigd om Maria niet te verstoppen(de lamp op de standaard)en ik ga er nog een bloempje en kaarsje bij plaatsen,een geloofsdaad.
Wat zouden jullie doen?
NUU STAAT
Ik zou 't beeld van Maria ook niet wegdoen !
VerwijderenEn de mensen met een vriendelijk en open hart ontvangen ! Geniet van deze momenten samen !
Waarom dat beeld wegdoen? Je moet geen reacties uitlokken, maar als ze er toch komen, leg maar rustig uit dat dit jouw geloof is en dat je broer ook genezen is. Maar respecteer die anderen in hun overtuiging. Je zal wel zien. Bid wat voor die mensen. Ik bid met je mee.
VerwijderenHeer, laat ons zien wat er vernieuwd dient te worden in de Kerk. De zin voor gemeenschap ?
BeantwoordenVerwijderende dominante rol van een mannelijke clerus? het gebrek aan spiritualiteit ? Je kan zoveel opnoemen, maar het komt erop aan te beginnen !!! Misschien heel klein, maar weet elke boom begint met een klein scheutje...
Beste Mevrouw, zo te horen aan uw reacties, moet u enorm lijden onder de dominante rol van onze mannelijke clerus. Met alle begrip voor uw situatie, mijn ervaring is dat ik nog nooit gedomineerd heb. Ik ben al 36 jaar bij onze zusters en als er iets beslist moet worden, doen zij dat, eventueel met mijn instemming. Ook in het woonzorgcentrum nu met zijn vele vrouwelijke personeelsleden en directie, ben ik het niet die iets beslis. Ik stap mee in hun beleid. Ik vind het jammer dat u blijkbaar zulke slechte ervaringen hebt met onze priesters. Hoe dan ook, we moeten inderdaad bidden om inzicht in dat wat veranderd moet worden. Maar vergeten wij ondertussen niet van nu leerling te zijn van Jezus. Dat is het voornaamste.
Verwijderen