vrijdag in week 24 door het jaar
Onderstaande overweging is niet van mijn hand. Ik ken de bron niet. Wat ik wel weet is dat het to the point is; absoluut.
Het evangelie van vandaag is een echte parel. En we mogen gerust ook zeggen dat het een soort lofzang is op een al te vaak vergeten groep. Vaak hebben we de indruk dat het evangelie een zaak van mannen is. Vrouwen komen er nauwelijks of slechts terloops aan te pas. Een zieke vrouw wordt wel eens genezen. Een vrouw wast de voeten van Jezus. Vrouwen volgen Hem en zijn vrienden en zorgen voor hen uit eigen middelen. Vrouwen staan onder het kruis. Ze staan overal achter of onder, maar zelden of nooit op het voorplan.
Grote rollen worden door mannen bezet. Apostelen en schriftgeleerden, een honderdman, een barmhartige Samaritaan of een goede herder. Dat Annas en Kàjafas, Herodes, Judas of Pilatus ook mannen waren, is hier helemaal geen troost. Maar zo ziet Jezus het niet. Op geen enkel moment. Want het evangelie is geen 'Guiness-book of records', waarin het om de grootste, de sterkste of de beste gaat, waarbij alleen prestatie of kwantiteit telt. Het is een levensboek waar geloof en vertrouwen, waar geduld en liefde, inzet en overgave, de echte kwaliteit en de ware talenten vormen.
En daar spelen vrouwen onvervreemd en onvervangbaar een glansrol. Een rol, waarbij veel mannen tot debutanten verbleken. Lucas begint er zijn evangelie al mee. De eerste persoon die we ontmoeten is Zacharias, een man, een priester. Stomweg valt hij al meteen door zijn rol. "Ge zult zwijgen en niet in staat zijn te spreken, omdat ge mijn woorden niet geloofd hebt."
Meteen daarop treden twee vrouwen op, Maria en Elisabet. In een feilloos duet, in een magnificat van puur geloof en zuivere overgave, brengen ze onze heilsgeschiedenis daadwerkelijk en definitief op gang. Ook wanneer het doek over het openbaar leven van Jezus opengaat en Hij nog even in de coulissen wilt blijven, opdat Hij zijn uur nog niet gekomen acht, is het weer een vrouw, die, onweerstaanbaar zoals alleen moeders dat kunnen, Jezus tot handelen aanzet. "Doe maar wat Hij u zeggen zal." Zo maakte Jezus een begin met zijn tekenen.
Van het penninkje van de weduwe tot de kostelijke nadusbalsem van Maria te Betanië, van die onbevangen eerlijkheid van de vrouw aan de put van Jakob in Samaria tot het vindingrijk geloof van de Kananese met de kruimels die van tafel vallen, kunnen we, heel het leven van Jezus door, parel na parel opsteken tot een rozenkrans van vrouwelijke gebaren en gaven van geloof, liefde en toewijding.
En toen zijn uur echt gekomen was, een uur waarop ontrouw en verraad, waarop verloochening en vaandelvlucht ineens puur mannelijke begrippen werden, stond er ook weer die krans van vrouwelijke trouw, van meevoelen en meegaan ten einde toe. Een krans van vrouwen die Jezus vanaf Galilea waren gevolgd en Hem hadden gediend. Echte, levende en zuivere godsdienst van een al te vaak vergeten groep.
Het evangelie van vandaag is een echte parel. En we mogen gerust ook zeggen dat het een soort lofzang is op een al te vaak vergeten groep. Vaak hebben we de indruk dat het evangelie een zaak van mannen is. Vrouwen komen er nauwelijks of slechts terloops aan te pas. Een zieke vrouw wordt wel eens genezen. Een vrouw wast de voeten van Jezus. Vrouwen volgen Hem en zijn vrienden en zorgen voor hen uit eigen middelen. Vrouwen staan onder het kruis. Ze staan overal achter of onder, maar zelden of nooit op het voorplan.
Grote rollen worden door mannen bezet. Apostelen en schriftgeleerden, een honderdman, een barmhartige Samaritaan of een goede herder. Dat Annas en Kàjafas, Herodes, Judas of Pilatus ook mannen waren, is hier helemaal geen troost. Maar zo ziet Jezus het niet. Op geen enkel moment. Want het evangelie is geen 'Guiness-book of records', waarin het om de grootste, de sterkste of de beste gaat, waarbij alleen prestatie of kwantiteit telt. Het is een levensboek waar geloof en vertrouwen, waar geduld en liefde, inzet en overgave, de echte kwaliteit en de ware talenten vormen.
En daar spelen vrouwen onvervreemd en onvervangbaar een glansrol. Een rol, waarbij veel mannen tot debutanten verbleken. Lucas begint er zijn evangelie al mee. De eerste persoon die we ontmoeten is Zacharias, een man, een priester. Stomweg valt hij al meteen door zijn rol. "Ge zult zwijgen en niet in staat zijn te spreken, omdat ge mijn woorden niet geloofd hebt."
Meteen daarop treden twee vrouwen op, Maria en Elisabet. In een feilloos duet, in een magnificat van puur geloof en zuivere overgave, brengen ze onze heilsgeschiedenis daadwerkelijk en definitief op gang. Ook wanneer het doek over het openbaar leven van Jezus opengaat en Hij nog even in de coulissen wilt blijven, opdat Hij zijn uur nog niet gekomen acht, is het weer een vrouw, die, onweerstaanbaar zoals alleen moeders dat kunnen, Jezus tot handelen aanzet. "Doe maar wat Hij u zeggen zal." Zo maakte Jezus een begin met zijn tekenen.
Van het penninkje van de weduwe tot de kostelijke nadusbalsem van Maria te Betanië, van die onbevangen eerlijkheid van de vrouw aan de put van Jakob in Samaria tot het vindingrijk geloof van de Kananese met de kruimels die van tafel vallen, kunnen we, heel het leven van Jezus door, parel na parel opsteken tot een rozenkrans van vrouwelijke gebaren en gaven van geloof, liefde en toewijding.
En toen zijn uur echt gekomen was, een uur waarop ontrouw en verraad, waarop verloochening en vaandelvlucht ineens puur mannelijke begrippen werden, stond er ook weer die krans van vrouwelijke trouw, van meevoelen en meegaan ten einde toe. Een krans van vrouwen die Jezus vanaf Galilea waren gevolgd en Hem hadden gediend. Echte, levende en zuivere godsdienst van een al te vaak vergeten groep.
- Ja, Kris, dat is een zeer mooie overweging. De Kerk is en mag geen mannenkerk zijn, hoewel ze dat soms wel wat geworden is. Gisteren hadden wij een bijeenkomst (gaat om de drie maanden door) met wat wij noemen onze intervisiegroep met pastores uit verschillende woonzorgcentra. Dat zijn allemaal vrouwen, uitgezonderd mezelf. We luisteren naar mekaar, want we zijn allen nog zoekend hoe we onze taak als pastor in de ouderenzorg het best in kunnen vullen. Voor mij is dat nog nieuw, maar het zijn echt gedreven dames, jonge en al wat oudere. Boeiend. De Kerk leeft. Beter: Jezus leeft en is met ons bezig.
BeantwoordenVerwijderen- De martelaren van Korea waren bijna allemaal leken. Dat lijkt mij daar ook een boeiende geschiedenis te zijn geweest. Een bloeiende christenheid die begonnen is zonder priesters, gewoon door heel gewone mensen die, nog ongedoopt, van en voor Jezus gingen leven. Pas later kwamen priesters hen vervoegen en hen dopen en invoegen in Gods grote familie. Ze moesten optornen tegen Confuciaanse tradities die hen vervolgden, maar die ook mensen van ginds onderdrukten. Het is toch altijd hetzelfde, niet? Nl. overal en altijd onderdrukking. Het christendom brengt bevrijding, maar het wordt ook altijd vervolgd. Ook in Korea waren er grote vervolgingen. Vandaag vieren wij 103 martelaren, meestal leken. Die Andreas was de eerste bezielde Koreaanse priester, die Paulus was een ijverige lekenapostel. Deze Koreaanse Kerk kan een voorbeeld zijn voor ons nu. Als mensen mekaar vinden in het geloof en mekaar echt beminnen, komt Gods Rijk wat dichterbij.
- St. Paulus zegt nog dat we ons niet bezig moeten houden met twistvragen (eerste lezing). Ik denk dat ook. Er zijn bep. moeilijke dingen ook in ons geloofsgoed. Laten we daar niet teveel over twisten. Dat brengt niets op, dat helpt de Kerk niet vooruit. Ook hier op Bijbelcitaat moeten we, denk ik, mekaar eerder steunen dan afbreken. Laten wij a.u.b. mekaar wat respecteren. Dat zeg ik naar aanleiding van een reactie op mij van eergisteren. Zo moeten we met mekaar niet omgaan. Dat kwetst, dat doet pijn. Het gaat er niet om dat ik of de ander gelijk heeft, het gaat erom dat wij mekaar ondersteunen in ons geloof. Zoals gisteren in onze intervisiegroep.
Waar blijft de vrouw. Ze is en tot nu toe blijft ze op de achtergrond. Dat is jammer omdat in een tijd waar men zoekt naar de gelijkwaardigheid van man & vrouw in de samenleving, zij bijna altijd op de achtergrond blijft. Zou het niet goed zijn dat de Kerk zich daarover bezint ?
BeantwoordenVerwijderenOp mijn vraag of het niet mogelijk is om meer vrouwen tot het priesterschap toe te laten, ook al vanwege het enorme tekort aan priesters kreeg ik het volgende antwoord. We zouden er hier in het Westen misschien aan toe zijn maar er zijn veel landen waarbij de vrouw nog steeds onderdanig is aan de man. Omdat we een wereldkerk zijn moeten ook die landen nog verder komen in hun gedachten over vrouwen. Met dit antwoord kon ik mij heel goed vinden en daar had ik nooit bij stilgestaan. Geduld hebben en dan komt een heel potentieel aan waardevolle krachten erbij.
BeantwoordenVerwijderenIk wil ook dank zeggen aan de maker van de website over de prettige manier waarop de website aangepast is. Ik weet niet of dit op deze plaats hoort maar ik wil dit toch doorgeven.
Dat is het antwoord, Roosje. Daarom moeten we inderdaad nog wachten. Als God het wil, zal het op Zijn tijd gebeuren.
VerwijderenRond het kruis van Jezus: ( een krans van vrouwen ) onmachtig , meelijdend ,maar zij ZIJN er ! Zó staat het in de blijdeboodschap ! Er ZIJN ....met de lijdenden en levenden , hier en NU,
BeantwoordenVerwijderenoveral , in gans het universum !