dinsdag in week 24 door het jaar
In het evangelie van vandaag wekt Jezus een dode jongeman op. Hij doet het uit liefde voor z’n moeder die het lijden droeg al vroeg weduwe te zijn, en maar één kind te hebben.
Bij het zien van het lijden van de vrouw kwam er bij Jezus een mede-lijden naar boven dat Hem aanzette de vrouw tegemoet te treden in een daad van liefde: Hij gaf haar haar zoon terug.
Dit gebeuren mag ons tot blijdschap en dankbaarheid stemmen zoals de mensen uit het evangelie die getuigen waren van dit voorval. ‘Een groot profeet is onder ons opgestaan’, zeiden ze, en: ‘God heeft zich om zijn volk bekommerd!’. Mooi toch.
Naast deze lof om het bestaan en de liefde van Jezus, mag dit gebeuren ons ook aanzetten tot een bepaalde wijze van kijken naar de naaste. In de zin van: Ben ik bereid de ander zo toe te laten dat hij in mij het beste naar boven brengt?
De naaste is inderdaad in staat mij tot mede-lijden en liefde te bewegen. De ander roept mij op uit mijn cocon te komen van eigenliefde om Gods liefde gestalte te geven. Met als gevolg: nieuw leven, zoals in het evangelie van vandaag.
Nieuw leven voor de ander, maar in wezen ook voor mezelf. De liefde heeft het nieuwe leven gebaard in de liefdevolle daadwerkelijke ontmoeting tussen de ander en mij.
Hoe kijken wij naar onze naaste? Zijn we bereid in ons leven de ander te zien als gezonden door God opdat zijn wonder van liefde zou kunnen geschieden. Of om het wat filosofisch uit te drukken: mag de ander de zingever zijn van mijn bestaan?
In een samenleving als de onze, waar stille eenzaamheid en gevoel van verlatenheid jammer genoeg voor heel wat mensen realiteit is, kan dit evangelie levenwekkend zijn. Tenminste wanneer wij bereid zijn de ander zijn lijden tegemoet te treden.
In de het appel van de ander, en doorheen ons ja-woord tot die ander, en tot God, openbaart zich Gods liefde. Dikwijls in verborgenheid, in vormen van ‘kleine goedheid’, stil en teder, maar in wezen groots en edel.
Kom, laat ons leven, en leven geven. Christus in ons.
kris
Bij het zien van het lijden van de vrouw kwam er bij Jezus een mede-lijden naar boven dat Hem aanzette de vrouw tegemoet te treden in een daad van liefde: Hij gaf haar haar zoon terug.
Dit gebeuren mag ons tot blijdschap en dankbaarheid stemmen zoals de mensen uit het evangelie die getuigen waren van dit voorval. ‘Een groot profeet is onder ons opgestaan’, zeiden ze, en: ‘God heeft zich om zijn volk bekommerd!’. Mooi toch.
Naast deze lof om het bestaan en de liefde van Jezus, mag dit gebeuren ons ook aanzetten tot een bepaalde wijze van kijken naar de naaste. In de zin van: Ben ik bereid de ander zo toe te laten dat hij in mij het beste naar boven brengt?
De naaste is inderdaad in staat mij tot mede-lijden en liefde te bewegen. De ander roept mij op uit mijn cocon te komen van eigenliefde om Gods liefde gestalte te geven. Met als gevolg: nieuw leven, zoals in het evangelie van vandaag.
Nieuw leven voor de ander, maar in wezen ook voor mezelf. De liefde heeft het nieuwe leven gebaard in de liefdevolle daadwerkelijke ontmoeting tussen de ander en mij.
Hoe kijken wij naar onze naaste? Zijn we bereid in ons leven de ander te zien als gezonden door God opdat zijn wonder van liefde zou kunnen geschieden. Of om het wat filosofisch uit te drukken: mag de ander de zingever zijn van mijn bestaan?
In een samenleving als de onze, waar stille eenzaamheid en gevoel van verlatenheid jammer genoeg voor heel wat mensen realiteit is, kan dit evangelie levenwekkend zijn. Tenminste wanneer wij bereid zijn de ander zijn lijden tegemoet te treden.
In de het appel van de ander, en doorheen ons ja-woord tot die ander, en tot God, openbaart zich Gods liefde. Dikwijls in verborgenheid, in vormen van ‘kleine goedheid’, stil en teder, maar in wezen groots en edel.
Kom, laat ons leven, en leven geven. Christus in ons.
kris
Ondanks de beste zorgen, merk ik toch veel lijden en eenzaamheid in ons woonzorgcentrum. Onze wereld vlucht het lijden, maar ik geloof dat er nog nooit zoveel lijden geweest is als vandaag. Dan hoor ik de beste en meest gelovige familieleden zeggen: 'Ik ben niet voor euthanasie, maar een mens kan toch te lang leven ook'. Oh, het is een zucht die lucht wil geven aan gevoelens van onmacht. Een echtgenote zonder kinderen, die elke dag de was moet ophalen van haar man, terwijl ze zelf diep in de tachtig is. God, welke samenleving is dat eigenlijk? Kunnen wij maar dat aanbieden aan de mensen? God, kom ons te hulp. Heer, haast U ons te helpen.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad priester Daniel , welke samenleving is dat ?
VerwijderenJezus was een en al liefde, vandaar zijn medeleven met de mensen (alle mensen zonder uitzondering )
Mochten wij een beetje van zijn liefde hebben, want alléén LIEFDE kan de samenleving verbeteren. en euthanasie minder aantrekkelijk maken.
Mensen omringd door liefhebbende mensen vragen veel minder naar een levens-beëindiging
God kom ons ter hulp en leer ons opnieuw de echte WAARDEN kennen.
Jezus ging naar de lijkbaar toe en zei : jongen sta op en hij gaf hem aan zijn moeder terug.
BeantwoordenVerwijderenJezus laat mensen die zwaar lijden te dragen hebbe niet in de steek. Waar is de solidariteit
gebleven die samen het leed van anderen in onze samenleving helpen dragen ???
kris mooie woorden lezend, "dit gebeuren mag ons tot blijdschap en dankbaarheid stemmen zoals de mensen uit het evangelie die getuigen waren van dit voorval", moest ik denken aan het boeddhisme. daar onderscheidt men 'mededogen' en 'medevreugde' als kernbegrippen om via (zgn metta-)meditatie tot verlichting te komen. de tweede term 'medevreugde' lijkt me hier zeer op zijn plaats. ten volle blij kunnen zijn met en voor de ander brengt Gods liefde nabij.
BeantwoordenVerwijderenIn die bijbeltekst voelen we tenvolle Jezus' medemenselijk hart aan ! Hij 'kijkt' en Zijn blik ,de blik van God in hem -geeft Nieuw leven !!
BeantwoordenVerwijderenIs onze blik die van Jezus ???? dankbaar nieuw leven gevend ??? want krijgend van God in ons ????